Om stil van te worden.
UNICEF Jemen gaf de twaalfjarige Abdullah Faraj een camera en vroeg hem of hij zichzelf, zijn omgeving, vrienden en geboortestad Aden wilde vastleggen. De beelden zijn schokkend en ontroerend. Zo ziet het leven in een oorlogsgebied er dus daadwerkelijk uit. Gebouwen zijn verwoest, straten zijn leeg; het is soms net de set van een apocalyptische film. Kijk mee.
Achter me zie je de meest iconische plek van Aden: de Main Road. Totaal verwoest. In dit gebouw kwam ik vaak met vrienden om te computeren op de eerste etage. Ik ben triest. Het is zo verdrietig om te zien wat er gebeurt met mijn stad en de plekken waar ik ooit graag kwam.
De fiets van mijn broertje heeft de oorlog overleefd, de stad niet. Om ons heen is alles verwoest. Ik neem mijn broertje mee buiten spelen in de lege stad. We zijn alleen, hij en ik.
Achter me zie je de overblijfselen van een prachtige plek. Hier kwam ik elke ochtend langs op de terugweg van school en begroette ik de mensen. Alles is weg. Wat overblijft zijn herinneringen. Alsjeblieft stop met de oorlog in Jemen.
Ik verkocht vroeger snoepjes in deze straat zodat ik naar school kon blijven gaan. Mijn vader is er niet meer. Ik schrok toen ik vandaag naar buiten ging. Alleen maar ruïnes. Geen school, geen vrienden, geen kinderen die snoepjes van me kopen. De stad was ooit levendig en druk, nu is alles verlaten. Oorlog is slecht.
