“Ik hou meer van mijn hond dan van zijn kids”

Lees het verhaal van Lisa (39)!

Wat als je grote liefde komt met twee bonuskinderen? Journalist Lisa Prins (39, niet haar echte naam) worstelt al zes jaar met haar rol als stiefmoeder. ‘Elke week hoop ik dat ze nu écht bij hun moeder gaan wonen.’

Toen ik Mattijs zes jaar geleden leerde kennen, had ik mijn portie foute mannen wel gehad. Wat een verademing om eindelijk een man te ontmoeten die geen spelletjes speelde, maar gewoon durfde te zeggen: ‘Ik vind je leuk en wil hiervoor gaan.’ Dat mijn droomman kwam met een bonus, een dochter van negen en een zoon van zeven, vond ik op dat moment geen belemmering. Ik ontmoette zijn kinderen al vrij snel en toen ik zag hoe leuk en lief hij met hen omging, werd ik alleen maar verliefder op Mattijs. Van vriendinnen had ik horrorverhalen gehoord over helse stiefkrengen die hen niet accepteerden in hun huis, maar Jules en Sam leken het alleen maar gezellig te vinden dat ik er was. Zelf heb ik nooit een grote kinderwens gehad, maar twee bonuskinderen leken me de ideale manier om te ontdekken of er ergens diep vanbinnen toch nog een verlangen zat.

Parttime stiefmoeder
Na een half jaar trok ik bij Mattijs in. Onze relatie voelde zo goed dat we er allebei helemaal voor wilden gaan. Misschien heb ik er toen niet voldoende over nagedacht dat ik daarmee ook parttime stiefmoeder zou worden. Mattijs en zijn ex zijn co-ouders, dus de kinderen zijn om de week bij ons. Sam bleek een typisch gevalletje van Alle Dagen Druk. Dat begon om half zeven ’s morgens en eindigde tegen half elf ’s avonds, als Mattijs hem eindelijk in bed kreeg.

Op sommige avonden kwam hij wel acht keer naar beneden, omdat hij zijn vader toch nog een dringende vraag moest stellen. Daarnaast bleek hij enorme driftbuien te hebben, die soms uren duurden, en die konden worden getriggerd door de simpele vraag of hij zijn tennisschoenen even kon opruimen of zijn bord wilde leegeten.
Met Jules had ik weinig problemen. Behalve dat zij de aanwezigheid van een nieuwe vrouw in huis voelde, waardoor ze heel krampachtig de aandacht van haar vader ging opzoeken. Als wij op de bank zaten om een serie te kijken, kroop zij er standaard tussenin en ging ze tegen haar vader aan liggen. Superlief, maar ik kreeg er al snel genoeg van om zeven dagen per week met twee kinderen op de bank te zitten en Goede tijden, slechte tijden te moeten kijken, terwijl ik eigenlijk lekker wilde netflixen. 

“De zondag voordat ze komen, heb ik al buikpijn”

Weg privacy
Onze eerste vakantie samen werd een hel met die twee die de hele dag door ‘papa, wil je…’, ‘papa, mag ik…’ in mijn oor tetterden. Mattijs en ik hadden geen seconde voor onszelf en na een week was ik zo gesloopt dat ik eerder naar huis ben gegaan. Mattijs vond het verschrikkelijk, maar het was of dat vliegticket boeken, of het einde van onze relatie.
Die week alleen thuis heb ik gebruikt om heel goed na te denken: wilde ik wel verder met deze man en zijn twee kinderen? Mattijs schrok enorm van mijn twijfels, want verder waren we heel happy met elkaar. In de weken dat zijn kinderen er niet zijn, hebben we het super fijn en is onze relatie perfect. Dat is ook de reden dat ik nu, zes jaar later, nog steeds bij hem ben. Maar de situatie met zijn kinderen is eigenlijk nooit verbeterd. De zondag voordat ze komen, heb ik al buikpijn, omdat ik zo opzie tegen de week waarin ze mijn huis overnemen en me mijn privacy afpakken. Ze zijn inmiddels vijftien en dertien, en met name Sam is enorm aan het puberen. Zijn troep slingert door het hele huis, hij plundert de koelkast wanneer hij zin heeft, en eet vervolgens geen hap van wat ik heb gekookt. En als ik er iets van zeg, krijg ik een grote bek – ‘Je bent mijn moeder niet’. Vervolgens zet hij zo hard een cd van Boef op, dat ik van ellende niet meer weet waar ik het zoeken moet.

Mattijs heeft hem wel een paar keer straf gegeven, omdat zijn grote mond de spuigaten uit liep. Maar dan gaat hij doodleuk naar zijn moeder toe, die altijd partij voor hem kiest. Vervolgens dreigt-ie Mattijs dat hij bij mama gaat wonen, wat voor mijn vriend zo’n angstvisioen is dat hij alle straf meteen ‘vergeet’. Met als gevolg dat Sam hem bij de volgende berisping gewoon uitlacht. Ik zou willen dat Sam zijn dreigementen eens waarmaakte. Elke week hoop ik dat ze écht bij hun moeder gaan wonen. Maar dat zal ik nooit tegen Mattijs zeggen, want dan breek ik zijn hart. Laatst zei een vriendin tegen mij: ‘Maar je houdt toch wel van je stiefkinderen?’ Ik schrok van de vraag en mompelde snel: ‘Tuurlijk wel.’ Maar de waarheid is dat ik het niet weet, omdat ik meestal vooral irritatie voel.

Lees het vervolg van dit verhaal in het grote modenummer van Marie Claire!
 
Tekst: Lisa Prins l Beeld: Getty Images

Laatste nieuws