Inge (36): "Ik heb 24/7 pijn. In mijn lies, mijn kruis, onderrug, dijbeen en voeten. En ik heb altijd buikpijn. Het is tegenwoordig een goede dag als ik een stukje naar het winkelcentrum kan lopen. In twee jaar tijd kan er een hoop veranderen. Mijn leven staat nu in schril contrast met dat van toen.
Lees ook: In vertrouwen: "ik gun mezelf één keer per maand een gigolo"
In 2015 was ik nog een gezonde vrouw. Wat zeg ik, een supergezonde zelfs. In de weekenden liep ik marathons en doordeweeks trainde ik door dagelijks acht kilometer naar mijn werk hard te lopen. Als secretaresse in de energiesector maakte ik soms wel dagen van tien uur, maar dat vond ik helemaal niet erg. Ik was lekker actief en had ook nog een geweldige man en dochter. Mijn leven was compleet. Tot ik op een mooie week in mei ineens heftige buikpijn kreeg. Komt zeker door alle stress en drukte, dacht ik eerst nog. Mijn buik was flink opgezet. De huisarts kon me niet verder helpen, dus zat ik aan het eind van de week op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Kon ik dat maar terugdraaien.
"Voor een ambulance moest ik zeshonderd euro betalen, zei een verpleegkundige. Ik was perplex, lag krom van de pijn in bed zonder verder iets bij me"
Op een eerste echo was niets te zien. Toch zei mijn gevoel iets heel anders. De pijn leek vanuit mijn binnenste te komen en het voelde alsof er iets gescheurd was. Uiteindelijk zag een andere arts dat er inderdaad een scheur in mijn buikwand zat. Het punt met deze zogeheten liesbreuk was dat er een darm bekneld kon liggen, met het risico op afsterving of een bloedvergiftiging. Dat was schrikken natuurlijk. Drie uur lang lag ik daarna alleen in een bed. Mijn man Pieter wist nog niet eens dat ik in het ziekenhuis lag en mijn telefoon was leeg. Toen hoorde ik dat ik nog dezelfde dag geopereerd moest worden. Dat moest alleen wel op een andere locatie. Ik had zelf wel vervoer toch? Voor een ambulance moest ik zeshonderd euro betalen, zei een verpleegkundige. Ik was perplex, lag krom van de pijn in bed zonder verder iets bij me. Toen ik zei dat het toch zeker niet mijn probleem was dat ze me daar niet konden helpen, bonden ze in en kon ik toch met de ambulance mee. Maar de toon was gezet.