Jonna Works The News: Hoe voelt het als je wordt nageroepen?

‘Hey meisje, ben je lekker aan het schoonmaken?’ ‘Mag ik vragen hoe oud je bent?’

Het was zaterdagmiddag en ik stond op een trapje om de ramen van mijn huis te soppen. Je zou, gezien de interesse van de jongen (spijkerbroek, hoodie), kunnen denken dat ik als Tatjana in Flodder romige cirkels van schuim trok over de ramen, gehuld in een bikinitopje en een kittig kort spijkerbroekje, wat gezien het seizoen een beetje gek zou zijn, maar nou ja.

Neen.

Ik stond groots en meeslepend op dat trapje in mijn zwarte Northface regenpak en kaplaarzen. Moeite om make-up op te doen had me na het opstaan al tevergeefs geleken. Het meest sexy stukje wat je aan me kon ontdekken was het elastiekje van panterprint dat lekker strak om mijn paardenstaart gebonden zat.

Na die twee opmerkingen van die jongen voelde ik me toch een partij happy. Echt. Je wilt niet weten joh.

Maar dat hoorde geloof ik niet. Tenminste, in Amerika zijn vrouwen boos over het nageroepen worden, leerde ik door een filmpje dat deze week viral ging. Het filmpje werd gemaakt door Hollaback, een stichting die een einde wil maken aan ‘street harassment’.

Dit is wat je ziet: een Amerikaanse vrouw loopt tien uur lang door New York en legt op camera vast hoe vaak ze wordt aangesproken door onbekende mannen. Dat is dus echt heel, heel vaak, ook op een manier waarvan je denkt: laten we oma maar even wat sokken in haar oren proppen. Het filmpje is al ruim 35 miljoen keer bekeken. Veel bloggers, zoals Shannon Deep op Huffington Post, vallen haar bij. Want: hoe walgelijk en respectloos is dit? Als vrouw moet je toch gewoon alleen over straat kunnen lopen zonder continu beoordeeld te worden op je sexualiteit?

Daar ben ik het mee eens. Helemaal.

Aan de andere kant: ik ben zelf geen meisje waar mannen constant naar hissen. Misschien ben ik te recht, te saai, te seksloos. Ik weet het niet. Ik ben niet zielig hoor. Want bouwvakkers roepen wel naar me. Goddank.

Maar goed. Ik was heel eerlijk gezegd dus een klein beetje jaloers op het meisje in het filmpje. Waar ik me vervolgens schuldig over voelde, want wat wist ik er nou van? Niets toch?

Tot afgelopen zaterdagmiddag. Hij had gevraagd hoe oud ik was.

‘Ik ben 37.’ ‘Wat?! …. Ik dacht dat u 25 was. Heeft u ook een vriend?' ‘Ja.’ ‘Ehm, nou geniet er maar van.’ En weg was hij.

Je begrijpt: ik ben echt heel erg voor naroepen. Echt heel erg.

Wat vind jij: is nageroepen worden jeej of nee? Laat je berichtje achter op onze Facebookpagina.

Lees ook Jonna's blog van vorige week, waar ze 12 hilarische (én herkenbare) kantoortoilet-situaties beschrijft. >

Jonna een berichtje sturen kan via Twitter: @jonnaveer of Facebook.

Fotografie: Daniëlle Lambinon