Claudia: Ik was negentien toen ik mijn eerste doosje laxeertabletten kocht. Ik vond mezelf te dik en dit leek me een goede manier om snel af te vallen. Een buurvrouw slikte ze ook, ze was er zelfs aan verslaafd. Dat zou mij nooit gebeuren, dacht ik toen nog. Maar dat ene pilletje per dag werden er al snel meer. Ik kreeg anorexia, wilde steeds dunner zijn en sloeg naast het laxeren ook helemaal door met sporten. Mijn darmen werden lui en ik moest steeds meer pillen slikken om nog naar de wc te kunnen. In de jaren die volgden pleegde ik echt roofbouw op mijn lichaam. Het overmatig trainen putte me uit. Daarnaast onttrok het laxeren ook nog eens alle vocht- en voedingsstoffen uit mijn lijf. Op een gegeven moment slikte ik acht pakjes laxeermiddel per dag! Dat zijn ruim tweehonderd tabletten… Als een junk moest ik ’s ochtends vier verschillende winkels af om aan mijn pillen te komen – drogisterijen mogen maar twee pakjes per klant verkopen. Alles stond in het teken van die pillen. Mensen zagen mij als een vrolijke meid die haar zaakjes goed voor elkaar had. Maar mijn leven bestond uit niets anders dan werken en ’s avonds en ’s nachts laxeren. Ik sliep geen nacht door, drie uurtjes hooguit. Soms viel ik zelfs in slaap op het toilet met mijn hoofd tegen de wasbak.
“Als een junk moest ik verschillende winkels af om aan mijn pillen te komen”
Helse buikpijnen
Een paar jaar geleden besloot ik hulp te zoeken. Eerst bij de huisarts. Na een aantal gesprekken verwees hij me door naar een kliniek in Amsterdam, waar mijn anorexia zou worden behandeld. Vijf dagen per week volgde ik therapie om aan mijn zelfbeeld te werken. Na drie weken werd ik weer weggestuurd. Ze hadden daar alleen ervaring met mensen die niet aten of overgaven, maar een laxeerverslaving en darmen die het niet meer deden, dat was te complex voor hen.
Stille verslaving
Ik raakte behoorlijk wanhopig. Artsen namen me niet serieus en geloofden niet dat ik zo veel pillen slikte. Er is zelfs een keer een dokter geweest die glashard tegen me zei: ‘Mevrouw, u liegt.’ Maar ik loog niet! Mijn leven draaide om die pillen en mijn gezondheid werd steeds slechter. Ik lag met helse buikpijnen op bed. ’s Avonds als ik van mijn werk kwam, was mijn buik vaak helemaal opgezet door het vocht. Dan woog ik zeven kilo meer dan in de ochtend! Ik begon foto’s en filmpjes van mijn buik te maken, om artsen ervan te overtuigen dat ik echt een groot probleem had. Ik weet nog dat ik in die tijd weleens dacht: was ik maar verslaafd aan alcohol of drugs. Dat zien mensen aan je gedrag. Laxeren is zo’n ‘stille’ verslaving. Je neemt stiekem je pillen, niemand die merkt dat je lijdt. Dat maakt het geheim dat je met je meedraagt alleen maar groter.
Dikke darm eruit
Op een dag vertelde ik aan een goede vriend dat ik op deze manier niet meer wilde leven. Ik meende het. Dit was toch geen leven! Hij schrok er zo van dat hij zonder mijn medeweten het televisieprogramma Dit is mijn lijf benaderde. Ik werd meteen gebeld. Ook de redactie van RTL Late Night nam contact met me op. Of ik aan tafel mijn verhaal wilde doen? Voor het eerst had ik het idee dat er echt naar me werd geluisterd en dat mensen de tijd voor me namen. Na mijn optreden bij Late Night kreeg ik veel positieve reacties. Vrouwen en meisjes spraken me aan op straat, ze waren erg geschrokken. Ze gebruikten zelf ook laxeerpillen en wisten niet dat de gevolgen zo groot konden zijn. Een drogisterij liet via Twitter weten dat deze tabletten tot de meest gestolen producten behoren.
“In mijn buik is het chaos en mijn darmflora doet het niet meer”
Via het programma ‘Dit is mijn lijf’ ben ik in contact gekomen met een arts in Apeldoorn. Hij vond het een wonder dat ik überhaupt nog leefde. Zijn voorstel was of mijn dikke darm eruit of een stoma. Wat heb ik gehuild! En het was ook zo ironisch: ik, die altijd mooi en slank wilde zijn, zou straks eindigen meteen zakje op haar buik. In goed overleg besloten we het nog één jaar aan te kijken en daarna de keuze te maken. Ik startte op aanraden van de arts met een nieuw medicijn. De kwaliteit van mijn darmen verbeterde daardoor iets, waardoor ik het laxeren enigszins kon gaan afbouwen. Op dat moment had ik geen werk en leefde ik van een uitkering. Driemaal per week naar Apeldoorn kon ik nauwelijks betalen. Het medicijn, dat 120 euro per maand kostte, werd ook niet vergoed. Mijn vader heeft me enorm geholpen zodat ik de behandelingen door kon zetten.
Lees dit artikel verder in het novembernummer van Marie Claire, beter bekend als het Green Issue. Vind’m hier of abonneer je en mis geen enkele editie!
Beeld: iStock
