#parisisaboutlife
Onze Franse collega Catherine Durand is adjunct-hoofdredacteur van de Franse Marie Claire. Afgelopen vrijdag was ze in haar stamcafé toen er voor de deur werd geschoten en zij ooggetuige was van de aanslag.
“Met een handjevol mensen staan we naar het oorlogstoneel te kijken, letterlijk met stomheid geslagen en verstijfd van schrik”
Het is mooi weer voor een novemberdag, op vrijdag de 13e. Zoals zo vaak aan het einde van mijn werkweek ga ik naar Au Quai, de wijnbar van mijn vriend Alain Hing, vlakbij het Canal Saint Martin, in een populaire buurt in het tiende arrondissement. Het is druk op de verwarmde terrassen van restaurant Le Petit Cambodge en café Le Carillon: het zit vol met jong en hip publiek en de sfeer is uitgelaten. Samen met mijn vriendin, redactrice Véronique Girard, drink ik een fantastische Beaujolais. Plotseling worden we opgeschrikt door een oorverdovend lawaai. ‘Rotjes’, hoor ik mensen om me heen zeggen. Ik denk meteen aan vuurwapens. Eén salvo, daarna twee, dan drie. Er lijkt geen eind aan te komen. Alain gaat kijken wat er aan de hand is en komt meteen terug. ‘Catherine’, schreeuwt hij, ‘bel de politie, er zijn doden gevallen!’ Ik ga naar buiten. Voor Le Carillon, tussen omgevallen stoelen en glasscherven, liggen lichamen op de stoep. Waar een paar minuten geleden mensen nog rustig een biertje dronken, een sigaretje rookten, praatten en lachten, heerst nu een vreemde stilte. Met een handjevol mensen staan we naar het oorlogstoneel te kijken, letterlijk met stomheid geslagen en verstijfd van schrik. Dan komt het geluid terug. Ik hoor geschreeuw en gekerm. Er stoppen twee ambulances. Het gerucht gaat dat de aanvallers vanuit een zwarte auto ook andere cafés met mitrailleurs beschieten. Uit smsjes maken we op dat zelfmoordterroristen zichzelf hebben opgeblazen bij het Stade de France. Het is oorlog. En ik heb nog maar één doel: zorgen dat mijn zoon Marty veilig is. Hij is op school voor een toneelrepetitie en ik wil niet dat hij de metro neemt als hij naar huis gaat. Ik bel zijn vader en zeg dat hij hem met een taxi moet gaan halen. Dan komt de politie. Ze zetten de wijk af en schreeuwen bevelen. We helpen bij het afvoeren van de eerste gewonden en verschansen ons dan in de bar waar we elk besef van tijd verliezen. We zitten allemaal aan onze telefoon geplakt om familie en vrienden gerust te stellen en geschokt de gebeurtenissen te volgen die Parijs in een bloedbad veranderen.
Uit respect voor de slachtoffers houdt Alain zijn deuren het weekend gesloten. Maar reken maar dat we er volgende week gewoon weer zijn, met een goeie fles wijn op tafel. We weigeren toe te geven aan angst. Daarvoor zijn Parijzenaars, net zoals alle Fransen, te veel aan hun vrijheid en aan democratie gehecht. Waarom sloegen de fundamentalisten toe in het hart van het tiende arrondissement, waar ik al 25 jaar woon? Anne Hidalgo, de burgemeester van Parijs, zei er dit over: De getroffen wijken staan voor het Parijs waar we van houden: easy-going en open-minded. Zon manier van samenleven is precies waar fanatici niet van houden. Ze willen de hele mensheid in stilte smoren. Nee, Marie Claire zal nooit zwijgen. Wij blijven de felbevochten vrijheid van vrouwen verdedigen. En wij blijven strijden voor vrijheid van denken, liefde en leven.
