Als tiener rende Catherine* weg van huis. Die puberale actie zonder bijbedoelingen eindigde in een nachtmerrie; ze werd vanaf dat moment vier jaar lang vastgehouden als seksslaaf in Londen. Inmiddels is ze 29 en doet ze voor het eerst haar verhaal aan Marie Claire UK.
Tot haar vijftiende vielen haar zorgen – net als bij vele andere tieners – in drie categorieën: “Vrienden, jongens en of ik wel of niet mijn sportkleren had ingepakt voor school. Mijn moeder overleed toen ik nog een baby was, dus mijn twee zussen en ik zijn opgevoed door onze grootouders in the middle of nowhere in Wales. Natuurlijk kibbelden we weleens – ik werd gek toen mijn jongere zusje voor het eerst wiet rookte met haar vriendinnen – maar we bleven samen en functioneerden als een klein gezin. Ik denk dat ik niet realiseerde hoe goed ik het eigenlijk had. Het ergste wat me kon overkomen was dat ik een slecht cijfer zou halen of een handbalwedstrijd zou missen. Als ik terugkijk, zou ik willen dat ik mezelf door elkaar kon schudden.”
Weglopen
Lees ook: In vertrouwen: ‘Ik had die leerling nooit mogen slaan’
Vanaf het moment dat ze wegrende duurde het slechts 72 uur totdat haar redelijk onbezorgde leven compleet veranderde. “Ik had zomervakantie en ik werkte zo veel mogelijk bij een lokaal bedrijfje om geld te verdienen om een poging te doen tot geld sparen. Tegen mij vrienden zei ik dat ik ze zou meeten na werk, maar in werkelijkheid was ik nog een kind: hormonaal gevoelig en naïef. Na een voorval met mijn baas was ik in tranen en ging ik naar huis, maar ik kon het niet opbrengen om mijn sleutel in het slot te steken. Ik had genoeg van dit kleine dorp; als ik hier zou blijven, zou ik tot het einde van mijn leven bij hetzelfde bedrijf werken – zo maakte ik mezelf wijs. Voordat ik dat uit mijn hoofd kon krijgen, stond ik al op het treinstation. Het was zondagavond, Londen Euston stond er op het bord.”
“Om eerlijk te zijn was ik nog nooit buiten Wales geweest, dus het eerste wat me opviel toen ik in Londen aankwam was hoe luidruchtig het was. Alsof ik heel mijn leven een koptelefoon op had gehad en iemand ‘m nu ineens af had gezet. Het was zo koud; toen ik wegging van werk was het warm dus ik had niet veel aan. Het enige wat ik bij me had was een pinpas, lippenbalsem en mijn telefoon. Ik kocht wat kleren bij de eerste winkel die ik zag, waarna er nog 185 pond op mijn rekening stond.”
“Het enige wat ik bij me had was een pinpas, lippenbalsem en mijn telefoon”
Een aantal dagen later was haar geld op en kon Catherine geen overnachting in een hostel meer betalen. Beltegoed kopen ging niet meer en zo graag wilde ze ook niet terug naar huis. Ik wist dat ik zwartrijden kon proberen, maar ik wist ook dat mijn grootouders ontzettend boos zouden zijn. Of erger nog, dat ze me zouden uitlachen om het feit dat ik dacht het ‘te kunnen maken’ in Londen. Ik huilde en huilde, en toen begon het te regenen.”
In de kelder
Een man parkeerde zijn auto een eindje verderop en vroeg Catherine of ze oké was. Ze vertelde hem dat ze geen geld meer had en niet wist wat ze moest doen. Hij bood haar zijn hulp aan en ze ging met hem mee naar huis. “Zijn naam was Michael, zei hij. Hij zag eruit alsof hij eind twintig, begin dertig was en drukte me op mijn hart dat het goed zou komen.” Eenmaal bij hem thuis kreeg ze te eten. Er was ook een vrouw thuis, vermoedelijk zijn moeder. Catherine vertelde Michael alles en tijdens het eten merkte ze op dat ze nog een aantal meisjes zag die een bordje eten kwamen halen en toen weer naar hun kamer gingen. “Ze zeiden niets dus ik dacht dat het studenten waren, maar hun voorkomens stelden me gerust. Dit waren goede mensen, ze helpen mensen die het nodig hebben. Rond elfen was ik kapot en ging ik naar bed. Mike bracht me naar mijn slaapkamer in de kelder en kuste me. Toen hij me op bed drukte zei ik geen nee.”
“Ik werd alleen en naakt wakker, met ontzettende hoofdpijn. Mijn kleren had ik de avond ervoor uitgetrokken en op de vloer gelegd, maar daar lagen ze niet meer. In plaats daarvan lag er een badjas op de stoel naast mijn bed. Een beetje beduusd trok ik deze aan en vroeg ik waar mijn kleren waren gebleven. In de wasmachine, antwoordde de vrouw waarvan ik nog steeds dacht dat het zijn moeder was. Volgens mij waren ze niet vies, maar toen ik ging zitten was ik een beetje verward. Mike keek boos naar me terwijl ik mijn badjas strakker aantrok, het voelde ongemakkelijk.”
