Jonna Works The News: Don’t F*** Me I’m Married!

Wanneer zeg je in een club dat je getrouwd bent? Of flirttechnisch gezien nóg onhandiger: kinderen hebt?

Iedereen houdt van Ibiza: je kan er ’s ochtends op het strand ontbijten met vers fruit, ’s middags kannen sangria slurpen op een bedje à 120 euro en ’s avonds ienemienemutten met clubs en drugs. Kortom, de ideale verblijfsplaats voor als je je hersencellen in slaapstand wilt zetten.

Ik was er 24 uur voor werk en daarna nog een paar dagen met mijn beste vriendin. Op zaterdagavond namen we vanaf het strand een taxi naar Blue Marlin, een club die regelmatig figureert in verhalen over de jetset en waar het afhuren van de loungehoek net zoveel kost als een blitse tweedehands auto.
Nadat we een cocktail à 15 euro achterover hadden getikt en als bleue voyeurs het publiek aan het uitchecken waren, kwam er een man op me af. Op de vraag of we iets wilden drinken, keek ik in paniek mijn vriendin aan. Iets drinken is namelijk het eerste codewoord voor versieren (en het laatste codewoord voor sex, als je voor de voordeur staat) en ik ben bezet. Zij niet, dus lachte ze royaal: túúrlijk. Vervolgens betrad ook zijn vriend de arena, en was het beklonken.

Nu ben ik geen Madame Bovary – een hopeloze huisvrouw op zoek naar avontuur -, maar weet ik: een leuk gesprek met een man is als een endorfinepilletje voor je ziel. Dus belandde ik in een gemoedelijke conversatie met de aangeschoten grijs wordende goedlachse Londenaar, type labrador. Op mijn vraag wat hij deed, antwoordde hij dat hij accountant was om er aan toe te voegen ‘pretty boring’. Hij onthulde ook dat hij met zijn moeder en broer in één huis woonde (hij was eind veertig), dus zelfs al zou ik single zijn, heel spannend tussen ons zou het waarschijnlijk nooit zijn geworden. Wel ben ik van nature dol op ‘the odd one out’ en hij had daar alle kenmerken voor dus onderwierp ik hem in mijn beste Engels aan een vragenvuur. Het was tien minuten lang onwijs gezellig, tot zijn vriend zich ineens tot mij wendde en op mijn trouwring wees: ‘You’re married?’ Uhm yes, zei ik. Om eraan toe te voegen toen hij op de andere twee ringen (van mijn dochters) wees: ‘With three men.’

Jaja, ik maakte er een grapje van. Maar weet je wat het is? Wanneer een man zegt dat hij getrouwd is en kinderen heeft, denkt zij: hij zal wel iets goeds hebben, want hij is gestrikt en lief voor baby’s. Zodra je als vrouw zegt dat je getrouwd bent en kinderen hebt, gaat flirttechnisch gezien de rem erop. Laat het doek maar vallen, licht aan, het publiek mag naar huis. Ineens zie je eruit als de stoep op de nacht voor Koningsdag: BEZET. Of, om David Guetta te parafraseren: Don’t F*** Me, I’m Married!
Vanaf dat moment gaat het niet meer over het uitwisselen levensanekdotes en andere geestigheid, nee, het gaat erover hoelang je al getrouwd bent, hoe je kinderen heten, hoe oud ze zijn, zodat jij je in plaats van hip & happening weer de schoolpleinmoederversie van jezelf voelt, bespritzt met eau de luierparfum.

Maar goed, omdat niet-eerlijk zijn geen optie is, gaf ik antwoord op alle bovenstaande vragen. Ik vermoedde dat de enige reden dat de labrador nog met me bleef praten, was omdat zijn vriend zijn laserogen op mijn vriendin had gefixeerd. Maar toen zijn vriend afscheid wilde nemen – ze gingen met z’n allen door naar een volgende club – was het de labrador die vroeg: gaan jullie mee?

Ja, we gingen mee. Londenaren weten hoe ze moeten feesten, en het was oprecht een leuke vriendengroep van mannen en vrouwen die elkaar van vroeger kenden. Het bleef kortom een toffe avond, al konden de mannen het niet laten om rijkelijk met married with kids-opmerkingen te strooien. Tegen een voorbijganger op straat: ‘Do you know she is married?!’ Toen ik danste op Blurred Lines: ‘Come on, you’re a mom.’ Bij het afscheid: ‘Tell me, how old are your kids again?’

Met drie uur slaap achter de kiezen, pakte ik diezelfde ochtend het vliegtuig terug. Een paar uur later stond ik met mijn dochters op een kinderfestival. Op het grasveld stond een prachtig prieeltje, waar kinderen elkaar het jawoord konden geven in het bijzijn van een echte trouwambtenaar. Mijn dochters zeiden dat ze heel graag met elkaar wilden trouwen. Even aarzelde ik, ze waren pas zeven en vijf. Aan de andere kant: dan was het maar vast duidelijk.
Terwijl mijn jongste een sluier omdeed en mijn oudste de bloemenkrans uit Ibiza op haar voorhoofd schikte, verklaarde de ambtenaar hen tot vrouw en vrouw.
Gelukkig bleef de ringenceremonie achterwege.