Real life: 'We waren allebei de andere vrouw'

Kitty, Franca en Jessica hadden tegelijkertijd een relatie met Damian.

Real life: 'We waren allebei de andere vrouw'

Franca en Jessica hadden tegelijkertijd een relatie met Damian, terwijl die ook nog samen was met Kitty, de moeder van zijn kinderen. Maar zijn gelieg en gedraai kwamen uiteindelijk uit.

Franca: "Ik keek naar Jessica. Ze lijkt totaal niet op mij, was mijn eerste gedachte. Ik Hollands welvaren en zij petieterig en donker. Terwijl Damian altijd tegen mij heeft gezegd dat hij op blond viel. Ook dat was kennelijk een leugen, een van de vele. Damian was een dorpsgenoot. Ik kwam hem twee jaar geleden tegen bij zwemles. Mijn dochtertje zat bij zijn zoontje in de groep. We raakten aan de praat. Ik vond hem aardig en grappig en begon er steeds meer naar uit te kijken om op zaterdagmorgen in de chloordampen te hangen. Hij stelde een date voor, een etentje. Toen duidelijk werd dat we elkaar meer dan gewoon leuk vonden, zei hij dat hij eigenlijk nog niet klaar was voor een relatie. Hij had net een vervelende scheiding achter de rug en zat nog midden in de financiële problemen. ‘Dat kan ik jou niet aandoen.’

Twijfel

Die waterige ogen, dat zielige gedoe, achteraf bleek het één groot toneelstuk. Het werkte, ik trapte erin. En hoe! Als een soort Florence Nightingale begon ik hem te redden en weer gelukkig te maken met mijn liefde. Damian woonde de helft van de week, als hij de kinderen had, in een oude afgebladderde caravan op een treurig vakantiepark. Op andere dagen bleef hij vaak op de kazerne slapen waar hij als beroepsmilitair werkte. Ik had geen reden om aan zijn verhaal te twijfelen. Hij heeft mij die caravan laten zien. En een collega van hem, die soms bij ons over de vloer kwam, beaamde dat hij vaak intern verbleef, zoals wel meer collega’s deden.

Toch was er in de maanden die volgden een soort knagend onderbuikgevoel. Hij kon nooit spontaan afspreken, nam zelden zijn telefoon op. Maar belde dan een uur later terug, alsof hij eerst de gelegenheid moest vinden om mij te kunnen spreken. Geen bereik, niet gehoord, mobiel stond per ongeluk uit, zo was er altijd wel een smoes. Hij bleef ook maar af en toe bij mij slapen. Zelfs na een vrijpartij vertrok hij weer, al was het midden in de nacht. Hield hij iets voor mij achter of zag ik spoken?

Op een ochtend zag ik zijn ex-vrouw Kitty in het zwembad. Ze was er samen met de kinderen, en haar ouders. ‘Jij bent toch Franca?’ Iemand had haar over mij verteld. Ze zei dat ik op mijn hoede moest zijn voor Damian. ‘Die man liegt de hele boel bij elkaar. Ik ben blij dat ik hem eruit heb gezet.’ Haar woorden echoden in mijn hoofd. Was dit het relaas van een gekrenkte ex? Zo kwam het niet helemaal op me over. Maar toch, Damian had mij altijd voorgehouden dat hij degene was die hun relatie had beëindigd en niet zij.

Ik liet het maar rusten. In maart, op zijn verjaardag, besloot ik hem en de kinderen te verrassen met een grote ontbijtmand. In alle vroegte reed ik naar het vakantiepark in Voorthuizen. Een armetierige bende was het er. Toen ik aanklopte, deed er niemand open. Wat gek! Ik wilde terug naar mijn auto lopen, toen een buurman van de tegenovergelegen caravan de deur opendeed. Hij vertelde me dat hij Damian al drie maanden niet meer op het park gezien had. Ik belde hem om opheldering te eisen. Natuurlijk nam meneer weer niet op..." 

Facebook?

Jessica: "Die morgen van zijn verjaardag lag Damian naast mij in bed, dat herinner ik me nog goed. Ik opperde om ’s middags iets leuks te gaan doen, maar hij reageerde niet erg enthousiast. Hij moest nog langs de garage, zei hij, en had weinig tijd. Zijn telefoon ging ook steeds af. Hij vloog het huis uit. Zogenaamd een calamiteit op het werk. Hier klopt iets niet, dacht ik. En toch loste ik het die dag weer op met zijn kinderen, ging met ze naar een speeltuin en bakte pannenkoeken. Gestoord was ik. Waarom ik dat allemaal pikte?

