Ja hoor, hij zit dames en heren. Mijn allereerste tattoo. Het is een minuscuul hartje geworden aan de zijkant van mijn pols. De eerste en de laatste (zeg ik nu).
Ik dacht dat-ie er nooit zou komen. Twee jaar heb ik erover nagedacht, wat ik wilde en waar. Eigenlijk vond ik vooral mezelf een te groot risico: ik ben een tweeling, dus enorm wispelturig en snel verveeld. Dat is met zon blijvend plaatje niet heel erg handig. Mensen die cadeaus voor mij moeten kopen hebben daar ook last van. Het zweet breekt ze uit, omdat ik altijd precies weet wat ik wil en dus ook wat ik niet mooi vind (of verschrikkelijk), en dat zeg ik dan ook gewoon. Bleek laatst nog in de trouwshop. Ja, ik ga trouwen! Hoera! Maar goed, ik stond dus in een bruidsshop. De verkoopjuffrouw vroeg wat ik wilde. Ik had een Elie Saab gezien, nou zoiets dus. Maar dan graag voor minder dan 20.000 euro. Ik liet de afbeelding zien. Geen tule, geen strapless, geen tierelantijnen, geen strikken, geen pailletten, geen pofjurk, waren mijn andere wensen die ik de verkoopjuffrouw uit de doeken deed. De dame hing 9 jurken in de paskamer. Ik liep in jurk numero uno de paskamer uit en ving een glimp op in de spiegel. Dit vind ik echt verschrikkelijk! En 9 jurken verder vond ik het nog steeds verschrikkelijk. De getuige, mijn beste vriendin, keek de verkoopdame lief en onschuldig aan. Sorry!
Afgelopen zaterdag was het ineens zover. Niet de jurk hoor, de tattoo. Ik heb een hele leuke maar nogal impulsieve vriendin, die inmiddels al aardig onder de plakplaatjes zit. Ze ziet iets en voordat ze het kan uitspreken zit het al op haar arm of been. Goh leuk zon piraat, en hop de week erop staat-ie op dr arm. Of als ze in de tattooshop is en ze ziet wat leuks aan de muur hangen, denk ze: god, waarom ook niet? Prachtig die instelling, die pluk de dag vibe. Maar ik ken mezelf, één verkeerd stipje en ik ben niet meer aanspreekbaar.
Toch nam ik de sprong in het diepe. Ze stelde voor om die zaterdag een tattoo te zetten, want daar had ze zin in. Alsof het hetzelfde is als zin hebben om naar de film te gaan, of uit eten. Maar goed, ze vroeg wil je ook? Volgens mij had ik er lang genoeg over nagedacht en werd het inderdaad tijd om de knoop door te hakken. Eenmaal in de tattooshop zette die vriendin twee harten op haar hielen. En nu ze er toch zat, waarom geen DAD op de voorkant van haar been? En ik? De tatoeëerder moest mijn miniformaat hartje ongeveer vier keer opnieuw tekenen. Nee, te klein. Nee, te recht. Nee, te dik. Ik zei het wel extra zacht, aangezien er drie dudes in de zaak waren die ongeveer van kop tot tenen vol zaten. Dan voel je je toch lichtelijk belachelijk met zon dottig minihartje.
Maar, je ne regrette rien! Nog niet. Al val ik mijn vriend wel lastig met allerlei irritante vragen zoals is-ie niet schuin? En als ik mijn arm zo buig, kijk dan, dan heeft-ie een rimpel! O nee, help, hij is uitgelopen. Wanneer moet ik m insmeren? Enzovoorts enzovoorts. Eerst ging hij er nog serieus op in, totdat hij in lachen uitbarstte. Schat, alsjeblieft zeg, het is een tattoo van nog geen centimeter. Ik denk dat het goed komt. Dat hopen we dan maar.
Meer Yeliz? Ontdek ook haar favo hotels in Nederland en hoe ze in vredesnaam aan een fitnessdepressie kwam.