“Drie uur later was de wasmachine gestopt met draaien dus probeerde ik mijn kleren eruit te halen. De deur klemde maar ik was altijd wel goed in dingen maken.” Toen ze op haar knieën voor de wasmachine zat voelde ze plotseling een harde klap tegen de achterkant van haar hoofd. “Mike schreeuwde: ‘Hoe durf je?, terwijl hij me in mijn ribben trapte. “We nemen je in huis en geven je eten en is dit de manier waarop je ons bedankt? Als de wasmachine kapot is, dan is hij kapot!’ Hij bleef me schoppen en slaan tot ik buiten bewustzijn raakte.”
“Hij bleef me schoppen en slaan tot ik buiten bewustzijn raakte”
Doodsangsten
Even later werd Catherine doodsbang wakker in de kamer waar ze de eerste nacht sliep. Haar schoenen stonden er gelukkig nog. Deze trok ze aan en ze maakte dat ze weg moest komen. “Maar de voordeur zat op slot. Met het bloed op mijn gezicht zocht ik naar een sleutel. De vrouw in het huis kwam uit de keuken en keek naar me. Ik zei haar dat ik weg moest en of ze een sleutel voor me had maar ze schudde haar hoofd. “Michael heeft de sleutel”, antwoordde ze. “Hij is de enige die de deur open kan maken en hij is er niet.” Met die woorden sloeg ze me in mijn gezicht. Ook de ramen zaten op slot en mijn tas met daarin mijn telefoon was weg. Ik zat opgesloten. Ik snapte niet wat er gebeurde; ik was vijftien en wilde naar huis.”
“De rest van de dag was ik alleen, zo nu en dan hoorde ik iemand op de trap. Toen de vrouw in de avonduren mijn kamer binnen kwam huilde ik en zei ik dat ik naar huis moest. Het enige wat ze deed was mij eten brengen en zeggen dat mijn familie blij zou zijn dat ik weg was gelopen. Tien minuten later bracht ze me een aantal vieze lingeriesetjes die ik aan moest trekken. Bij de gedachte wat er hierna zou gebeuren voelde ik een vlaag van misselijkheid opkomen.”
Hoeveel mannen haar die bewuste avond verkrachtten, kan Catherine zich niet meer herinneren. “Ik herinner me alleen nog de eerste. Ik zat op bed toen de deur openging en een man – ergens in de twintig – door de deur kwam. Hij keek naar me, gaf de vrouw des huizes geld en toen was zij weg. Toen hij klaar was sloeg hij me op m’n billen en zei hij dat ik een good girl was.” Daarna volgden er meer mannen en hoe harder ze schreeuwde en tegenstribbelde, hoe leuker de mannen het leken te vinden om haar te verkrachten.
Misbruik
Twee jaar verder werd ze nog steeds verkracht en bloedde ze nog steeds iedere keer dat ze misbruikt werd. “De mannen waren enorm gewelddadig. Toen een man me een keer in mijn gezicht sloeg, was mijn hele gezicht opgezwollen en vroeg ik me direct af of mijn kaak gebroken was. De vrouw bracht me een drankje. Ik dacht dat het een pijnstiller was, maar pas jaren later ontdekte ik dat het drugs was zodat ik niet kon ontsnappen.” Mike drukte haar op het hart dat hij Catherine’s familie zou vermoorden als ze ook maar iets zou vertellen over wat hier gebeurde. “Ik geloofde hem. Hij had mijn telefoon opgeladen, mijn zussen gebeld en gezegd dat hij mijn vriend was. Ze hoefden zich geen zorgen te maken want ik had een goede baan, had hij ze verteld. Hij wist mijn adres te achterhalen en zei dat als ik probeerde te ontsnappen, mijn familie hiervoor zouden boeten.”
“Met de andere meisjes in het huis had ik niet veel contact, totdat Mike na twaalf maanden mijn kamer inliep met een badjas en een tas vol goedkope make-up. Ik had een halfuur om mijn blauwe plekken weg te werken. Eenmaal opgemaakt en boven kwam ik nog een meisje uit het huis tegen en samen werden we naar een hotel gebracht. Daar waren zakenmannen van over de hele wereld met mooie vrouwen in dure jurken, maar niemand leek raar van ons op te kijken. Terwijl het meisje bij een groep jonge mannen werd neergezet, werd ik bij een oudere man uit Saoedi-Arabië gezet. Toen ik bij hem op de kamer was wilde hij geen sex, alleen een massage. Hij leek aardig, dus vertelde ik hem dat ik hier wilde zijn; dat ik gevangen werd gehouden en hulp nodig had. Hij lachte en liep weg. Daar bleef het gelukkig bij, maar het andere meisje was beland in een groepsverkrachting en liep HIV op. Mike besloot dat ze niet meer voor hem kon ‘werken’, maar vrijlaten was ook geen optie gezien ze dan naar de politie kon stappen. In plaats daarvan werd ze aan het werk gezet als schoonmaakster.”
