Marie Claire vroeg Sacha Polak, regisseur en co-schrijver, naar haar levenslessen. Haar nieuwste film Dirty God draait nu in de bioscoop en gaat over een jonge vrouw die haar leven moet oppakken na een zuuraanval. Sacha wil geen knabbelend leven, ze zoekt liever de spanning op en vertelt graag haar levenslessen.
Je dromen verwezenlijken
Lees ook: Deze wijze carrièrelessen maken jou productiever en creatiever
Het was ingewikkeld om Dirty God gemaakt te krijgen, omdat ik de film per se wilde situeren in Engeland. Daar is het aantal zuuraanvallen de afgelopen jaren geëxplodeerd: in 2017 vonden er in Londen alleen al 465 plaats. Engeland had nooit eerder coproducties met Nederland gedaan; ze hebben zelf zoveel goede filmmakers. Maar toch wilde ik die droom najagen, en gelukkig zei mijn producent Marleen Slot meteen: dan gaan we ervoor. In het begin hadden we helemaal geen geld – we sliepen samen in een stapelbedje in Soho. Maar we hebben toch doorgezet en het Britse filmfonds zo gek gekregen om geld te geven. Daarna klopte ook de BBC bij ons aan om mee te werken aan de film. Het idee voor Dirty God kreeg ik toen ik op Lowlands een jonge vrouw zag met ernstige brandwonden in haar gezicht. Ik keek naar haar en keek snel weg, en ik zag iedereen om haar heen hetzelfde doen. Ik vroeg me af hoe dat moet zijn als je zulke littekens hebt en je je nooit kunt verstoppen.
Er is ook leven na brandwonden
Dit is een heel belangrijke levensles voor Vicky Knight, de actrice die de hoofdrol speelt in Dirty God. Ze raakte ernstig verbrand toen het café van haar familie in de fik werd gestoken. Haar hele jeugd heeft ze zich lelijk gevoeld, ze is heel veel gepest en kon nooit naar zichzelf kijken. Tijdens deze film heeft ze eenzelfde soort ontwikkeling doorgemaakt als haar personage Jade. Vicky bedekte zichzelf vroeger altijd, maar voor deze rol moest ze ineens helemaal naakt. Dat was heel intens, maar het heeft haar wel geleerd dat je voorbij de littekens moet kijken, naar haar als mens. Ze is nu heel trots op haar lichaam en zegt: It’s a piece of art. Ik ben zo blij dat ik Vicky heb gevonden voor de rol. Ik wilde het liefst een meisje dat daadwerkelijk littekens had, omdat ik wilde dat je het écht zou geloven. Vicky had nooit eerder geacteerd, ze is eigenlijk verpleegster. Ze was hiervoor in een datingshow op de Britse televisie: Too ugly for love?. Ze hadden haar onder valse voorwendselen benaderd en alleen maar gezegd dat ze iemand wilden volgen met littekens. Dat was vrij traumatiserend voor Vicky, daarom wilde ze in eerste instantie niets van ons filmproject weten. We hebben haar een jaar moeten stalken voordat ze met mij wilde afspreken.
Blijf nieuwsgierig naar het leven
Ik heb een enorme nieuwsgierigheid in me en wil altijd nieuwe dingen ontdekken en uitproberen. Soms pakt dat minder goed uit, bijvoorbeeld toen ik met mijn vriend en onze kinderen een half jaar met een camper door Europa ging trekken. Achteraf gezien was dat verschrikkelijk: de kinderen wilden helemaal niet van plek naar plek reizen, maar gewoon in de speeltuin op de camping blijven. En als wij lekker uit eten wilden, vonden zij daar niets aan. Het was eigenlijk een slecht idee, en toch ben ik blij dat we het hebben gedaan. We hebben Europa beter leren kennen, we zijn een half jaar lang heel close geweest als gezin en hebben veel mooie herinneringen opgebouwd. Je kunt ervoor kiezen om een veilig en kabbelend leven te leiden, maar ik zoek liever de spanning op, zowel in mijn werk als privé.
Leef in het moment en niet op Instagram
Tijdens het maken van deze film merkte ik hoezeer de acteurs – allemaal zo’n tien jaar jonger dan ikzelf – met Instagram en de online wereld bezig waren. Ze waren continu foto’s aan het maken en bezig met hoe ze overkomen online, in plaats van in het moment te leven en daarvan te genieten, zo zonde. Ik vond het belangrijk dat Dirty God zich in het nu afspeelt en dit socialmediatijdperk laat zien. Want ook die Instagram-wereld, die zo om uiterlijk draait, verandert als je als jonge vrouw verminkt raakt.
Durf te maken wat je zelf mooi vindt
Ik durf in mijn carrière als filmmaker elke dag meer mezelf te zijn en te maken wat ik zelf mooi vind. Toen ik net van de filmacademie kwam, dacht ik mensen nodig te hebben die ouder en wijzer zijn, maar ik volg steeds meer mijn intuïtie en mijn hart. Ik ben blij dat ik altijd trouw aan mezelf ben gebleven in mijn keuzes; niet de commerciële of voor-de-hand-liggende projecten. Voor het grote geld ben ik nooit gegaan – van een film als deze word je echt niet rijk.
Ga altijd voor het hoogst haalbare
Het hoogst haalbare is altijd mijn doel. Of dat een Oscar is? Nee, ik denk niet dat dit iets te maken heeft met het winnen van filmprijzen – die zijn vooral handig om een volgende film gemaakt te krijgen. De Gouden Kalveren is meer een populariteitswedstrijd geworden en de Oscars zijn zó’n politiek spel, dat het niet per se de beste film is die wint. Je moet aan zo’n prijs geen waardeoordeel hechten over hoe goed je film is, want een kunstobject valt op zo’n manier niet te beoordelen. Het hoogst haalbare betekent voor mij: de mooist mogelijke films maken, waarmee ik mensen kan raken.
Tekst: Jill Waas | Beeld: Jason Lloyd-Evans
