If theres an elephant in the room, please introduce him Waarom is het aangaan van een echt gesprek zo moeilijk? Jonna onderzoekt.
Tweeëntwintig jaar geleden stierf de vader van mijn klasgenoot. Na een week kwam ze terug op school. Onze klassenleraar had ons geïnstrueerd om het er maar niet over te hebben. Dat was beter voor haar verwerking.
Drie weken later. Gymles. Een overslaande meisjesstem doorbrak het getik van hockeysticks. Waarom zeggen jullie niets? Waarom vraagt niemand naar mijn vader? Daarna volgden de tranen. Mijn klasgenoten en ik stonden er schuldig en lamgeslagen bij. Ze had gelijk.
Ja, we waren tieners, we zwegen omdat volwassenen ons dit hadden aangeraden. Toch leerde dit voorval me een belangrijke les: If theres an elephant in the room, please introduce him zoals de Amerikaanse wetenschapper Randy Pausch ooit zei. Want je kunt zwijgen wat je wilt, maar die olifant is er toch wel.
Omdat ik bezig ben met research voor een verhaal hoe je dat nou doet, een echt gesprek aangaan, stuit ik op een Tedtalk die ik met jullie wil delen.
Hij komt uit 2013 en is van Ash Beckham, een lesbienne. Zij vertelt over uit de kast komen, maar niet persé de gay closet. Jouw kast is misschien wel zeggen dat je van haar houdt, of tegen je baas zeggen dat je zwanger bent, of kanker hebt. Het enige wat een kast is, is het niet durven aangaan van een echt gesprek.
Haar woorden raken me, en ik dacht, dit is zo mooi, zo ontroerend, zo dapper, dit moeten meer mensen zien.
Zowel als mens als journalist heb ik geleerd dat, zodra je iets persoonlijks deelt, je erachter komt dat je niet de enige bent. Dat schaamte vooral in je hoofd zit. En dat je door te delen troost en verbinding vindt. We worstelen allemaal met dezelfde dingen. Onzekerheid of we die baan wel aan kunnen, dat we onszelf te dik vinden, gevoelens van verwarring omdat we op iemand anders verliefd zijn geworden dan onze eigen partner, spijt omdat we niet datgene in ons leven doen wat we diep in ons hart willen.
Het onbespreekbaar houden van je gevoelens zorgt er doorgaans voor dat ze groter worden. Ik geloof dat we een taak hebben, nou ja eigenlijk twee. De eerste is dat je altijd levensveranderende gebeurtenissen bij de ander benoemt. Ook al is het een collega die je haat, feliciteer haar met haar zwangerschap, of condoleer haar met het verlies van een dierbare. Zorg dat de ander zich gezien voelt. En word daardoor zélf gezien.
Het tweede geldt voor als je zelf the elephant in the room bent. Probeer te delen wat je voelt en wat je nodig hebt. Misschien klinkt dit wat Oprah-achtig, maar geen enkele vrouw verdient het om in een kast te wonen.
Tot slot nog een allerlaatste tip. Ga na een echt gesprek altijd naar een karaokebar om hardop lachend valse liedjes te zingen en bier over je spijkerbroek te morsen. Want al is de lucht geklaard, die regenboog moet je er toch echt zelf op zetten.
Fotografie: Daniëlle Lambinon
