Een kleine wereld
“Filosofische quotes van Sylvia Geersen, gestileerde selfies van Sylvie Meis, de tieten van Kim Kardashian Leuk hoor op Instagram, maar Eva is blij dat ze zelf even niet hoeft”
De komst van de Dochter bracht niet alleen een compleet nieuwe dagindeling met zich mee voeden, verschonen, tutten, slapen, repeat het bracht me ook op plekken waar ik nooit eerder was geweest. Op Instagram bijvoorbeeld.
Voor wie nu steil achterover slaat bij de gedachte dat er mensen zijn die niet dagelijks duckfaces trekken voor een volslagen onbekend publiek ja, die mensen bestaan dus, het zijn vaak dezelfde mensen die ook niet weten Wie de mol is ook niet ontbijten met geklopte kwark met yogapitten, of wat het dan ook is wat Instagrammers zo lekker vinden. Iemand als ik dus.
Maar ja toen kreeg ik een kind, en toen was het voorbij, het leven zoals ik dat jarenlang had geleid. Een leven van werken, van dinertjes, eindeloze gesprekken in de kroeg. Van gaan en staan waar je wilt, van effe dit en effe dat, van alles tegelijk en slapen doen we s nachts. Van de ene op de andere dag was die wereld gereduceerd tot een actieradius van zegge en schrijve 70 vierkante meter, een wereld waarin ik uren doorbracht zonder veel te doen, want wat kún je doen met een slapend kind op je arm? Instagrammen dus.
Het begon met een terloopse blik tijdens een tegenvallende aflevering van Dr. Phil, het eindigde bij nachtelijke sessies waarbij ik na het voeden zomaar ineens drie kwartier op mijn telefoon zat te koekeloeren. Naar wat dan? Nou, naar de catwalkfilmpjes van designers en supermodellen uit de jaren 90 bijvoorbeeld. Naar de fantastische fotos van vogels, volkeren en vulkanen van National Geographic. Naar mijn bloedeigen hoofdredacteur Claudia, die ik in een manshoge koffiekop zag zitten nadat ze bij Koffietijd was geweest.
“Absoluut hoogtepunt de eindeloze stroom selfies van Laura Ponticorvo, waarbij ik Laura Ponticorvo op het strand zag, Laura Ponticorvo op de scooter, Laura Ponticorvo op een stoel, Laura Ponticorvo met een kat, met een hond, met een sapje, met lipstick, met een hoed en haar nieuwe hairclips, de ondraaglijke lichtheid van het bestaan gevat in één digitale postzegel”
Maar ik keek vooral likkebaardend naar de filosofische quotes van Sylvia Geersen (Intelligence without ambition is like a bird without wings), de met militaire precisie gestileerde selfies van Sylvie Meis (Happy Sunday #brunch #family #freetime #cozy), de toneelstukjes van Nikkie Plessen (nadenkend at the office), de tieten van Kim Kardashian, de billen van dr zuster, de aankomst van Gigi Hadid op een vliegveld, de amazing sunsets van zon beetje al haar collegas en als absoluut hoogtepunt de eindeloze stroom selfies van Laura Ponticorvo, waarbij ik Laura Ponticorvo op het strand zag, Laura Ponticorvo op de scooter, Laura Ponticorvo op een stoel, Laura Ponticorvo met een kat, met een hond, met een sapje, met lipstick, met een hoed en haar nieuwe hairclips, de ondraaglijke lichtheid van het bestaan gevat in één digitale postzegel.
Werd ik daar nou echt vrolijk van, om al die fantastische levens te begluren terwijl ik zelf met een hangbuik, spuugvlekken en wallen op de bank zat?
Ja, daar werd ik dus héél vrolijk van. Omdat ik voorlopig helemaal niets van dat alles hoefde. Niet mijn haar doen voor een feestje. Niet koken voor zes man. Niet nadenken op kantoor, niet peinzen over mijn #ootd, niet naarstig op zoek naar de mooiste sunset in een of ander afgelegen oord, nee, gewoon even helemaal niets omdat al het geluk van de wereld al in mijn armen lag, ruim vijf kilo louter liefde op minder dan één vierkante meter. Een kleine wereld ja, maar te groot voor Instagram.
