In vertrouwen: ‘Hij wil geen kinderen, maar ik wel’

Maar is je relatie dan überhaupt nog wel levensvatbaar?

De een moet leren leven met het feit dat er geen kinderen komen, de ander met een schuldgevoel. Maar is je relatie dan überhaupt nog wel levensvatbaar?

Jet (39)

“Op mijn 32ste raakte ik in verwachting van mijn toenmalige vriend. Het was niet echt gepland, maar wel erg gewenst. Na 10 weken eindigde mijn zwangerschap in een miskraam. Een jaar later verbrak hij onze relatie. Ik stortte me op mijn werk. Ik run een evenementenbureau in Rotterdam en vanaf de zijlijn leek mijn leven één groot feest. Mijn liefdesleven was in die tijd nogal onstuimig en de juiste man onvindbaar. Mijn kinderwens raakte op de achtergrond. Ik ben niet iemand die probeert zwanger te raken en dan besluit om het zonder man te doen. Dat staat te ver af van mijn ideaalbeeld. Ik was bijna 37 toen ik op een verjaardag van een wederzijdse vriendin Kay ontmoette. Het was liefde op het eerste gezicht. Hij was een echte gentleman en hij maakte er veel werk van om mij te versieren. Tijdens ons eerste etentje samen pakte hij mijn hand en zei tamelijk serieus: ‘Jet, ik vind je het einde. Ik wil samenwonen en bij je blijven, maar ik heb geen kinderwens en ik wil dat jij dat weet.’ Ik vond dat hij dit best vroeg kenbaar maakte. We hadden pas net iets met elkaar. Aan de andere kant kon ik het waarderen dat hij zo eerlijk was. Ik antwoordde dat ik ook tevreden zou zijn met een leven zonder kinderen.

Destijds dacht ik er ook werkelijk zo over. We wonen in een buurt met veel groen en speeltuinen. Toen ik op een dag uit het raam keek en een vader zag voetballen met zijn zoontje, was het er opeens: het verlangen om zelf een kind te krijgen. Om Kay met onze zoon of dochter te zien spelen. Om een klein mensje in mijn armen te hebben dat op ons allebei zou lijken. Mijn gevoel verwarde me enorm. Had ik er dan toch niet definitief een punt achter gezet? Ik heb meteen open kaart gespeeld met Kay. Hij reageerde nogal nukkig: ik wist hoe hij over kinderen dacht toen ik met hem begon. Ja, dat wist ik. Maar Kay en ik hebben het zo fijn dat mijn gevoel is veranderd en mijn verlangen is aangewakkerd. Met deze man wil ik een kind! Ik ben nu bijna veertig. Mijn hormonen gieren door mijn lijf alsof ze willen zeggen dat het 1 minuut voor 12 is. Verstandelijk heb ik heus wel bedacht dat ik nooit moeder zal worden. Dat voelt als afscheid nemen van een kans. Ik voel me behoorlijk eenzaam in mijn verdriet. Mijn vriendinnen hebben allemaal een gezin met opgroeiende kinderen. Ze begrijpen me niet echt. En Kay al helemaal niet. Erom huilen doe ik vooral als ik alleen ben.”

Ellemieke (33)

“Na een aantal mislukte relaties heb ik Bart drie jaar geleden via een datingsite leren kennen. Bart heeft al een zoon van acht uit een eerdere relatie en gaf in een van onze eerste gesprekken aan dat hij graag meer kinderen zou willen. Het is een leuke vent en ik dacht echt dat ik goud in handen had, de jackpot! We gingen vrij snel samenwonen. Na een half jaar sneed ik het onderwerp ‘kinderen’ weer eens aan. Ik had altijd als wens gehad om jong moeder te worden en zag het helemaal zitten samen met Bart. Hij reageerde terughoudend. Zijn ja was veranderd in een misschien. Hij moest erover nadenken, zei hij. Ik gaf hem bedenktijd, maar werd wel een beetje bang. Wat nou als hij geen kinderen wilde? Barts getwijfel stopte niet. Na een jaar van wikken en wegen en het steeds niet zeker weten, koos ik voor mezelf. Ik verbrak de relatie en besloot niet langer mijn tijd te verdoen. Vriendinnen zeiden: ‘Ellemieke, jij wil zo graag kinderen. Jij trekt het niet om voor altijd kinderloos te blijven’, dat sterkte me in mijn beslissing. Na een paar maanden stond Bart weer op de stoep, hij miste me te erg. Ik hem ook. Hij trok weer bij me in. Ik dacht dat ik mijn kinderwens wel kon laten varen, zo gek was ik op hem. Maar het verdriet bleef. Het zoontje van Bart is om het weekend bij ons. Toen hij me op een dag per ongeluk mama noemde, schoot ik vol en stond ik een uur te janken in de achtertuin. Opeens voelde ik hoezeer ik hieraan onderdoor ging.

Die avond heb ik tegen Bart gezegd: ‘Make up your mind’. Toen hij weer geen helder antwoord gaf, heb ik hem verzocht mijn huis te verlaten. Mijn verlangen naar een kind is te groot om nog langer tijd te verkwisten aan iemand die het niet weet. Op dit moment is het dus voor de tweede keer over tussen ons. Elkaar echt loslaten lukt alleen nog niet. Gek word ik ervan, want ik sta op deze manier ook niet open voor een andere relatie. De liefde die ik voor Bart voel, zit diep. Toch weet ik dat er geen weg terug meer is. We houden elkaar alleen maar op. Hij mij in ieder geval. Een YouTubefilmpje van Matthew Hussey heeft mijn ogen echt geopend. Het gaat over elkaar los- laten als een van beiden geen toekomst met kinderen voor ogen heeft. Dat eerlijkheid echt belangrijk is als je van de ander houdt en hem of haar niet in de weg wilt zitten. Ik ben pas 33. Er kan natuurlijk nog van alles gebeuren. Misschien loop ik dit jaar nog een leuke vent tegen het lijf die wel kinderen wil, misschien kan ik helemaal geen kinderen krijgen. Op dit ogenblik voel ik vooral de pijn van iemand te moeten verlaten omdat hij mijn grootste wens niet kan vervullen. Als je zoveel van iemand houdt, valt dat echt niet mee.”