Damian had een heel charmante kant – dat is waar ik voor ben gevallen – maar was ook iemand die de boel naar zijn hand zette. Hij manipuleerde alles en iedereen – als hij zijn zin maar kreeg. Daar was ik ondertussen al achter. Over financiën deed hij sowieso altijd schimmig. De ene keer smeet hij met geld, nam hij me mee uit eten en kocht hij dure kleding, en de andere keer kwam hij bij me om geld te lenen. Bankpas gejat of geskimd, of een geblokkeerde rekening. Achteraf denk ik, waarom geloofde ik dat toch altijd? Ik denk omdat ik hem graag wilde geloven en omdat hij een geraffineerde leugenaar is.

Nee, ik kan niet zeggen dat hij dom is, eerder intelligent. Hij draait zich overal in en uit. En als ik boos op hem was, wist hij het zo te keren dat ik de heks was en hij de onschuld zelve. Uiteindelijk was ik dan degene die sorry zei. Krankzinnig! Mijn vader had al eerder tegen me gezegd: ‘Die man van je deugt van geen kant.’ Damian zag zijn kinderen eens in de twee weken. Dan nam hij ze mee naar mij. Ik wist dat hij tijdelijk op een vakantie- park had gezeten. Van de ene op de andere dag had hij de caravan verkocht en stond hij bij mij op de stoep.

Hij beloofde ons een groot huis, waar we met z’n allen zouden gaan wonen. Als alles rond was met zijn ex, was het kopen van een nieuwe woning geen probleem. Maar ondertussen zaten we op sommige dagen met z’n viertjes in mijn tweekamer flat. De matrassen lagen door de woonkamer, vreselijk was het. Wat me ook opviel, was dat hij nauwelijks vrienden had. Er was slechts één collega met wie hij af en toe optrok. Ik zocht deze collega op op Facebook en scrolde door zijn Facebookvrienden. Ik zag een profiel van ene Joshua, Damians tweede naam. Zijn profielfoto was nietszeggend, maar toen ik doorklikte op zijn tijdlijn zag ik ineens een foto van Damian met een dame die door iemand was getagd: Franca. Ze stonden er nogal innig bij. Ik confronteerde hem natuurlijk met dit vreemde account en met die foto. Hij werd enorm boos. Die vrouw was gewoon iemand van vroeger en dat account gebruikte hij allang niet meer. Wat een onmens was ik dat ik hem niet vertrouwde. ‘Sorry’, zei ik weer. Toch stuurde ik die Franca de volgende dag een privébericht, waar ze nooit op reageerde."

Nieuwe slachtoffers

Franca: "Omdat Jessica en ik geen Facebookvrienden zijn, heb ik haar berichtverzoek nooit gezien. Daarbij zat ik in een hectische periode. Na het voorval met de caravan werd ik steeds wantrouwender. Ik ging naar Kitty, de ex van Damian, en gooide daar alles op tafel. Damian had me verteld dat Kitty borderline had en gestoord was. Onzin! Kitty is een vrouw die er, omwille van de kinderen, alles aan heeft gedaan om de relatie met Damian oké te houden, zelfs na de scheiding. Door al zijn gelieg en gedraai en de financiële bende waar hij haar mee heeft laten zitten is ze uiteindelijk geknakt.



Hoewel ik hem niet meer zag, bleef het wel aan me vreten: waar was hij als hij zei dat hij met zijn kinderen in de caravan was, of liever gezegd: bij wie? Na een half jaar zag ik opeens het bericht van Jessica. Een week later zaten we samen aan de koffie, met onze agenda’s op schoot. De leugens die Damian de een vertelde als hij met de ander een weekendje weg was, de dagen waarop hij opeens voor het werk naar Duitsland moest, alles kwam aan het licht. We ontdekten zelfs dat hij in dezelfde maand een relatie met ons beiden kreeg, en dat het toen nog niet eens echt over was met Kitty. Ziek toch?

Zie je wel, ik was niet gek, dacht ik steeds. Maar ook: wat was ik toch goedgelovig.

Ik had veel eerder naar mijn gevoel moeten luisteren. Even waren Jessica en ik in de verleiding om hem een foto te sturen, van ons samen. Maar ik wist: dat heeft bij hem geen zin. Hij heeft zijn schepen allang verbrand en is weer een nieuw leven in gestapt, met nieuwe slachtoffers. Dat maakt me ook zo boos, dat hij op die manier met mensen omgaat en denkt dat hij dat allemaal maar kan maken. Voor zijn kinderen is dit nog het allerpijnlijkst natuurlijk.

Jessica en ik zijn vriendinnen geworden. We zien en bellen elkaar regelmatig. In het begin, toen het verraad nog hoog zat, hadden we het alleen maar over Damian. Gelukkig kunnen we nu ook koffie bij elkaar drinken zonder dat hij onderwerp van gesprek is. Erom lachen? Nee, zover is het nog niet. Daarvoor heb ik nog te veel woede in mijn lijf."

Tekst: Natasja Bijl l Beeld: BSR