Manon (31): “Mijn vinger bleef zweven boven mijn toetsenbord. Ik knipperde met mijn ogen. Ja hoor, het stond er echt. Een astronomisch bedrag, op de plek waar mijn armzalige banksaldo zou moeten staan. Hoe kon dit? Ik scrolde naar het vakje af- en bijschrijvingen en klikte het aan. Na wat afboekingen van de huur, het gas en de supermarkt zag ik het. Nederlandse Staatsloterij. Met daarachter dat waanzinnige bedrag. Natuurlijk, ik had wel een sms-alert gehad: U heeft een prijs gewonnen in de Staatsloterij. Maar ik speelde met een straatje mee, dus die smsjes kreeg ik bijna elke maand. De eerste paar keren checkte ik met een bonzend hart de uitslag op de site, waarop dan een soort fruitautomaat met getallen verscheen. Die liepen altijd eerst heel hoog op, om daarna te laten zien dat je hooguit een tientje had gewonnen. Gefeliciteerd! Ga lekker lunchen met je moeder, stond er dan in een pop-up. Stom, vond ik dat. Zeker omdat mijn moeder al een aantal jaar geleden is overleden. Na een paar keer was ik gestopt met checken. Mijn eventuele prijs werd toch automatisch bijgeschreven, dus ik geloofde het wel.
De wildste plannen
Natuurlijk wist ik dat de kans dat je door de bliksem wordt getroffen groter is dan de kans dat je een substantiële prijs wint. Maar het ging me om het idee, ik kocht een fantasie. Ik vond het heerlijk om weg te mijmeren bij het idee wat ik allemaal zou gaan doen als ik een grote som geld zou winnen. Samen met mijn beste vriendin Anouk maakte ik de wildste plannen. Een wereldreis zouden we maken. En natuurlijk zouden we een gigantisch feest geven, in Las Vegas. Al onze vrienden mochten mee. En we zouden ontzettend gaan shoppen in New York. Geld moet rollen, zeiden we tegen elkaar. Maar toen ik eenmaal geld hád, voelde het ineens heel anders.
“Veel geld hadden we nooit, maar met allerlei bijbaantjes redden we ons best”
Anouk en ik kennen elkaar van de middelbare school. Het klikte direct tussen ons, we waren samen de vreemde eenden in de bijt tussen onze kakkerige klasgenootjes. We zaten op een school met een hoop kinderen van rijke ouders. Anouk en ik waren zo ongeveer de enigen die uit een middenstandsgezin kwamen, een bijbaantje hadden en niet simultaan op hockey, tennis en pianoles zaten. We waren onafscheidelijk. Na de middelbare school huurden we samen een etage in Amsterdam en hadden we de tijd van ons leven. Work hard, play hard was ons motto. Veel geld hadden we nooit, maar met allerlei bijbaantjes redden we ons best. Eigenlijk bleef dat een beetje de rode draad in ons leven. We moesten sappelen, maar hadden veel lol. Ik denk dat het onze band ook versterkte. We voelden ons partners in crime.
“Ik trakteerde mezelf en Anouk op een peperdure Chanel-tas, waar we beiden al jaren van droomden”
Nadat ik van de ergste shock was bekomen, belde ik de Staatsloterij. Ze zeiden dat het goed was dat ik belde, want ze hadden me al geprobeerd te bereiken. Inderdaad was ik de dagen ervoor gebeld met een afgeschermd nummer, maar die telefoontjes neem ik nooit op. We maakten een afspraak voor een begeleidingsgesprek, zoals dat heet. Iedereen die meer dan een ton wint, wordt daarvoor uitgenodigd. Even bleef ik op de bank zitten om alles te laten bezinken, maar direct daarna appte ik Anouk. Het ging de laatste tijd niet zo lekker met haar. Haar relatie was op de klippen gelopen en op haar werk ging het ook niet goed. Er was een nieuwe manager met wie het niet boterde. Ze kon dus wel een opkikkertje gebruiken, vond ik. En nu kon ik daarvoor zorgen. Het maakte me helemaal blij. Kleed je aan, we gaan lunchen! typte ik. Daarna gaf ik het adres door van de duurste sushitent in de stad.
Heb je de loterij gewonnen of zo? vroeg Anouk toen ze eenmaal tegenover me zat en naar de fles champagne tussen ons in keek. Nou, nu je het zegt… Ja, inderdaad! antwoordde ik. Ik vertelde wat er door me heen was gegaan toen ik die ochtend met lichte buikpijn mijn bankrekening wilde checken en ineens het bedrag met heel veel nullen had gezien. Anouk was net zo in shock als ik. We hadden een supermiddag, met veel sushi en nog meer champagne. Als kers op de taart trakteerde ik mezelf en Anouk op een peperdure Chanel-tas, waar we beiden al jaren van droomden.
