4 vrouwen vertellen: “De hele dag in bikini? Dacht het niet!”

Onzekerheid is een van die redenen die we allemaal wellicht herkenen...

Zon. Zee. Strand. De hele dag lekker in bikini. Niet iedereen is daar blij mee. Vier vrouwen vertellen.

Wilma (32): “Ik ben harig geboren, vertelde mijn moeder me altijd. Een lief klein baby’tje met donshaartjes op haar schouders en ruggetje. In de puberteit kreeg ik steeds meer haargroei. Eerst op mijn benen en armen, maar toen ik veertien was kreeg ik ook haar op mijn voeten, handen, tussen mijn borsten en in een verticaal lijntje van mijn navel naar mijn schaamstreek. Zelfs rond mijn tepels groeide haar. Mijn moeder zei dat het vast tijdelijk zou zijn, mijn hormonen waren gewoon een beetje van slag. Tegen haar advies in begon ik me te scheren, een hels karwei. Ik was altijd bang dat iemand zou zien dat mijn armen geschoren waren, of dat de grote poriën op mijn handen opvielen. Ik durfde niet naar het zwembad of naar het strand, bang dat ik een behaard plekje vergeten was. Als ik er echt niet onderuit kon, sloot ik me eerst uren op in de badkamer om elke haar te verwijderen.

“Ik kreeg haar op mijn handen en tussen mijn borsten”

Ik heb laatst dagboekfragmenten uit die tijd gevonden. Het is pijnlijk terug te lezen hoe die overbeharing mijn leven beheerste. Mijn zelfvertrouwen kreeg echt een deuk toen een klasgenoot riep dat ik een snor en een baard had. Vanaf die dag maakten de jongens uit mijn klas het geluid van een mekkerende geit als ik langsliep. Mijn gezicht durfde ik niet te scheren, dus begon ik te harsen. Ik verborg mijn wangen en kin achter een sjaaltje of coltrui en maakte mezelf onzichtbaar. Dat mijn moeder me zo liet worstelen en niet met mij naar de huisarts ging, heb ik haar lang verweten.

Uiteindelijk heb ik op mijn achttiende zelf aan de bel getrokken. Zo kwam ik erachter dat ik een verstoorde hormoonbalans heb en te veel mannelijke hormonen aanmaak. Het slikken van de pil helpt niets. Ik heb ook nog eens heel donker haar en een spierwitte huid, waardoor de haren extra opvallen. Het vele harsen en scheren zorgt ervoor dat ik vaak puistjes heb. Drie jaar geleden ben ik begonnen met het definitief ontharen van mijn gezicht met behulp van lasertherapie. Hierdoor heb ik een groot stuk zelfvertrouwen teruggekregen – al blijft het lastig. Sinds kort heb ik een nieuwe liefde in mijn leven. Hij wil graag samen op vakantie, maar ik weet het nog niet zo goed. Tot nu toe heb ik al die haren aardig verborgen weten te houden. Maar wat als we een week op zonvakantie zijn en ik steeds aan het harsen ben?”

Vivian (36): “Op zomerse dagen ben ik een huismus. Vooral als ’s middags de zon fel schijnt, blijf ik het liefst binnen. Tegen de avond leef ik weer op en ga ik naar buiten. Ik heb een donkere huid en verbrand snel. Er wordt vaak gedacht dat mensen met een donkere huid zich niet in hoeven te smeren, maar dat is beslist niet waar. Een rondje lopen tijdens mijn lunchpauze kan al voor problemen zorgen. Dat uit zich in blaasjes in mijn nek of op mijn voeten – de plekken die lastig te bedekken zijn. Ik smeer me altijd in met factor 50, vermijd het licht en loop het liefst in de schaduw. Mijn huid reageert gewoon heel heftig op de zon. Volgens mijn huisarts is het zonneallergie en is er niets aan te doen behalve lange mouwen dragen, goed insmeren en de zon zoveel mogelijk mijden. Als kind heb ik ernstige zon-schade opgelopen tijdens een middagje spelen. Mijn moeder en ik hadden het te laat in de gaten: een donkere plek op mijn donkere huid, die tegen de avond enorm begon te branden. We zijn meteen naar de huisarts gegaan. Gek genoeg verbrand ik in Nederland nog veel sneller dan in andere landen.

