Volgende week 8 maart vieren we Internationale Vrouwendag. Deze dag brengt vrouwenrechten onder de aandacht. De ontroerende, inspirerende verhalen uit het boek 200 Women Who Will Change the Way You See the World van auteur Geoff Blackwell laten zien dat dit nog altijd bittere noodzaak is. Laat je inspireren door deze sterke vrouwen.
Inna Modja
Malinese muzikante, zangeres en visual artist, geboren in Bamako.
“Ik ben de zesde van zeven kinderen. We woonden in Ghana, maar toen ik vier was werden mijn broertje en ik door mijn moeder meegenomen mee op vakantie naar Mali. Op een dag, toen mijn moeder de deur uit was, hebben de zussen van mijn oma me meegenomen naar een plek waar ik werd besneden. Mijn ouders, die volstrekt tegen vrouwenbesnijdenis waren, wisten van niets. Vanuit mijn persoonlijke ervaring wil ik vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt bijstaan en helpen waar ik kan. Deze missie is een belangrijk onderdeel geworden van mijn leven en mijn kunst. Ik heb het geluk dat ik ouders heb die altijd tegen hun kinderen hebben gezegd dat we konden worden wat we wilden, als we ons er maar honderd procent voor inzetten. Diezelfde instelling is ook de basis van het feminisme.”
Ashley Judd
Amerikaanse actrice en feministe, zet zich in voor humanitaire en sociale gerechtigheid.
“De eerste keer dat ik seksueel misbruikt ben, was ik nog een klein meisje. Toen ik aan een paar volwassenen vertelde wat er gebeurd was, antwoordden ze dat ik het verkeerd geïnterpreteerd had en dat de man in kwestie een goeie vent was. Boem! Een strijdster was geboren. Maar ik heb een lange weg moeten afleggen. Mijn geest is compleet getraumatiseerd geraakt door wat er is gebeurd en een groot deel van mijn leven als volwassen vrouw is er onbewust door beïnvloed. Het lukte me niet de pijn die ik vanbinnen voelde te verzachten, hoe graag ik het ook wilde. Inmiddels heb ik geleerd om beter naar mijn gevoelens te luisteren, om echt in contact te staan met mezelf en om te begrijpen waar ik behoefte aan heb. Deze les zouden jongens en mannen ook moeten leren. Omdat het algemene beeld van ‘mannelijkheid’, ‘seksualiteit’ en ‘man-zijn’ vergiftigd, gewelddadig, beperkend en gelimiteerd is. Als mannen er maar in zouden slagen contact te maken met zichzelf…”
Jane Goodall
Antropologe en biologe, bestudeerde in Tanzania het leven van de chimpansee en is oprichter van het Jane Goodall Institute for Wildlife Research, Education and Conversation.
“Wat mij verschrikkelijk zorgen baart? Dat mensen beslissingen nemen op basis van vragen als: ‘Op welke manier kan ik hiermee mijn voordeel doen bij de volgende meeting met aandeelhouders?’, of: ‘Hoe kan ik mijn volgende politieke campagne een duw in de goede richting geven?’ Terwijl we ons eigenlijk zouden moeten afvragen – net als inheemse volkeren doen – welke acties de volgende generaties op een positieve manier kunnen beïnvloeden. We zijn de meest intellectuele wezens die er ooit op de aarde hebben rondgelopen en toch maken we de planeet kapot. Maar er is nog tijd. Als we het maar samen doen. En individueel. Elke dag opnieuw.”
Véronique de Viguerie
Franse fotoreporter voor Marie Claire, The New York Times, Paris Match, The Guardian en Der Spiegel.