Een aantal jaar later was ook Catherine niet meer ‘geschikt’ voor Mike’s praktijken. “Ik werd dun, ziek en zwak. Toen een van de verkrachters me een keer aan mijn been trok, raakte deze uit de kom en moest ik naar het ziekenhuis. Met al die dokters en verplegers om me heen was Mike erg zenuwachtig, dus tijdens bezoekuren was hij er altijd. Toen kwam hij met het verhaal dat mijn zus was overleden en mocht hij mocht hij ’s nachts bij me blijven.”
“Toen een van de verkrachters me een keer aan mijn been trok, raakte deze uit de kom en moest ik naar het ziekenhuis”
Leven als een gevangene
Na het hele incident nam Mike haar mee naar een flat, waar ze voor hem moest zorgen. In de avonduren moest ze een sexy pakje aantrekken en langs de straat staan, met Mike als schaduwdienst. Ze moest doen bij de mannen waarvoor ze betaald hadden. “Ik was zijn pop, hij controleerde mijn leven. Zelfs mijn menstruaties. Vier jaar lang was ik zijn gevangene.”
Eén keer lukte het Catherine om bijna te ontsnappen. Een vrijwilliger van een vrouwenorganisatie die het opnam voor vrouwen als zij, merkte haar tijdens een van hun campagnes op en bood haar zijn hulp aan. Hij vroeg haar of ze de volgende dag de deur uit kon sneaken om een pak melk te kopen. “Ik wist het niet. Jarenlang werd ik iedere seconde van mijn leven in de gaten gehouden. Sinds mijn vijftiende had ik geen telefoon meer aangeraakt en als ik naar het toilet ging werd dat getimed.” De volgende ochtend goot ze twee pakken melk door de gootsteen en vertelde ze Mike dat het op was. Wat ze hoopte gebeurde: ze moest het gaan halen, en snel. “Toen ik in de winkel stond voelde ik een hand op mijn schouder. Ik werd gearresteerd omdat de ik werd betrapt op winkeldiefstal, zo zei een politieagente. Ze leidde me de auto in en vertelde dat ze me ging helpen. Ik was bang dat Mike mijn familie iets aan zou doen en vertelde dat tegen de politie, maar mijn familie zou in bescherming worden genomen. Ik geloofde haar niet en wist uit de auto te ontsnappen en ben weer teruggegaan naar Mike. Ik heb weleens gedacht aan zelfmoord, maar ook dan zou Mike mijn familie iets aandoen dus ik kon het risico niet nemen. Hij verkrachtte mij nog altijd en toen ik zwanger raakte, was het een misselijkmakend gevoel. Ik dacht niet aan de toekomst, dat deed ik al jaren niet meer. Ik was zo beschadigd. Er zou niets goeds meer kunnen gebeuren in mijn leven.”
Integendeel, er gebeurden alleen maar weer ergere dingen. Zo was Catherine een keer met een aantal vrienden van Mike. Een van de mannen vroeg om een aansteker en die gaf ze hem aan. “Misschien lachte ik daarbij, misschien niet. Wat dan ook, Mike zag iets wat hij niet leuk vond. Genoeg reden om zijn slavin mee naar huis te nemen en haar aan te vallen. Hij stak een broodmes in haar buik en legde haar in een vol lopend bad. “Het laatste wat ik me kon herinneren is dat alles rood werd.”
“Misschien lachte ik daarbij, misschien niet. Wat dan ook, Mike zag iets wat hij niet leuk vond”
Hulp
Catherine werd wakker in het ziekenhuis en kreeg te horen dat ze zwanger was van een tweeling: een jongen en een meisje. Het jongetje had de steekpartij niet overleefd en het meisje was verslaafd aan drugs. Catherine liet zich vertellen dat Mike gearresteerd was, maar het enige waar zij aan kon denken was dat ze haar dochter wilde houden, maar dat mocht niet.
Inmiddels is het tien jaar later en is het de eerste keer dat ze haar verhaal heeft durven vertellen. “Het is lang geleden maar wel belangrijk. Toen ik lichamelijk aangesterkt was kreeg ik hulp, maar niemand wist hoe ze me konden helpen. Ik zat namelijk niet in een geweldige relatie, ik was een seksslaaf en dat was lastig te begrijpen. Het heeft lang geduurd maar vandaag de dag heb ik mijn leven weer op orde. Ik heb mijn dochter terug en help slachtoffers van mensenhandel.” Volgens Catherine zou het een meer besproken onderwerp moeten worden, want het kan iedereen overkomen. “Ik ben nu 29. Mijn lichaam is beschadigd, maar ik voel me sterk. Ik ben trots op mezelf dat ik het heb overleefd en schaam me niet meer. Ik wil me nooit schamen voor wat die mannen met me hebben gedaan, maar het is wel een kracht die gepaard gaat met eenzaamheid. Mijn familie heeft geen idee wat ik door heb gemaakt. Ik neem het ze niet kwalijk dat ze niet geprobeerd hebben mij te vinden, in plaats daarvan heb ik mijn excuses aangeboden dat ik verdwenen ben. We hebben onze band weer opgepakt.”
Bron: Marie Claire UK | Beeld: iStock
