Inspiring Woman Kate Nash (26) over haar kledingstijl: ‘Het is een mix van een klassieke jaren ’50 pin-up, een punk rocker, een oud vrouwtje en een zevenjarige die speelt met een verkleedkist.’ Plus: ze onthult haar voorliefde voor Saint Laurent (en Hedi Slimane’s a/w 2013 collectie).
Wie verdient de prijs voor loyaalste fan?
‘De fan die ik onlangs ontmoette tijdens festival Cultura Inglesa in Brazilië. Op zijn arm stond mijn hoofd getatoeëerd met daaronder de zin “I breathe you”. Dat noem ik nou het toppunt van loyaliteit. Ik vond dat zó gaaf. Ik heb hem toen tijdens het optreden op het podium gehesen, wat veel voor hem betekende.’
Meest fantastische podiumervaring ever?
‘Mijn optreden in Echoplex (Los Angeles) eerder dit jaar. Veel vrienden waren bij die show aanwezig en ik heb zelfs gecrowdsurft. Dat laatste was echt geweldig, haha! Maar: Glastonbury (het grootste openlucht muziekfestival ter wereld, red.) was ook fantastisch evenals mijn optreden in het Parijse La Cigale een aantal jaar geleden.’
Wat was de meest ongewone inspiratiebron voor je muziek?
‘Dat was voor het nummer Pink Limo Ride dat ik pas geleden heb geschreven voor een goede vriend. Hij was slachtoffer van zinloos geweld: zijn gezicht was bont en blauw geslagen en hij had zelfs botbreuken. En dat terwijl hij alleen een vriendin verdedigde die werd bedreigd vanwege haar looks. Ik werd daar zó kwaad en verdrietig van, dat ik een nummer heb geschreven.’
Biggest lesson learned?
‘Om je tijdens shows kwetsbaar op te stellen en tegelijkertijd een waanzinnige performance weg te geven. Soms kan ik best gestrest zijn voor een optreden, waardoor ik zelfs een keer in tranen was – vijf minuten voordat de show begon. Maar als ik eenmaal daar (lees: op het podium) sta, dan ben ik een performer: ik wil dan per se iets fantastisch neerzetten.’
De ultieme Kate Nash-song om de komende winter mee door te komen?
‘Zonder twijfel Part Heart. It’s got that wintery, heavy feel. Het gaat over pijn in jezelf die maar niet weg wil gaan. En je weet niet wat er eraan moet doen. Het kan dan heel geruststellend werken om te horen dat iemand anders in hetzelfde schuitje heeft gezeten.’
Omschrijf je persoonlijke kledingstijl.
‘Mijn kledingstijl is een mix van stijlen (zowel vintage als high street) en kan veranderen, afhankelijk van mijn humeur. Maar als ik het moet omschrijven, dan is het een mix van een klassieke jaren ’50 pin-up, een punk rocker, een oud vrouwtje en een zevenjarige die speelt met een verkleedkist. Voor die stijl haal ik veel inspiratie uit films, rocksterren en personages uit boeken.’
Als je slechts één modelabel zou kunnen dragen, welke zou dat zijn?
‘Het is een vrijwel onmogelijke vraag, maar ik vind Saint Laurent amazing. Vooral Hedi Slimane’s a/w 2013 collectie. Ik houd van de manier hoe het gestyled was op de catwalk, met chunky black boots and fishnets. Zo rock ‘n’ roll. Ik zie mezelf in deze stukken lopen, zowel on stage als off stage.’
Wat staat bovenaan jouw wishlist op modegebied?
‘Een pak van Chanel en een jurk van Meadham Kirchoff. I’ve always wanted a Chanel suit!’
Wat is je meest recente, duurste aankoop?
‘Terry de Havillad festival boots van 290. Ik heb ze gekocht voor Glastonbury en ze waren perfect om het festivalterrein mee over te slenteren (en er tegelijkertijd cool uit te zien).’
Het grootste verschil tussen jouw on and off stage look?
‘Mode speelt een belangrijke rol als ik op het podium sta. Het moet het publiek aanspreken, maar ook functioneel zijn als ik instrumenten bespeel of zing. Het liefst draag ik flowing dresses die niet in de weg zitten. Off stage kun je me in heel diverse outfits aantreffen en voor mijn haar en make-up houd ik van een minimale look (in tegenstelling tot mijn on stage look).’
Wat zou jij NOOIT op het podium dragen?
‘Ik zou nooit iets dragen wat me beperkt in bewegen, dansen. Als ik kleren draag, moeten ze mij het gevoel geven dat ik van het podium in het publiek kan springen, dat alles mogelijk is. Verder geldt: I’m pretty much game for anything!’
Weten wat deze Inspiring Woman bezighoudt? Bezoek hier haar website >
Tekst: Leonie Oude Elferink, fotografie: eigen beeld
