The Curvy Columnist: Happy is not a dress size

The Curvy Columnist: Happy is not a dress size

Het begint bij liefde voor jezelf.

Na ‘Wat gebruik jij voor je haar’ en ‘Wat is jouw afkomst?’ is de vraag die mij het meest wordt gesteld: ‘Hoe doe je dat dan, je lichaam accepteren?’. Het is niet zo dat ik op een dag ineens besloot dat dit lijf van mij oké was. Maar na bijna 20 jaar mijn geluk ophangen aan mijn gewicht en kledingmaat was het hoog tijd voor verandering. Ik staarde me altijd blind op alles wat ik lelijk vond aan mezelf: mijn buik die uit twee vetrollen bestaat, mijn cellulitis, mijn striae…

In mijn tienerjaren begon de struggle. Er kwamen kiloÂ’s, curves en rondingen bij waarvan ik geen idee had wat ik ermee moest. Als ik nu naar oude fotoÂ’s kijk, weet ik vaak nog goed hoe dik ik mezelf toen vond. Ik zie hoe ongemakkelijk ik me voelde: armen voor de buik, gebogen schoudertjes en op het strand in een groot t-shirt. Op de meeste kiekjes ben ik veel dunner dan nu maar zelfs met maat 40/42 voelde ik me een zeekoe.

Waarom ik nooit meer op diet ga >>

Rond mijn dertigste veranderde er veel: ik stopte zoals je in mijn eerste column hebt kunnen lezen met diëten, maar ging ook aan de slag met positiever naar mezelf kijken. Het klinkt misschien gek maar dit begon met naar mezelf lachen in de spiegel. Ongemakkelijk, maar het werkte wel. De dag starten met een lach in plaats van een chagrijnig hoofd deed iets met mijn state of mind. Vaak zette ik er ook een muziekje bij op. Eerst keek ik alleen naar mijn gezicht omdat ik daar best tevreden mee was, maar ik begon langzaam ook naar andere dingen te kijken. Mijn handen en mijn voeten met jubeltenen. Mijn borsten. Ik ontweek een tijdje bewust de dingen die ik jarenlang zo lelijk had gevonden. Door me alleen te focussen op wat ik wel prima of zelfs mooi aan mezelf vond, leerde ik uitzoomen en zag ik the bigger picture. Na maanden oefenen, kon ik mezelf van top tot teen bekijken zonder me daar rot bij te voelen.

Als ik nu voor de spiegel sta, zie ik een vrouw met prachtige verhoudingen, een bos krullen die bijna net zo wijd uitstaat als haar heupen, grote ronde billen… Het is niet zo dat ik de dingen die ik zo lelijk vond niet meer zie, maar ik heb geen tunnelvisie meer. Mijn lijf mag er zijn, welke maat of gewicht het geheel ook heeft. Laatst postte ik op Instagram een quote van Nayyirah Waheed die voor mij veel zegt over de eerste stappen van body love: ‘Apologize to your body, maybe that’s where the healing begins’.

Nog elke dag ben ik bezig met positief naar mezelf kijken. En geloof me, dat is niet makkelijk na jarenlang het tegenovergestelde te hebben gedaan. Ik probeer heel bewust mijn lichaam te waarderen, het is er nu al langer dan 34 jaar elke dag voor mij. Je lijf is iets om te koesteren, niet om af te zeiken. Het is niet voor niets dat de tagline van mijn blog ‘Happy is not a dress size’ is geworden. Dit is niet alleen iets wat ik heb ondervonden, het is ook een dagelijkse reminder voor mezelf. En hopelijk vanaf nu ook voor jou…

Zo schreef de Curvy Columnist ook: van liefde voor je lijf komt liefde >>

Laatste nieuws