De 31-jarige Macy ontmoette Sam in de kroeg. Hij was stoer, gespierd en had prachtige helderblauwe ogen. Toen ze een paar maanden later zwanger raakte, was dat schrikken, al wist ze één ding zeker: ze gingen het redden.
“Wat er ook gebeurt, we komen altijd bij elkaar terug”
“Zijn levensverhaal vertoonde veel overeenkomsten met dat van mij. Hij begreep me en gaf me de aandacht en knuffels die ik thuis niet had gekregen. Al gauw waren we onafscheidelijk. Hij was beschermend, gaf me echt het gevoel dat ik zijn vrouw was. Dat vond ik fijn. Er waren wel wat dingen die ik niet zo leuk vond. Zo gebruikten zijn vrienden nogal veel drugs, maar Sam zwoor dat hij alleen af en toe een jointje rookte. Dat hij in een half jaar tijd wel erg mager werd, verontrustte me. Maar ik vertrouwde hem volledig.
Ik was er ook helemaal niet van op de hoogte dat hij naast mij af en toe een scharrel had. Dat hoorde ik pas maanden later en het zou jaren duren voordat hij het zelf daadwerkelijk toegaf. ‘Wat er ook gebeurt, wij komen altijd bij elkaar terug’, zei hij regelmatig. Het was wel even schrikken toen ik na een paar maanden al zwanger bleek. Maar na het zien van Sams gezicht bij de eerste echo en hoe hij de foto daarvan laaiend enthousiast onder ieders neus in de kroeg drukte, wist ik genoeg. Wij gingen het redden.”
Mislukt gezin
“Dat gevoel veranderde toen Sam steeds meer begon uit te gaan. Terwijl ik uitdijde door mijn zwangerschap, kreeg hij minder aandacht voor me. Dat kon gemakkelijk omdat we niet samenwoonden. Echt problematisch werd het toen Sam ook veel minder vaak contact zocht. Ik bleef hem natuurlijk wel bellen. Ik wilde duidelijkheid. Waarom deed hij zo? En moest ik alleen verder met de baby of zag hij nog een toekomst? Op een gegeven moment reageerde hij nergens meer op.
“Doorgesnoven stak hij zijn hoofd om de deur. Ik schrok me rot”
De druppel was dat hij niet kwam opdagen op het gemeentehuis om ons ongeboren kind te erkennen. Wat heb ik gehuild. Na die mooie tijd stond ik er nu helemaal alleen voor. Wekenlang was er geen contact. Voor de zekerheid stuurde ik hem op de avond van de bevalling wel een berichtje. De bevalling was zwaar. En alsof dat nog niet genoeg was, stak tussen twee weeën en het persen in Sam toch ineens zijn hoofd om de deur. Ik schrok me rot. Hij zag er vreselijk uit. Doorgesnoven en met bloeddoorlopen ogen stamelde hij dat hij bij het verkeerde ziekenhuis had gestaan. Vanwege zijn staat heeft de beveiliging hem er uiteindelijk uitgezet. Hoewel ik wel wat anders aan mijn hoofd had, vond ik na die heftige nacht dat Sam zijn zoon moest zien.
Na een gesprek met een ziekenhuispsycholoog en een berouwvolle Sam zaten we dan eindelijk met zijn drietjes in het ziekenhuisbed. Toen ik hem zag met onze zoon Neil, flitste door me heen hoe het moest zijn. Ik zag hoe ontzettend blij hij was met ons kind en dat hij ervoor wilde gaan. Achteraf denk ik dat ik ook weer voor hem viel vanwege mijn vastberadenheid om zelf geen mislukt gezin te vormen. Dat had ik thuis al meegemaakt.”
Totaal overstuur
“Een paar dagen later had iedereen in ons dorp het over een afschuwelijke moord die was gepleegd. Een groepje vrienden had ’s nachts een man vermoord voor geld. Mijn zus Esther en ik vroegen ons meteen af of we de verdachten kenden en zeiden nog tegen elkaar: ‘Dan spoor je toch ook niet.’ Nog diezelfde nacht maakte Esther me, totaal overstuur, wakker. Ze was net uit geweest en had in de kroeg gehoord dat Sam was opgepakt. En erger nog, dat hij betrokken was bij die moord.
“Zo voelde het dus als je wereld compleet instortte”
Mijn maag draaide zich om. Het leek alsof ik geen lucht meer kreeg. Zo voelde het dus als je wereld compleet instortte. Meteen toetste ik Sams nummer in op mijn telefoon. Geen gehoor natuurlijk. Er ging van alles door mijn hoofd. Moord? Dat kon niet. Maar wat had hij dan wel gedaan? Had Sam erbij gestaan toen die man om het leven was gebracht? Hij was nota bene net vader. In het dorp waren de geruchten niet van de lucht. Via via hoorde ik zelfs dat sommige mensen dachten dat ík er meer van wist. Uit afschuw durfde ik de straat niet meer op. Tussen de tranen door zorgde ik thuis voor Neil.”
