/http%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fmarieclaire%2FCurvy_Columnist_foto_1.jpg "The Curvy Columnist: fit curves")
Twee weken geleden ben ik begonnen met een personal trainer. Geen paniek, het is niet om af te vallen. Sterker nog, het is een dame die mij zo traint dat mijn rondingen juist blijvertjes zijn. Fit curves, noemt ze dat. De reden dat ik wil trainen? Ik heb geen moeite met mijn plus-size lijf, maar ik wil wel zo gezond mogelijk blijven. En voor mij hoort beweging en een sterker lichaam daar ook bij.
Als je op zoek bent naar gratis entertainment, dan kun je mij nu elke woensdagochtend vinden in het Vondelpark. Mijn fit curves zijn nog ver te zoeken. Motorisch gestoord met touwtjespringen. Boksbewegingen die meer lijken op salsa dansen. Bij een poging tot planken stort ik mezelf jammerend op de grond. En mijn squat bleek ik jarenlang verkeerd te doen. Ik moet alles vanaf de basis (opnieuw) leren. En dat doe ik. Publiekelijk.
Dat ik ooit de stap zou zetten met een personal trainer aan het werk te gaan en mezelf en mijn sport moves dan ook nog aan de wereld te laten zien, was jarenlang ondenkbaar. Ik schaamde me kapot voor mijn onkunde. Altijd die verdraaide angst. Bang om veroordeeld te worden. Bang om voor aap te staan. Bang om als dat ‘dikkertje dat wel wil maar het niet kan’, gezien te worden. En dus deed ik het niet.
The Curvy Columnist: waarom body shaming me alleen maar sterker maakt >
Nu ben ik juist trots dat ik er sta, heel hard probeer het beter te doen en wil leren. Ik deel filmpjes op mijn Instagram waarin je ziet dat het echt nog niet veel soeps is. Natuurlijk zijn er dan mensen die je gaan uitlachen. Zoals van de week. Twee meiden maakten me belachelijk omdat ik nog zo weinig kan. Het enige wat ik dan denk is: Ik heb misschien nog veel te leren wat sporten betreft, maar jullie laten nu lack of character zien. En het is maar de vraag of er een work-out is om daar vanaf te komen…
Het is een heerlijk gevoel om niet langer bang te zijn voor de mening van een ander. Om mijn grenzen, in het openbaar, op te zoeken en niet bezig te zijn met voorbijgangers die mijn drillende billen, dikke buik en slappe armen zien. Ik durf te delen dat ik het beter wil doen voor mezelf. Ik laat zonder me te schamen zien dat je ook met een grote maat het waard bent om in jezelf en je lijf te investeren.
Vroeger trainde ik om af te vallen. Het was een soort straf naar mijn lijf toe: ik had gefaald, ik was dik geworden en dat moest ik zien te veranderen. Nu werk ik aan mijn lijf omdat ik het verdien me goed te voelen. In de ogen van de wereld zal ik misschien nooit een echte fitgirl worden, maar in mijn eigen beleving ben ik nu ‘fitter’ dan ooit. Die kracht zit ‘m misschien (nog) niet in mijn lijf maar mentaal heb ik al die lastige sport moves hartstikke goed onder de knie. Dus laat mij maar lekker stunten in het Vondelpark tijdens mijn missie fit curves te krijgen. Wat mensen ook zeggen, hoe hard ze ook lachen als ze naar me kijken, ik blijf mijn sportschoenen aantrekken. Nu alweer zin in woensdagochtend…
The Curvy Columnist: stoppen met verstoppen >