Felicia (34, hr-manager) erft een fortuin als haar vader komt te overlijden, maar haar man krijgt straks helemaal niets. «Ik sta voor 100% achter mijn besluit, maar ik durf het hem niet te vertellen.»
Een vrijstaand huis, een zwembad, een Harley Davidson voor hem, een cabrio voor mij, fantaseerde mijn man gisteravond over wat we met het geld van ?mijn erfenis kunnen doen. Het zal niet lang meer duren voor het geld vrijkomt. De kwaaltjes van mijn vader stapelen zich op. Maar mijn man weet niet dat hij niets krijgt wanneer het zover is. We zijn wel in gemeenschap van goederen getrouwd, maar geen cent van dat bedrag met zes nullen is voor hem. Dat heb ik met de familienotaris geregeld. Onwetend mijmert mijn man elke dag wel even over een financieel veiliggesteld leven. Maar ik kan hem het geld niet nalaten. Hij zou het uitgeven met een vaart die mijn vader zich in zijn graf zou doen omdraaien. Hoewel ik daarin heel stellig ben, durf ik het niet tegen hem te zeggen. Hij zal woest zijn, bulderen dat ik hem niet vertrouw. Hij heeft gelijk. De opmerking die mijn zus jaren geleden maakte, echoot nog altijd in mijn hoofd. Hij is op ons geld uit, zus. Als hij fantaseert over een villa met een sportwagen voor de deur, krimpt mijn maag ineen. Zit hij daarom naast me op de bank? Houdt hij daarom mijn hand vast?
Dollartekens in zijn ogen
Mijn man en ik waren drie weken geleden bij ?zijn oma op bezoek. Een lieve, oude vrouw die ?in een bescheiden aanleunwoninkje woont. Ze vertelde over vroeger. Dat ze geen geld hadden en amper eten en drinken. Voor mij is armoede een onbekende wereld. Ik kreeg een pony voor mijn verjaardag, mijn man een paar nep-Nikes de echte waren te duur. Dat we elkaar ooit op een verjaardag zijn tegengekomen, is een wonder. ?Ik vond hem meteen leuk. Aan zijn kleding zag ?ik dat hij anders was nergens een krokodilletje of polopaardje te bekennen. Dat ik uit een rijke familie kom, zag hij waarschijnlijk wel aan mijn blonde knotje, parelarmband en de auto waarin ik hem aan het eind van de avond naar het station bracht. En anders verraadde het huis van mijn ouders, aan wie ik hem een paar weken later voorstelde, het wel. Hij wist niet wat hij zag. Misschien zag ik toen naast verwondering ook dollartekens in zijn ogen. Ik weet het niet.
Ik was niet verbaasd dat mijn zus dacht dat ?mijn man achter mijn geld aan zat. Heel stiekem, diep vanbinnen, had ik het ook even gedacht. Toch verdedigde ik hem, alsof dat de enige juiste reactie was: Zo is hij niet. Je kent hem nauwelijks. Zij zag de twijfel in mijn ogen, ?ben ik bang.
Maar misschien zeggen mijn daden wel meer dan mijn woorden. Toen ik hem leerde kennen lag de mat van zijn appartementje vol met aanmaningen. Heb ik hem onterfd omdat hij niet met geld kan omgaan? Of is het toch omdat ik bang ben dat mijn zus gelijk heeft? Zijn liefde voelt oprecht, maar hij is ook lui. Als hij nooit meer hoeft te werken, tekent hij daar meteen voor. Die instelling past helemaal niet bij mij. ?Ik kom uit een ondernemersgezin: werken voor je geld. Zelfs toen mijn vader genoeg had om ?de rest van zijn leven op te teren, stond hij elke dag om half zes op. Mijn man gaat elke dag klagend naar zijn werk. Als het aan hem ligt, stopt hij zodra dat kan. Bijvoorbeeld wanneer mijn vaders erfenis vrijkomt. Lekker een bootje kopen, beetje varen, hij ziet het helemaal zitten. Zijn enige mogelijkheid om dat te bereiken is via mij, dat besef ik heel goed. Maar als ik hem dan op zaterdagmiddag met ons zoontje zie spelen, zie ik de man van wie ik houd. Paardje rijden, puzzels doen, poppenkast spelen, niets is te veel gevraagd: wat een geweldige man en vader.
“Hoezo huwelijkse voorwaarden?!”
Een paar dagen nadat hij me ten huwelijk had gevraagd, ben ik een keer voorzichtig begonnen over huwelijkse voorwaarden. We zaten samen op de bank GTST te kijken. Hij drukte de tv ?meteen uit en zei: Wat is dit voor onzin? Heeft ?je vader je zeker ingefluisterd. Er volgde een tirade. Waarom ik dan überhaupt met hem wilde trouwen als ik nu al dacht dat het een fiasco zou worden. De tranen sprongen me in de ogen, daar schrok hij van. Liefje, zo bedoelde ik het niet, probeerde hij de boel te sussen. Maar kom op, ?we houden toch van elkaar? In zijn armen besloot ik: dan maar achter zijn rug om. Ik sta voor 100 procent achter die keuze en toch kan ?ik het niet opbrengen om open kaart te spelen. ?Misschien ben ik bang dat hij me verlaat als ?blijkt dat de welvaart waar hij zo naar verlangt niet komt. Dat dan blijkt dat het allemaal een grote leugen is geweest. Als het op onze relatie aankomt, blijft er van de onbevreesde, stoere ?carrièrevrouw opeens weinig meer over.
Soms denk ik: ik doneer het hele bedrag aan goede doelen. Amnesty, Unicef, Stichting AAP wat mij betreft. Wat moet ik ermee? We zijn nu toch gelukkig? Op het moment dat dat geld ?vrijkomt, zal ook de strijd losbarsten. Mijn man zal het over de balk willen smijten, terwijl ik het op een rekening wil zetten voor onze kinderen. Hoe houd ik ons huwelijk goed, wanneer ik hem voortdurend als een scheidsrechter terug moet fluiten? En hoe voorkom ik dat op een dag de ?bom barst en ik door de kamer schreeuw: Het is verdomme mijn geld. Blijf er met je poten van af! Af en toe probeer ik hem erop voor te bereiden. Dan zeg ik dat we verstandig moeten zijn, dat we geen gekke dingen moeten doen. Hij moet dan vreselijk lachen, alsof ik het allemaal niet meen. Soms voel ik me schuldig over wat er allemaal door mijn hoofd gaat. Laat staan over wat ik heb laten vastleggen bij de notaris. Ik voel me een oplichter die achter zijn rug om van alles bekokstooft. Maar dan roep ik mezelf weer tot de orde: dit is mijn goed recht, mijn familie heeft keihard gewerkt voor dit geld. Ik bescherm ons vermogen, ik bescherm mijn kinderen, ik bescherm mezelf en uiteindelijk bescherm ik ook hem. Dit doe ik uit liefde. Ik kan niet meer dan hopen dat zijn ?liefde voor mij net zo oprecht is.