“Toen ik klein was, wilde ik soldaat worden en het onrecht bestrijden. Maar omdat ik er niet van houd om gecommandeerd te worden, werd ik fotoreporter. Tijdens mijn studie fotografe stelde mijn moeder me voor aan een fotoreporter die me vertelde dat dit vak dood was en dat ik beter een cursus koken kon gaan doen. Na drie jaar van kwelling besloot ik hem te laten zien dat hij ongelijk had. Niemand mocht me ervan weerhouden te doen wat ik wilde doen. Dat is sindsdien mijn leidmotief. Ik accepteer geen ‘nee’. Als je iets écht wil, lukt het je. Die gedachte geeft me hoop. Gewone mensen worden bijzondere mensen wanneer ze weigeren te doen wat er van ze wordt verwacht en zelf beslissen wat ze wel en niet willen doen.”
Ai-jen Poo
Amerikaanse directrice van de National Domestic Workers Alliance. Stond in 2012 op de lijst van Time’s 100 Most Infuential People.
“De Amerikaanse schrijver Atul Gawande zegt: ‘Je kunt niet controleren wat je overkomt, maar je hebt wel controle over hoe je op gebeurtenissen in je leven reageert’. Ik vind het heel belangrijk dat mijn oma, die 92 is en voor me gezorgd heeft vanaf dat ik zes maanden oud was, op een waardige manier kan leven, op haar manier. Daarom zijn werkende vrouwen zoals mevrouw Lee, de dame die voor mijn oma zorgt, cruciaal. Mevrouw Lee zorgt ervoor dat mijn oma thuis kan blijven wonen, naar de kerk en naar de dokter kan gaan en mahjong kan spelen met haar vriendinnen. Ze is een belangrijke schakel in het zorgsysteem dat mijn oma een gevoel van eigenwaarde geeft, en ook mevrouw Lee zelf verdient het een gevoel van eigenwaarde te hebben. Ze moet trots kunnen zijn op haar werk, weten dat ze gerespecteerd wordt, en goed betaald worden, zodat ze ook voor haar eigen familie kan zorgen. De dag dat dit gevoel van eigenwaarde voor iedereen gegarandeerd is, is onze wereld een mooie plek om te leven.”
Dana Donofree
Amerikaans modeontwerpster en oprichtster van AnaOno, een lingerie- en loungewear merk voor vrouwen die een borstamputatie of -reconstructie hebben ondergaan.
“In 2010 werd er borstkanker bij mij geconstateerd. Mijn oude leven stortte in en een nieuwe wereld deed zijn intrede. Mijn ervaring en de wens om jonge vrouwen met hetzelfde probleem te helpen zijn mijn business geworden. Een tumor zoals die van mij brengt je terug tot de essentie van wie je bent. Mensen weten dat je je wimpers en haar verliest, maar wat niet zichtbaar is, is dat je een gedeelte van je identiteit kwijtraakt. Ik probeer mensen te helpen zichzelf terug te vinden en hun leven weer op de rit te krijgen, wat dat ook betekenen mag voor de persoon in kwestie. Er zijn nu medicijnen die de borstkanker bestrijden, maar genezen kan nog niet. Ik hoop dat ik mijn business over twintig jaar kan opdoeken.”
Cecilia Chiang
Verhuisde in 1950 van China naar San Francisco, waar ze het legendarische restaurant The Mandarin opende.
“Tijdens mijn jeugd in China was er het ene na het andere conflict. Eerst de burgeroorlogen, toen de Russen en de Japanners die ons in 1937 bezetten. We moesten vluchten, een reis van zes maanden om van Peking naar Chongqing, een stad in het vrije China, te komen. In 1950 arriveerden de Russen en moesten we opnieuw vluchten, eerst naar Tokyo en toen naar Amerika. Toen ik mijn restaurant in San Francisco opende, was iedereen tegen me. Ik was de enige vrouw. Alleen de Amerikaanse winkeliers waren aardig voor me. Die zeiden: ‘Je mag me over drie dagen betalen.’ Of: ‘Betaal maar aan het einde van de maand.’ Met de Chinezen was geen land te bezeilen.”
Lees ook: Internationale Vrouwendag: 8 vrouwen in gesprek met Yoni over feminisme