Susan (32)

“Meestal hoor je dat de vrouw een kinderwens heeft en de man niet. Bij ons is het andersom. Mijn vriend wil heel graag vader worden, maar ik heb dat moedergevoel nooit echt gehad. In de afgelopen jaren is het voor mij heel duidelijk geworden dat kinderen krijgen niks voor mij is. Het heeft niks met mijn carrière te maken, ik ben daar zelfs helemaal niet mee bezig, maar meer met het gevoel van vrijheid dat ik niet wil opgeven. Om een voorbeeld te geven: ik doe aan storm chasing en kan voor een stevige storm zomaar naar de Franse kust of naar Duitsland reizen. De nacht erop kom ik dan doodmoe thuis. Dat wil ik niet opzij zetten voor een kind, en een kind zou ook niet in de rest van mijn leven passen. Bovendien vind ik het een aanslag op je lijf. Mijn vriend heeft mij vorig jaar, na acht jaar samenwonen, ten huwelijk gevraagd. Dit jaar zijn we getrouwd. We hebben vooraf heel veel gesprekken gevoerd. Ik ben daarin heel duidelijk geweest over het feit dat ik echt geen kinderen wil. Weet dat als je voor mij kiest, je ook kiest voor een leven zonder gezin. Ik zie dat mijn vriend hier best mee worstelt en ik dus ook. Indirect heb ik er veel verdriet van. Ik geef hem niet wat hij graag wil.

Omdat ik nog jong ben hebben veel mensen in mijn omgeving de hoop dat ik nog van gedachte zal veranderen. Mijn schoonmoeder is een echte babymagneet. Ze zegt dat ze zich erbij heeft neergelegd, maar ik betwijfel dat. Ik vermoed dat mijn vriend ook nog altijd hoop koestert. Ik heb vriendinnen mét en zonder kinderen. Een paar vriendinnen weten net als ik zeker dat een kind niet in hun leven past. Het voelt fijn om er met elkaar over te praten. Op het forum ‘bewust kinderloos’ zijn de negatieve reacties soms niet van de lucht. Vrouwen vallen je aan en vinden dat je een egoïst bent. Iedereen oordeelt maar. Het is allemaal al complex genoeg zonder dat de buitenwereld zich ermee bemoeit. Ik heb een beroerde jeugd gehad en er 27 jaar over gedaan om dingen een plek te geven en te worden wie ik wil zijn. Ik heb mezelf hervonden en wil leven zoals ik dat wil en niet zoals een ander van mij verwacht. Het is helemaal niet vanzelfsprekend dat een vrouw moeder wil worden.”

Ongedeelde kinderwens, en dan?

Relatietherapeute Joey Steur van Praktijk de Liefde Amsterdam heeft geregeld stellen in haar praktijk die kampen met problemen rondom een ongedeelde kinderwens. “Wat ik zie is dat koppels hier enorm mee worstelen en steeds langer in onzekerheid zitten. Meestal heeft dit te maken met twee belangrijke waarden: autonomie en vrijheid. Degene die mogelijk geen kinderen wil, heeft het idee dat kinderen hem of haar hierin enorm zullen beperken. Het is goed om te onderzoeken waar die overtuiging vandaan komt. Omdat mensen op steeds latere leeftijd een vaste relatie krijgen en steeds later gaan nadenken over wel of geen kind, is er veel tijdsdruk. Hierdoor komt alles op scherp te staan. Eigenlijk zouden mannen en vrouwen sneller over kinderen moeten gaan nadenken en praten. Dan weet je ook eerder of je wel op één lijn ligt. Heeft je partner te kennen gegeven dat hij of zij geen kinderen wil, koester dan geen valse hoop. Ik merk zo vaak dat het verlangen stiekem blijft bestaan. Maar dit is een intern proces, die ander kan er heel anders over denken! Praat met elkaar en wees eerlijk. Misschien wil je die absolute ‘nee’ niet horen, maar duidelijkheid geeft je in ieder geval de kans om actie te ondernemen.”

“Wat wil jij? De tijd tikt door en een jaar is zo voorbij. Ga bij jezelf na hoe groot het verlangen naar een kind is en of je relatie bestand is tegen een leven zonder. Houd je dat vol of ga je wankelen als die leuke collega voorbij komt, die jou mogelijk wel kan geven waar je zo naar verlangt? Ik zie heel vaak dat de kinderwens blijft prikkelen, ook in de jaren die volgen. De vraag ‘wat als?’ houdt veel mensen bezig. Natuurlijk zijn er mannen of vrouwen die hun relatie verbreken omdat hun leven zonder kinderen gewoon niet compleet is. Er zijn er ook die erin berusten en voor elkáár kiezen. Volgens mij wordt het verdriet dat mensen hebben als gevolg van ongewenst kinderloos zijn onderschat. Stellen die kinderen willen maar ze niet kunnen krijgen, kunnen dit verdriet nog samen delen. Maar in dit geval zijn het verdriet en de verwerking ervan vooral heel eenzaam.”

Bron: Marie Claire print | Beeld: Amanda Sixsmith

Laatste nieuws