Samen zijn, lekker eten en vieren dat je het goed hebt, dat is Kerst. Maar Kerst is ook: proberen in drie pannen tegelijk te roeren en intussen het gesprek met je schoonmoeder aan de gang houden. En daar hebben deze vrouwen helemaal geen zin in.
“Mijn beste kerst was die keer dat we uit plastic bakjes aten voor de TV”
Mascha (38): “Ik houd helemaal niet van Kerst. Ik ben sowieso geen fan van de winter, kou en regen. Dat alleen al is reden genoeg om de kerstdagen in het buitenland door te brengen, lekker in de zon. Verder ben ik niet familie-achtig. Mijn moeder is jong overleden, met mijn vader heb ik geen contact en ik heb geen broers of zussen. Er is één nichtje dat ik regelmatig spreek, maar zij heeft een eigen restaurant en is alle kerstdagen gewoon aan het werk.
Schoonouders
Mijn man vindt het ook niet zo belangrijk om de kerstdagen thuis te vieren, met zijn familie. Een paar jaar geleden heb ik wel geprobeerd om weer eens aan te schuiven bij het kerstdiner, deze keer van mijn schoonouders. Maar dat was geen succes. Ik maakte tijdens het eten een geintje dat iedereen in het verkeerde keelgat schoot. De sfeer was de rest van de avond verpest. Wat ik denk, is dat we te veel verwachten van Kerst. Het móet leuk en harmonieus zijn, zoals in films of commercials. Eén grote happy family. Zo voelt het nooit voor mij! Die gemaakte gezelligheid wordt je min of meer opgedrongen. Eerlijk gezegd heb ik aan die ene Kerst waarop we voor de tv zaten en uit plastic bakjes aten nog de beste herinnering. Dit jaar vliegen we vlak voor Kerst naar Melbourne of Sydney en laten we de feestdagen bewust aan ons voorbijgaan. Ik neem mijn laptop mee, zodat ik gewoon kan werken en meer dan twee weken weg kan blijven. Tegen de tijd dat ik terug in Nederland ben, zijn alle kerstbomen en -ballen keurig opgeruimd en is het gewone leven weer begonnen. Heerlijk!”
“Het was voorbij, zei hij. Daan was dood. Ik had geen broer meer”
Marcella (34): “De kerstdagen en de weken ervoor herinneren me aan de ziekte en het overlijden van mijn broertje op Eerste Kerstdag 2012. Terwijl iedereen zich opmaakte voor Kerst en de lichtjes schitterden in de huizen en tuinen, zaten wij in het troosteloze ziekenhuis te hopen op een wonder. We hadden het ene slechtnieuwsgesprek na het andere; hij zou niet meer beter worden. Op kerstochtend nam ik de lift naar beneden om koffie te halen. In de cafetaria klonk The power of love, mijn favoriete kerstliedje, en het rook er naar dennenspray en kerstbrood. Toen ik met twee dampende bekers in mijn handen weer boven was, kwam mijn vader me tegemoet in de gang. Het was voorbij, zei hij. Daan was dood. De eerste jaren na zijn overlijden voelde ik me extra verantwoordelijk voor mijn ouders, vooral tijdens de kerstdagen.
Werkuniform
Op kerstavond pakte ik de trein naar hun huis en bleef ik er gerust drie hele dagen om hen tot steun te zijn. Mijn moeder wilde dan met z’n allen naar de kerk en daarna naar Daans graf. Na drie jaar begon dat me op te breken. Ik wilde niet meer op deze manier de kerstdagen in en ik wilde niet altijd alleen maar rouwen met Kerst.Een goede vriend zat vorig jaar december voor werk in Rwanda en stelde voor dat ik naar hem toe zou komen. Hoewel ik het lastig vond voor mijn ouders, voelde ik in elke vezel van mijn lichaam dat ik dit moest doen. Ik heb er de tijd van mijn leven gehad. In een compleet andere omgeving, waar niets me deed denken aan toen. Toch voelde ik me gek genoeg heel erg verbonden met Daan. Het was net alsof hij me af en toe in uisterde dat ik moest genieten en avonturen moest beleven. Ik kon het verdriet van mijn ouders niet oplossen. Ook dit jaar ben ik niet thuis met Kerst. Vorig jaar heb ik mijn droom waargemaakt en ben ik eindelijk afgestudeerd als verloskundige. Zowel Eerste als Tweede Kerstdag heb ik dienst. Geen kerstjurk voor mij dus, maar gewoon m’n werkuniform. En hopelijk heel veel gezonde kerstkindjes.”
“Zolang er wifi is, zitten wij goed”
Lisette (27): “Ik vind de kerstdagen best fijn – met familie, gourmetten en All you need is love – maar zeker niet elk jaar. Niet voor niets ben ik al drie keer in het buitenland geweest met Kerst. Dit jaar hebben mijn man en ik helemaal grootse plannen: we willen minstens een jaar het land uit. Afgelopen augustus zijn we getrouwd. Na zes jaar in loondienst voor de overheid te hebben gewerkt, heb ik mijn baan opgezegd. Als reisblogger schrijf ik nu over mooie plekken en verre bestemmingen.
Reizen als baan
Het begon klein, met tripjes naar Berlijn en Gent, maar inmiddels ben ik ook naar Brazilië en Israël geweest – dat valt niet te combineren met een vaste baan. Dit jaar volg ik mijn hart, zowel in de liefde als op werkgebied. Mijn man heeft een eigen bedrijf en hij gaat zijn werk zo ombouwen dat hij een jaar weg kan. Zolang er maar wifi is, zitten wij goed. Komende kerstdagen zitten we in Thailand. Daar houden ze de Chinese jaartelling aan en wordt weinig aan Kerst gedaan – misschien hier en daar een verdwaalde kerstboom voor de toeristen, maar zeker niet zoals het in Nederland is. Ik ga ervan uit dat we weinig tot niets van de feestdagen zullen meekrijgen.”
Tekst: Natasja Bijl | Fotografie: Anne Timmer