“Mensen denken dat ik niet kan verbranden met mijn donkere huid”

Ik vind het niet erg dat ik niet in bikini op het strand kan liggen, ik heb immers al een kleurtje. Het is alleen jammer dat ik niet met mijn partner en kind een middagje naar zee kan in de zomer. Dit haal ik in door laat in de middag of ’s avonds naar een strandje in de buurt te gaan. Maar ik klaag niet hoor. Ik ben gelukkig geen zonaanbidder en heb niet het gevoel dat ik iets mis als ik lekker in mijn huisje zit.”

 

Lynn (29): “Vijf jaar geleden kreeg ik de ziekte van Crohn, een ontsteking van het darmkanaal. Daar kreeg ik medicijnen tegen. Een half jaar later zat ik helemaal onder het eczeem, als gevolg van de medicatie. En ik werd kaal. Ik droeg ruim twee jaar een hoofddoek. Maar dat was niet alles, ik kwam ook nog eens meer dan 35 kilo aan. Vorig jaar ben ik gestopt met alle pillen. Mijn eczeem werd zichtbaar minder, maar de littekens op mijn armen en benen, veroorzaakt door het harde krabben, zijn nog heel goed zichtbaar. Daarbij is de huid op mijn armen heel dun geworden door de hormoonzalf die ik erop smeerde om het eczeem te bestrijden.

“Ik schaam me rot om mijn kleren uit te doen!”

Ik ben te dik en mijn huid is niet fraai. Op warme dagen draag ik een vestje om mijn armen te bedekken. Er zijn altijd mensen die me aangapen, naar me kijken omdat ik anders ben. Dat vind ik vreselijk. Met de medicijnen die ik nu heb, mag ik ook niet te lang in de zon, en als ik wel naar buiten ga smeer ik me in met factor 50. Het is voor mij steeds kiezen tussen een rustigere Crohn of een betere huid. Ik zit nog steeds in de medische molen en loop bij twee verschillende ziekenhuizen. Mijn vriend heeft me leren kennen in een tijd dat ik gezond en slank was. Daarna ging het bergafwaarts met mijn gezondheid. Dat hij ondanks alles bij me is gebleven is bewonderenswaardig. Ik ben dol op de zomer, maar je zult mij niet in bikini aan het strand zien!”

Femke (29): “Als kind kreeg ik een skiongeluk waarbij ik mijn been brak. Ik moest twee keer geopereerd worden. De eerste keer ging er een titanium plaat in mijn bovenbeen en de tweede keer werd die plaat er weer uit- gehaald. Wat overbleef was een litteken dat bijna over mijn hele bovenbeen loopt en net onder mijn bikinibroekje begint. Vreselijk vond ik dat, als jong meisje en als puber! Vooral omdat het littekenweefstel toen vuur- rood zag en dik was. Het zag er in mijn ogen heel lelijk uit. Mijn ouders hebben me gelukkig gestimuleerd om naar een goed huidinstituut te gaan om daar het litteken te laten behandelen. Dat waren pijnlijke behandelingen, maar toch zette ik door. Ik wilde niets liever dan van dat litteken afkomen.

“Over mijn hele bovenbeen loopt een litteken, vreselijk vond ik dat”

Erg dol op de zomer was ik dan ook niet. Droeg iedereen een korte broek, dan verscheen ik gerust met een lange broek op school. Ik schaamde me voor dat imperfecte bovenbeen. Natuurlijk kwam ik er soms niet onderuit en moest ik mee naar het strand of zwembad. Dan ging ik met make-up en potjes camouflagemiddel aan de slag. Ik meen dat ik zelfs een keer een soort lak had waarmee ik het litteken minder opvallend kon maken. Spontaan in mijn bikini schieten was er dus niet bij. Op een gegeven moment dacht ik: wat een gedoe zo. Ik raakte het zat om dat litteken steeds te moeten verhullen. Gelukkig ben ik me in de loop van de jaren steeds vrijer gaan voelen, omdat het litteken- weefsel steeds ‘mooier’ werd. Maar ook omdat ik me realiseerde dat er niemand was die er iets lelijks over zei. Dit ging dus helemaal niet om meningen van anderen: het was mijn angst dat iemand er iets van zou vinden. Ik ben nu bijna dertig en geniet van zomer, met korte broeken en korte rokjes.”

Lees ook: 7 tekenen dat je moet stoppen met afvallen 

Tekst: Natasja Bijl | Beeld: Katelijne Verbruggen

Laatste nieuws