Een van de dingen waarin het qua emancipatie in veel bedrijven nog niet lekker loopt is het sekseverschil in salaris. Maar wat doe je eraan als je ontdekt dat het inkomen van je mannelijke collega vele malen hoger ligt?
Lydia (38)
Lees ook: Word jij miljonair? Dit zijn de voortekenen!
"Ik werkte als vertegenwoordiger in een technisch bedrijf. Een echte mannenwereld waarin ik me als vrouw dubbel en dwars moest bewijzen. Van origine was het een familiebedrijf, maar het was uitgegroeid tot een grote onderneming met veel werknemers. Doordat ze in korte tijd zo hard gegroeid waren, waren veel zaken niet goed geregeld of vastgelegd. Over salarissen werd bijvoorbeeld altijd een beetje schimmig gegaan. Op een dag hoorde ik geluiden over dat de een meer verdiende dan de ander. Ik was zelf van een binnenfunctie naar een buitenfunctie gegaan en kreeg een auto van de zaak, maar wel met bijtelling. Financieel ging ik er nauwelijks op vooruit, terwijl het wel om een heel andere functie met veel meer verantwoordelijkheden ging. Uiteindelijk ben ik met mijn mannelijke collega’s gaan praten over salaris. Gewoon door hier en daar eens te polsen kwam ik erachter dat zij echt veel meer verdienden! Als ik opslag kreeg was dat slechts honderd euro bruto, terwijl hun maandinkomen vele malen hoge lag dan dat van mij. Uiteindelijk ben ik wel lang bij dit bedrijf blijven hangen. Mijn privéleven was wat turbulent waardoor de vastigheid zwaarder woog dan het geld. Toen ik na een aantal jaren de stap nam om ergens anders te solliciteren, had ik in mijn hoofd dat ik 600 euro meer wilde verdienen dan mijn laatstverdiende loon. Ik kreeg 800 euro meer!"
Marlies (30)
"Twee jaar terug solliciteerde ik op de functie van teamleider binnen een beveiligingsbedrijf dat onder andere alarmmeldingen en storingen verwerkt. Ik dacht dat één sollicitant de baan zou krijgen, maar omdat het een groot team betrof en we 24/7 bereikbaar waren, werden er twee nieuwe teamleiders aangenomen. Mijn nieuwe collega Jorik en ik werden op dezelfde dag aangenomen en ik mocht hem meteen. We waren een gouden team, werkten hard en konden het goed met elkaar vinden. Op een dag hadden we het tijdens de lunch over vakanties. Hij ging eilandhoppen in Griekenland en had net daarvoor in huis geklust en van alles gekocht voor zijn interieur. Toen ik een opmerking maakte in de trant van 'waar doe je het toch van?', vertelde Jorik dat-ie best veel kon sparen van zijn salaris. Het was veel hoger dan bij zijn vorige werkgever. Dit zette me aan het denken. Verdiende hij soms veel meer dan ik? Kort daarna ben ik naar personeelszaken gestapt om te vragen of ze met schalen werkten en of er een loonrichtlijn was. Ik ben eerlijk geweest en heb mijn vermoedens uitgesproken. Ze zouden het nazoeken en erop terugkomen. Na drie weken had ik nog geen reactie. Ik merkte dat het mijn humeur en werklust beïnvloedde. Uiteindelijk ben ik met Jorik koffie gaan drinken en heb ik hem gezegd wat me dwarszat. Ik had het bij het rechte eind. Hij verdiende 600 euro meer! En hij wist me bovendien te vertellen wat andere mannelijke collega’s op onze afdeling verdienden. Hij was net zo verbaasd als ikzelf.
Erg boos ben ik naar mijn leidinggevende gestapt. Die gaf me het flauwe antwoord dat ik zelf akkoord was gegaan met dit loon. Daar zat wat in natuurlijk. Maar je verwacht toch een bepaalde eerlijkheid binnen een bedrijf, in plaats van 'degene die het hardst schreeuwt, verdient het meest'. Uiteindelijk ben ik opgestapt. Toen ik mijn ontslagbrief aanbood, kon opeens alles. Maar toen was het te laat.
