Sarah, 21, was lid van Scientology.
Sarah, 21, groeide op bij haar moeder, die lid was van Scientology. Vanaf haar twaalfde onderging ze ‘zuiveringsrituelen’, moest ze gaan biechten bij een ‘kapelaan’ en werd ze doorlopend in de gaten gehouden ‘ethical agents’. Tot ze het niet meer trok.
Sommige ouders leren elkaar op de middelbare school kennen, anderen bij vrienden of op het werk. De mijne werden verliefd op elkaar binnen dezelfde sekte: de Scientology-kerk. Mijn moeder was 24, en zodra ze mijn vader zag, was ze ervan overtuigd dat ze die knappe jongeman al in een vorig leven had gekend; een van de dingen waar Scientology in gelooft. Hij schilderde, net als zij, en net als zij was hij een beetje een verloren schaap. Bij een van haar vrienden zag ze toevallig een boek dat ging over dianetica, de theorie van het spirituele ontwaken die uitgewerkt was door Ron Hubbard, de oprichter van de Scientology-beweging. Vanaf dat moment ging ze regelmatig naar de kerk van de sekte. Dat was twee jaar voor mijn geboorte.
Als ik mijn jeugd moet samenvatten, kan ik zeggen dat ik gelukkig was, dat ik omringd was door mensen die van me hielden, en voor zover ik me kan herinneren, was Scientology voor mij altijd iets heel gewoons. Mijn moeder begon voor hen te werken als deel van de ‘staff’. Een slechtbetaald baantje van niks waarbij ze zich bezighield met de ontvangst, het aanwerven van nieuwe leden en het helpen van anderen tijdens de cursussen. Mijn vader was niet zo actief in de beweging. Ze gingen trouwens enkele maanden voor mijn eerste verjaardag uit elkaar. Hem heb ik daarna nog maar zo nu en dan gezien. Mijn moeder bleef verder gaan op wat ze haar ‘weg naar een gelukkig leven’ noemde, naar de bestseller van Ron Hubbard. Ze bracht haar avonden in de kerk door en volgde er lessen. Ik zat dan samen met de andere Scientology-kinderen te tekenen of te kleien.
Toen ik 6 was, besloot mijn moeder me het boek te geven waarin alles stond over Scientology, en achteraf vroeg ze me wat ik ervan vond. Ik zei toen dat ik het interessant vond, en zo begon ook ik hun onderricht te volgen. Een van de voorschriften in de Scientology is dat kinderen net zo aangesproken worden als volwassenen. Op de lagere school voelde ik me niet echt aanvaard door de andere kinderen van mijn leeftijd, dus vond ik het fijner om Scientology-les te volgen met volwassen mensen. De eerste cursus die ik volgde, toen ik 8 was, was ‘Leren te leren’, gevolgd door ‘Communicatie’. Die lessen waren gebaseerd op oefeningen die onze effectiviteit moesten verhogen, zodat we ons leven beter konden organiseren of goed met andere mensen konden omgaan.
Als het even niet fijn liep tussen mijn moeder en mij, werd ik naar de kapelaan gebracht, een soort Scientology-therapeut
In de praktijk werden de cursussen gegeven door supervisors die ons opdroegen te ‘getuigen’ over de oefeningen zodat ze konden nagaan of we ze wel goed in ons hadden opgenomen. Daarna moesten we dan opschrijven wat we dachten dat de les ons bijgebracht had. Toen ik 12 werd, schreef mijn moeder me in voor het ‘zuiveringsprogramma’. Voor elke sessie moest je nicotinezuur – vitamine B3 – nemen, en dan moest je een halfuur rennen, waardoor je jeukende rode plekken kreeg. Daarna ging je in de sauna en slikte je tonnen vitamines, zout en water, net zo lang tot de B3 niet meer op je lichaam inwerkte. Bij mij duurde het drie weken voor ik als ‘gezuiverd’ werd beschouwd. Maar zoveel slechts zal er echt wel niet veel in me gezeten hadden… Want als het ook maar even niet fijn liep tussen mijn moeder en mij, werd ik naar de kapelaan gebracht, een soort Scientology-therapeut; de sessies bij hem deden een beetje denken aan relatietherapie. Omdat ik altijd maar zei dat het best goed met me ging, begonnen ze zich uiteindelijk af te vragen of het probleem niet bij mijn moeder lag. En dat was inderdaad het geval. Ze had het niet langer naar haar zin in onze kerk, en dus besloot ze dat we naar Parijs zouden trekken. Eerst logeerden we bij een Scientology-vriendin, daarna een paar maanden in een hotel, maar ze werd steeds depressiever. Onze familie zat ver weg, ik kende niemand in Parijs en omdat ze het appartement niet meer uitkwam en met de dag dikker werd, had ik geen andere keus dan haar mee te slepen naar het Scientology-centrum om zichzelf weer in de hand te krijgen. En dat lukte. Maar toen het beter met haar begon te gaan, was ik het, op mijn dertiende, die ontspoorde. Ik begon te drinken, nam drugs en ging naar bed met mannen die soms dubbel zo oud waren dan ik.