Negen jaar cel
“Een paar maanden later kwam er een brief uit de gevangenis. Sam schreef dat hij de klok wilde terugdraaien en dat hij ontzettend veel spijt had van wat er was gebeurd. Maar hij had de man met geen vinger aangeraakt. De drijfveer was inderdaad geld geweest. Hij had met zijn deel naar het buitenland willen gaan, met mij en Neil, om een eigen zaak te beginnen. Uiteindelijk, na maanden achter de tralies, luidde het vonnis negen jaar cel en zes jaar tbs. Mijn gedachten maakten overuren. Het was gewoon niet te bevatten. De verdachten verdwenen allemaal achter slot en grendel.
Ik geloofde Sam, ik geloofde dat hij geen moordenaar was. Maar dat hij evengoed betrokken was, kon ik totaal niet begrijpen. Gaandeweg kwam er meer rust. Misschien was het wel goed dat hij voorlopig binnen zat. Dan kon hij aan zichzelf gaan werken, sowieso kappen met de drugs. Omdat hij toch Neils vader bleef, besloot ik hem op te zoeken. Het eerste gevangenisbezoek vergeet ik nooit meer. Trillend schoof ik aan tussen de tafels met andere vrouwen van gedetineerden. Ik schrok me wezenloos van de zoemer die aangaf dat de gevangenen naar binnen kwamen. De tranen liepen over Sams wangen toen hij Neil na al die tijd weer vasthield. Hij zag er heel anders uit, veel dikker, en overstelpte me met excuses en beloftes. Hij wilde opnieuw beginnen met ons als hij vrij zou komen. Gek genoeg hield ik nog steeds van hem.”
Broertje voor Neil
“Toen ik via een cipier vernam dat Sam tijdens het bezoekuur soms ook een andere vrouw ontving, bekoelde die liefde. Wat voelde ik me belazerd. Er volgde een radiostilte van drie jaar. Maar Neil werd ouder. En hij begon steeds meer naar zijn vader te vragen. We zagen elkaar weer toen Sam al in de tbs-kliniek zat. Therapeuten hadden me verteld dat Sam het zo goed deed. Na de eerste keer in de kliniek, in de eigen woonruimte van Sam, bloeide Neil helemaal op. Sam, helemaal afgetraind en bezig met gezond leven, leek wel een nieuwe man. De keren daarna had hij cadeautjes voor ons, betaald van zijn schamele loon van 30 euro in de week. Hij mocht op verlof en tijdens bezoekjes aan de markt of het winkelen waren we gewoon een jong gezin. Het was leuk. Bij mij begon het weer te kriebelen. Het oude gevoel kwam terug. Het gevoel dat ik alles aankon, zodra Sam bij me was.
Op een van die verloven is Neils broertje Finn verwekt. Ondanks alles wilde ik zo graag een broertje of zusje voor hem. Toen Sam vrijkwam was ik natuurlijk erg blij. Nu kon hij eindelijk wel bij de bevalling zijn en samen met mij de babykamer in orde maken. Toch voelde ik ook spanning. Ik was bang dat hij terug zou vallen, foute vrienden ging opzoeken. Omdat ik Sam voor mezelf en de kinderen wilde, werd ik bezitterig en dat benauwde hem. Sam werd boos als ik zei dat we geld apart moesten houden voor de huur, verzekeringen en andere lasten. Ineens werd ik bang. Al die jaren dat hij in de bak zat had ik het prima gered. Ik had een huis, zorgde voor Neil en wist precies wat er in en uit ging. Ik was zo bang dat Sam alles toch weer zou verwoesten dat ik mijn sleutel terugeiste en het uitmaakte. Het leek hem op dat moment niet zo te deren. Ik had vooral het gevoel dat hij gewoon weer verder feestte.”
Emotionele rollercoaster
“Dat ik toch zo lang van Sam ben blijven houden, komt voor een groot deel doordat hij me twee kinderen heeft gegeven. Ik heb er geen spijt van dat ik het ondanks alles ben blijven proberen met Sam. Hij was mijn grote liefde. Bovendien wist ik in het begin echt niet wat ik moest geloven. Ik kwam in een emotionele rollercoaster terecht, met een zware bevalling en een kind dat nog geen twee weken oud was toen z’n vader werd opgepakt. Als een wrak ging ik door op de automatische piloot. Wel neem ik Sam al zijn loze beloftes heel erg kwalijk, en het feit dat hij andere vrouwen en het stappen zo vaak boven zijn kinderen heeft geplaatst. En natuurlijk wat hij heeft gedaan. Soms ben ik bang voor de toekomst. Wat gebeurt er met mijn zoons als ze in de puberteit zitten en erachter komen wat hun vader heeft gedaan? Tot die tijd focus ik me op andere dingen. Binnenkort ga ik werken voor Exodus, een organisatie die partners en kinderen van gedetineerden bijstaat. Voor kinderen is het heel zwaar als een van hun ouders vastzit. Ik ga ze begeleiden bij hun bezoekjes aan de gevangenis. Dat idee geeft me veel voldoening.”
Exodus
Exodus biedt steun en opvang aan (ex-) gedetineerden – zowel binnen als buiten de gevangenis – en achterblijvende familieleden. Dit doet de stichting met professionals en een netwerk van 1600 vrijwilligers. Kijk voor meer informatie op exodus.nl.
Lees ook: Ik won de loterij, maar verloor bij beste vriendin
Tekst: Marjolein Straatman | Beeld: Getty