Volledig overdonderd
De daaropvolgende dagen leefde ik in een roes, totdat de dag was aangebroken dat ik het gesprek had bij de loterij. Ik kreeg een hoop tips, bijvoorbeeld dat ik mensen beter niet kon vertellen hoeveel ik precies had gewonnen. Een beetje overdonderd door alle informatie ging ik naar huis. Het begon nu pas tot me door te dringen dat ik rijk was. Echt rijk. Dat was altijd een heel abstract begrip geweest. Maar nu het werkelijkheid was, had ik eigenlijk helemaal niet de neiging om alles over de balk te smijten. Ik wilde verstandig met dit geld omgaan, zodat ik er de rest van mijn leven profijt van kon hebben. Ik besloot een financieel adviseur in te schakelen, zodat ik geen domme dingen zou doen.
Anouk dacht er anders over. Diezelfde week kwam ze langs met een hele stapel reisgidsen. Voor onze vakantie, zei ze. Voorheen deden we het met een weekje Kos, nu had ze haar zinnen gezet op Saint Barths. Of eilandhoppen in Hawaii, voegde ze eraan toe. Kun je dat betalen dan? vroeg ik, quasi-grappig. Ik niet, maar jij nu wel, schat, antwoordde ze lachend. Ik lachte mee, maar ondertussen zat het me niet lekker. Kinderachtig misschien, maar het feit dat ze er stilzwijgend vanuit leek te gaan dat ik wel zou schuiven irriteerde me. Net als dat ik me eraan ergerde dat ze me overal met de rekening liet zitten. Het ging me niet om het geld, maar het zou in elk geval aardig van haar zijn om ook eens een rondje te betalen. En ook die vakantie wilde ik haar best cadeau doen, maar dan wel op eigen initiatief.
”Die prijs heeft je geen goed gedaan, zei Anouk. Hoe meer geld, hoe gieriger”
Wel geld, geen vriendin
Na een paar weken had ik eindelijk de moed bij elkaar geraapt om een gesprek aan te gaan over wat me dwars zat. Met een fles wijn ging ik naar haar toe. Ik kwam er echter niet aan toe om mijn hart te luchten, want Anouk was duidelijk in mineur. Haar contract zou niet verlengd worden. Dat komt allemaal door dat kreng van een nieuwe manager, foeterde ze. Maar hé, misschien is het wel een teken. Ik wilde toch al jaren iets voor mezelf beginnen. Ze vertelde me dat ze een kledingzaak wilde openen. Ze had al een pandje op het oog. En dan zou ze elke maand naar Barcelona en Milaan gaan om de nieuwste kleren in te kopen. Ze had het blijkbaar al helemaal uitgestippeld, dus ik vroeg of ze ook al bij de bank was gaan praten over een financiering. Mja, dat is dus het probleem, zei ze. Banken staan niet echt te springen om leningen te geven voor een kledingzaak. Daarbij heb ik een BKR-notering, weet je nog, van die achterstallige studieschuld? Er viel een stilte. Anouk zette grote puppyogen op en wapperde veelbetekenend met haar wimpers. Maar jij kunt me toch sponsoren? zei ze. Dan ben je gewoon stille aandeelhouder. Voor jou is dat geld een fooi, Manon! Mijn mond viel open. Verwachtte ze nu echt dat ik haar ruim een ton zou geven? Of zelfs zou lenen? Ik weet niet of ik dat zon goed idee vind
stamelde ik perplex. Hoe bedoel je?
Anouks stem klonk ineens heel anders. Kil. Ik zou het voor jou ook doen, als ik zo veel geld had gewonnen. En ik betaal je heus wel terug. Vertrouw je me nu ineens niet meer? vroeg ze. Jawel zei ik zwakjes, maar ik geloof gewoon niet dat het nu de juiste tijd is om een kledingzaak te openen. Ik zie de ene na de andere sluiten en Anouk onderbrak me. Nou, ik hoor het al. Bedankt voor het vertrouwen. Van je vrienden moet je het hebben. Die prijs heeft je geen goed gedaan, Manon. En dat vind ik al langer. Hoe meer geld, hoe gieriger, zullen we maar zeggen! Ik voelde me zo ontzettend gekwetst. Jarenlang waren we als zussen, en omdat ik niet direct met duizenden euros stond te wapperen, was ik ineens een slechte vriendin? Ik heb mijn tas gepakt en ben vertrokken.
Wat me nog meer pijn deed, is dat ik de dagen erna hoorde wat ze tegen wederzijdse vrienden had gezegd. Dat ik haar in de shit liet zakken, onder andere. Dat ik haar makkelijk een opstapje naar een beter leven kon geven, maar dat vertikte. En het erge is, ze bracht het op zon manier dat ik het idee had dat sommigen het nog met haar eens waren ook.
Het maakt dat ik aan mezelf begin te twijfelen, zie ik het allemaal niet meer helder? Met het risico enorm verwend en ondankbaar te klinken: soms wens ik dat ik die hele prijs nooit had gewonnen. Dan had ik nog steeds moeten buffelen om de vaste lasten te betalen, maar had ik wel mijn beste vriendin nog gehad.
Lees ook: Kim Kardashian over de naam die ze niet wilde voor haar dochter
Beeld: Getty Images
