Wat als je dé perfecte herinnering wilt maken en alles mislukt?
Mijn eerste paar ervaringen als regelneef verliepen niet helemaal volgens plan. Als ik iets hoor over vrouwen die in een handomdraai een jungletocht in Cambodja boeken (voor het hele zeskoppige gezin, zonder reisbureau), kan ik alleen maar denken: en hoeveel nagels zijn er afgebeten door de organisatiestress?
Sommige vrouwen zijn geboren fixers. Anderen van ons lijken meer op Bridget Jones.
Zo heb ik het gepresteerd om de treintijd naar Brussel, waar mijn broer en ik zouden overstappen op de Eurostar naar Londen, verkeerd uit te rekenen. Zodat we nieuwe kaartjes moesten kopen. Op Schiphol werd ik door de douane geweigerd omdat de verkeerde naam op mijn boardingpass stond. Tegenwoordig regel ik niets belangrijks meer. Want als het misgaat is mijn herinnering aan die mooie gebeurtenis voor eeuwig gekoppeld aan falen.
Een paar weken geleden telde ik de dagen af. Ik had namelijk kaartjes geregeld (online, tot zover ging het goed) voor een muziekuitvoering van Canto Ostinato in het Concertgebouw. Met mijn vader. Nu is dit niet zo bijzonder, maar de reden dat ik het deed wel. Hij weet namelijk niet hoe lang hij nog leeft en liet me daarom muziek horen die hij bij zijn begrafenis gedraaid wil hebben. Ik herkende geen enkel klassiek werk, maar dan ook echt niet. Terwijl ik mijn vader best wel goed ken, want we eten elke week samen.
Ik wilde geen herinneringen maken aan nieuwe muziek, en daarom stelde ik voor om samen naar Canto Ostinato te gaan. Een pianostuk waarvan de klanken aan de Noordzee doen denken en zich in eindeloze variaties herhalen tot je denkt dat je een meeuw bent die boven de zeeboezem zweeft. Mijn vader luistert het vaak in de auto, nadat hij bij mij is geweest. Sindsdien luister ik het ook.
Ik had de kaartjes opgeborgen in de kaartjesmap. Ik had mijn zomervakantie een week verzet om te kunnen gaan. Ik wachtte een half uur voor aanvang in de zon op mijn vader voor het Concertgebouw. Alles ging perfect. Als er een missverkiezing voor herinneringen bestond, werd dit de Miss Universe herinnering.
Telefoon. Mijn vader. Jon? Ik ben al drie keer voor het Rijksmuseum langsgereden en rijd nu op de Stadionweg. (Dat is best ver weg) Geen zorgen pap, we hebben nog een kwartier, draai maar om, rustig aan.
Vijf minuten voor aanvang: Die parkeergarage is nergens te vinden. Wie bedenkt ook zon slecht routesysteem, achterlijke gladiolen. (Adem in, adem uit) Pap, maak je geen zorgen, ik regel wel wat.
Op mijn hakken sprint ik het Concertgebouw in naar de mevrouw van de kaartjes. Dat mijn vader later is vindt ze heel vervelend, maar ze heeft opdracht de deuren stipt om half zeven te sluiten om de pianisten niet te storen.
Hij komt echt zó, smeek ik. Ze stelt voor dat we op de voorstelling van negen uur wachten. Maar dat is niet zoals het zou moeten gaan, dat is niet perfect. Ik begin te huilen en leg uit dat mijn vader ongeneeslijk ziek is en dat we NU een herinnering moeten maken.
Ze begrijpt het meteen. Terwijl ik me opfris in de wcs (koud water over mijn polsen, net zolang tot ik eruit zie of ik alles onder controle heb), parkeert mijn vader zijn auto. Tien minuten na aanvang komt hij aangehold. Het lijf stijf van de stress, zijn haar plakt op zijn voorhoofd. Oh mijn God, wat heb ik hem aangedaan? Hij zal NIETS meekrijgen van die hele flikkerse muziek en we zitten ook al niet op die fan-tas-tische eersterangsplaatsen die ik had gekocht.
Een aardige jongen neemt ons mee door de gangen, de trap op. Waar gaan we naartoe? Het schellinkie? Uit een geheim kastje in de muur haalt hij een sleutel en opent een deur die is afgezet met wijnrode leren kussentjes. Het fluwelen gordijn schuift opzij en zo zitten mijn vader en ik ineens
in de koninklijke loge!
De eerste paar minuten durf ik niet te ademen. Mijn vader begint zachtjes te huilen. Dat weet ik omdat hij zijn bril op het tafeltje voor ons legt en met zijn hand richting ogen beweegt. Zachtjes knijp ik in zijn arm.
Laat maar even, meisje.
Het duurt een halfuur en dan lukt het ons allebei om los te komen van de zwaarte en te zeilen op zee. Als het orgel klinkt, en mijn vader die als kind misdienaar was en dol is op orgels ‘Oh’ verzucht, weet ik dat het tóch is gelukt.
Misschien is dat wel de les. Je kunt naar perfectie streven, maar het wordt pas echt perfect wanneer het misgaat. Ik bedoel, mijn vader en ik hebben toch mooi met onze derrière op de stoelen van Willem-Alexander en Máxima gezeten.
