Igone de Jongh over de levenslessen die ze meepikte

Eind oktober nam ze afscheid van het Nationale Ballet.

Eind oktober nam ze, na 24 jaar, afscheid van het Nationale Ballet waar ze danste als eerste soliste. Igone de Jongh (40) over de levenslessen die ze meepikte en over de tijd die ze nu eindelijk heeft met haar gezin.

Durf knopen door te hakken

“Afgelopen mei besloot ik te stoppen bij Het Nationale Ballet. Die beslissing zat er natuurlijk al wel aan te komen. Als je in onze wereld de vijfendertig passeert, behoor je eigenlijk al tot de oudere generatie. Vaak houdt een vast contract rond je achtendertigste op en dan bekijk je per jaar of je nog door wilt gaan. Wel was ik er mee bezig wanneer het juiste moment zou zijn om te stoppen. Deze beslissing zou een heel belangrijke periode in mijn leven afsluiten en dus heel groots zijn. Op een dag in mei fietste ik naar huis en werd het helder: dít is het moment. Romeo en Julia voelde als de juiste voorstelling om mee af te sluiten. Ik had een paar maanden de tijd om me in mijn hoofd voor te bereiden; je gaat toch door een soort rouwproces. Voordeel was dat ik op het moment dat ik daadwerkelijk afscheid nam, niet ineens in een zwart gat viel.”

Lees ook: De carrièrelessen van Mascha Feoktistova

Een nieuw begin geeft nieuwe energie

“Ik heb heel veel zin om freelance door te gaan als danseres en ik barst van de nieuwe plannen en ideeën. Voor het eerst in 24 jaar tijd heb ik de ruimte en vrijheid om daar vorm aan te geven, om te gaan onderzoeken en te ontdekken. Ik zal niet meer de grote producties doen, zoals De Notenkraker en Het Zwanenmeer, eerder een kleinere voorstelling als De ballerina van Auschwitz, die ik met Pierre Bokma maakte. Maar eerst ga ik de maand december eens even helemaal niets doen. 24 jaar lang heb ik sinterklaas, kerst en Oud en Nieuw over moeten slaan, want dat was altijd onze drukste tijd. Nu ga ik met mijn gezin eens goed van die decembermaand genieten. Natuurlijk neem ik dan ook lekker een wijntje met een bitterbal erbij. Maar het is niet dat ik nu in één keer losga omdat het mag. Ik ben geen zware drinker of heftige eter, daar word ik niet gelukkig van.”

Durf los te laten

“Vroeger, toen ik jonger was, vond ik het moeilijk om los te laten. Ik was heel erg gewend aan het regime en de focus van de danswereld. Maar de laatste jaren heb ik het meer en meer geleerd. Doordat ik moeder werd, maar ook dankzij Thijs (Römer, haar man, red.). Hij liet me zien hoe belangrijk het is om op vrije dagen of avonden even helemaal niet met werk bezig te zijn. Juist doordat ik leerde te ontspannen, kon ik er daarna weer veel beter tegenaan. Vroeger stond ik nooit ‘uit’. En dat was voor die tijd goed; ik heb nooit spijt gehad van mijn toewijding. Maar als je ouder wordt, realiseer je je dat het ook gewoon lekker is om soms even écht los te laten.”

Liefde is: elkaar vrijheid gunnen

“Wat ik in de liefde heb geleerd, en waar Thijs en ik allebei heel erg gelukkig van worden, is om elkaar heel erg vrij te laten. We vinden het heel fijn om bij elkaar te zijn, maar dat is puur uit vrije wil en níet omdat het zo hoort omdat je in een relatie zit, samen een huis deelt of net getrouwd bent. We kunnen elkaar ook goed loslaten als een van de twee daar behoefte aan heeft, en weten dat dit niets te maken heeft met gebrek aan liefde voor elkaar. Sowieso accepteren we het qua werk dat de ander vaak weg is, maar bij ons gaat het misschien nog wel een stapje verder. Als Thijs of ik zou zeggen: ‘Ik ga een paar dagen weg, want ik vind het fijn om even alleen te zijn’, dan ziet de ander dat niet als bedreiging. Wij denken dan: dat moet je lekker doen voor jezelf. Het is fijn dat we dit allebei kunnen uitspreken en weten dat daarvoor ruime is binnen onze relatie.”

Geloof in nieuwe kansen in de liefde

“Thijs en ik hebben allebei heel hard geroepen dat we nooit meer zouden trouwen. Maar als je dan toch weer zo gelukkig wordt met elkaar, dan is het echt iets fijns en liefs om samen te doen. Het voelde niet als een grote hobbel waar we overheen moesten stappen, we wilden het allebei graag, ook voor de kinderen. Mijn zoon Hugo en Thijs’ dochter Sammie zijn als broer en zus, daar hebben we veel geluk mee gehad. Zij waren een belangrijke reden om opnieuw te trouwen.”

Luister naar je kind

“Ik ben niet het type moeder dat denkt: het hoort zo, dus op die manier moet ik het doen. Ik geloof veel meer in kijken en luisteren naar wat mijn kind aangeeft en dan mijn gevoel te volgen. Ik heb mijn eigen moeder niet meer, dus ik heb niemand die zegt: ‘Dat moet je zus of zo doen’, of: ‘Zo moet het juist niet’. De enige die me soms een beetje bijstuurt, is Thijs. Hugo en ik zijn heel knuffelig. Gisteravond nog ben ik bij hem in bed gaan liggen en dan kletsen en knuffelen we heel gezellig samen. Dat fysieke herinner ik me wel van mijn eigen moeder; ik vind het fijn dat ik dat nu ook met mijn kind heb.”

Leef je droom en werk er hard voor

Het is mooi om te dromen. Als klein meisje had ik de droom om balletdanseres te worden en die droom heb ik nagejaagd. Maar terugkijkend heb ik daar wel heel hard voor moeten werken. Ik kan alleen maar zeggen: daar is helemaal niks mis mee. Soms heb ik het idee dat het mensen afschrikt, terwijl ik het zelf juist heel fijn heb gevonden om heel hard te kunnen werken voor iets wat ik zo leuk vind. Het dansen houdt voorlopig nog niet op, dus ik blijf werken voor nieuwe dromen.

Igone in het kort

Igone de Jongh (1979) volgde haar dansopleiding aan de Nationale Balletacademie en The Royal Ballet School en begon in 1996 als aspirant bij Het Nationale Ballet. Op 24-jarige leeftijd promoveerde ze al tot eerste soliste. Igone danste vrijwel alle hoofdrollen in het klassieke ballet en ze kreeg meerdere onderscheidingen. Zo kreeg ze de Gouden Zwaan en werd ze Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Eind oktober nam ze afscheid van Het Nationale Ballet met de voorstelling Romeo en Julia. Ze gaat verder als freelancer en was eerder al te zien als jurylid bij Dance Dance Dance. Ook maakte ze met Pierre Bokma de voorstelling De ballerina van Auschwitz, een combinatie van theater en dans.

Bron: Jill Waas | Beeld: BSR

Laatste nieuws