Op dit moment ben ik gedetacheerd en werk ik in een soortgelijke functie. In de selectieprocedure heb ik meteen gevraagd om inzage te krijgen in wat mijn mannelijke collega’s verdienen. Ik begrijp dat je dat makkelijker kunt vragen bij een detacheringsbureau dan aan een toekomstige werkgever, maar zoiets overkomt me niet nog een keer."
Jasmijn (36)
"Ik werkte als personeelsfunctionaris bij een bouwbedrijf en had al snel door dat mijn mannelijke collega, die exact hetzelfde werk deed als ik, veel meer verdiende. Ik wilde er niet meteen over beginnen – laat ik me eerst maar bewijzen, dacht ik. Maar na een jaar trok ik de stoute schoenen aan. Mijn leidinggevende was iemand die bij voorbaat al moeilijke deed als je het over de centen wilde hebben. Dan begon hij te zuchten en puffen en nam hij een heel autoritaire houding aan, alsof je om de honderdduizend kwam vragen. Uiteindelijk is na veel 'gezeur' van mijn kant het verschil rechtgetrokken, maar onze band werd er niet beter op. Misschien had hij erop gegokt dat ik voor de harmonie zou gaan en mijn onvrede over het geld zou laten rusten. Dat dit hem frustreerde, merkte ik toen hij een keer zei: 'Je hebt toch een man die goed verdient.' Dat vond ik echt de limit. Wat had het loon van mijn man ermee te maken? Dit ging toch om mijn functioneren en mijn functie!
Na twee jaar kreeg ik er een taak bij. Ik begeleidde jongeren die binnen ons bedrijf werden opgeleid en onderhield contacten met de scholen. Dat leek een logisch verlengstuk van mijn werk, maar in de praktijk liep ik ’s avonds open dagen af of zat ik in mijn vrije tijd bij diploma-uitreikingen. Na vijf jaar was ik het zat en zegde mijn baan op. Op een van mijn laatste werkdagen had ik een kort gesprekje met de collega die mijn taken over zou nemen. Toen hij me een brief liet zien waarin stond dat hij een vergoeding van 200 euro per maand zou krijgen voor leerlingbegeleiding, dacht ik dat ik zou ontploffen! Uiteindelijk ben ik alsnog naar mijn baas gestapt en heb ik mijn studiekosten, waarvan ik een gedeelte moest terugbetalen, weg kunnen strepen tegen het geld dat ik al die maanden was misgelopen.
Nu werk ik bij een overheidsinstelling, waar het qua salaris heel duidelijk is. Ik weet precies wat ik met mijn ervaring en opleiding hoor te verdienen. Wat ik van de hele situatie heb geleerd, is om geen extra taken op je te nemen zonder van daar tevoren duidelijke afspraken over te maken."
Gelijk werk, gelijk loon graag
Wilma Rossieau, Sr. Consultant bij LENS Executive Search beaamt dat het gat in salaris tussen mannen en vrouwen wel degelijk bestaat. Steeds wordt geconcludeerd dat het aan de gebrekkige onderhandelingsvaardigheden van vrouwen ligt, maar er is meer aan de hand. Onderzoek wijst bijvoorbeeld uit dat met mannelijke kandidaten langer onderhandeld wordt. Bij vrouwen wordt eerder gezegd tot hier en niet verder. Dat zet je aan het denken. Geven werkgevers mannelijke kandidaten meer ruimte en zijn ze eerder bereid een man een hoger salaris te bieden of betere voorwaarden? Dan is het dus ook de mindset van de manager aan de andere kant van de tafel waarmee we te maken hebben. Een ander bekend fenomeen is het laten zien van je laatste salarisstrook. Als die vervolgens dient als uitgangspunt voor het nieuw te verdienen salaris, houd je de gender pay gap natuurlijk in stand.
Bron: Marie Claire, Beeld: BSR