Toen mijn vriendje en ik uit elkaar gingen, gaf hij me aan bij een van de Ethics Agents
Ik denk dat ik het mijn moeder kwalijk nam dat ze me weggehaald had uit de vertrouwde stad waarin ik was opgegroeid, en dat ze niet sterk genoeg was geweest om voor me te zorgen. Ik ging in die tijd om met een Scientology-jongen van 16, aan wie ik mijn hele verhaal vertelde. Volgens de Scientology is elke seksuele praktijk die buiten de norm valt een manier om traumatische herinneringen uit een vorig leven opnieuw op te wekken – dat zijn ‘engrammen’ (geheugenbeelden) die zich aan de ’thetan’, ons spirituele wezen, hechten. Toen mijn vriendje en ik uit elkaar gingen, gaf hij me aan bij een van de ‘Ethics Agents’. Die begon me toen te chanteren: als ik niet opnieuw lessen ging volgen, zou hij alles aan mijn moeder vertellen.
Vanaf toen ging het van kwaad naar erger. De Scientology wilde me de weg naar een gelukkig leven tonen, en ik wilde precies de andere richting uit. Ik was een goede leerling, maar vanaf mijn veertiende ging ik niet meer naar school en ik begon halvelings aan een correspondentiecursus. Scientology beschouwt psychiatrie als iets gevaarlijks, dus kon ik niet naar een psychiater stappen. Alle woede die ik opkropte, kwam naar boven als ik dronk of wild uitging, en uiteindelijk werd ik gearresteerd wegens openbare dronkenschap, waarbij ik vocht met de politie. Ik kreeg een taakstraf en werd teruggestuurd naar onze vroegere woonplaats. Daar ben ik maar een maand gebleven: op een ochtend, toen ik helemaal lamlendig op school aankwam, gaf ik een van de opzichters een klap en daarna liep ik weg en verdween twee dagen lang. In die tijd ging het steeds slechter met me. Op een avond riep ik stomdronken tegen mijn moeder dat ze niks om me gaf, dat ik al drie maanden in de prostitutie zat en dat zij dat niet eens gemerkt had. Ik denk dat ik haar gewoon een flinke shock wilde bezorgen, zodat ze zich weer om mij zou gaan bekommeren. Maar ik deed haar zo verschrikkelijk pijn met dat nieuws dat ze er op een hoorzitting over wilde praten. Wat daar gezegd werd, had binnenskamers moeten blijven, maar blijkbaar kwam het de de Ethics Officer toch ter ore. Ik mocht niet meer naar de kerk tot ik meerderjarig was, want ze waren bang dat het allerlei gerechtelijke problemen zou kunnen veroorzaken. En ik vond het prima om niet meer te gaan.
Voor mij is Scientology zeker een sekte
Maar al was ik als tiener woedend op de Scientology, ik verdedigde ze als ik er in de media negatieve dingen over las. Tijdens mijn jeugd liepen er heel wat processen, en een vriendin van mijn moeder was tot acht maanden gevangenisstraf veroordeeld wegens bedrog en misbruik van vertrouwen. Mijn moeder zei vaak dat, als mensen goede dingen willen doen, er altijd andere mensen zijn om dat te verhinderen. In die tijd begreep ik niet echt waarom Scientology als zoiets negatiefs gezien werd, ik vond het een beetje frustrerend, want ik wilde er graag over praten in mijn omgeving. De laatste keer dat ik mijn vader zag, vertelde hij dat hij niet meer in dianetica geloofde, en hij had het over zijn nieuwe passie: onder invloed van De Da Vinci Code ging hij driftig op zoek naar de esoterische symbolen in het Louvre. Ik weet niet zeker of dat nu zoveel verhelderender is.
Voor mij is Scientology zeker een sekte, maar het probleem ligt denk ik niet zozeer bij de leer als wel bij de mensen die die leer beoefenen. Wat niet belet dat ik me lichtjaren verwijderd voel van hun performatieve kijk op de wereld.
De laatste twee jaar gaat het een beetje beter met me. Overigens is het niet Scientology die me rust gegeven heeft, wel het feit dat mijn partner van die tijd en ik uit elkaar zijn gegaan. En ik ben gaan werken, eerst als verkoopster, toen ben ik met hondentraining begonnen, en nu ben ik computerprogrammeur.
Ik ben nu 21 en zou mezelf als agnost omschrijven. Al heb ik jaren niets met Scientology te maken gehad, een tijdje geleden ben ik toch teruggegaan. Mijn moeder denkt dat de verwijten die ik haar maak, voortkomen uit een trauma uit een vroeger leven dat ik bij me draag. Om haar een plezier te doen ben ik dus met haar naar een kapelaan gegaan. Die vrouw vroeg ons om elk onze ‘overts’, de slechte dingen die we elkaar hebben aangedaan, op papier te zetten. Het was verschrikkelijk om daar weer te zitten, op die plek waar ik zoveel slechte herinneringen aan had. En ik voelde me zo weinig betrokken dat ik niet wist wat ik schrijven moest. Na de sessie zat ik heel diep, maar mijn moeder voelde zich er goed bij. Toen ik haar een paar dagen later vroeg wat ze geschreven had, antwoordde ze dat ze zich verontschuldigde omdat ze me een klap had gegeven toen ik twee was, want dat nam ze zichzelf verschrikkelijk kwalijk. Scientology ziet een klap als een manier om trauma’s van vroeger weer te stimuleren. Maar ik denk niet dat daar het probleem ligt.
