Inspiring Woman: Maxime Barlag (Mister and Mississippi)

Marie Claire sprak Inspiring Woman Maxime Barlag - zangeres van de Utrechtse band Mister and Mississippi - over muziek, haar hoedentik én stijl.

Op het podium staan vier bandleden, waarvan één er direct uitspringt. Het is Inspiring Woman Maxime Barlag (24) – zangeres van de Utrechtse band Mister and Mississippi. Ze draagt een hoed, speelt tamboerijn en beschikt over een jaloersmakend mooie stem. Marie Claire sprak haar na afloop van het optreden op festival deBeschaving.

Maxime Barlag in 5 woorden:
‘Creatief, spontaan, filosofisch, eigenwijs en een lolbroek

Wat is jouw motto?
‘Leef in het nu, dan komt het uiteindelijk altijd goed. Ik denk niet aan hoe bepaalde dingen er in de toekomst uit zullen zien. Vraag je me nu hoe ik mezelf zie over tien jaar; dan hoop ik gewoon dat ik gelukkig ben. Het klinkt heel cheezy, maar zo zie ik het. Ik kijk naar het positieve

Jij en muziek. Hoe zit dat?
Het is mijn emotionele uitlaatklep. Ik ben sociaal, maar niet zo’n prater. Muziek is mijn middel om emoties van me af te schrijven. Het heelt, ofzo.’

Geen kantoorbaan, maar een muzikale carrière. Vanwaar die keuze?
‘Vroeger zag ik muziek als een hobby, maar dat veranderde nadat ik een zingfilmpje van mezelf op Youtube uploadde. Ik zong een nummer dat ik had geschreven voor mijn moeder die al acht jaar tegen kanker vecht en waarschijnlijk niet lang meer zal leven. Toen ik een mail kreeg van een Braziliaans meisje wiens vader overleden was, wist ik dat ik verder wilde in de muziek. Ze schreef: ‘Je liedje geeft me kracht, ik luister er elke dag naar. Dankjewel’. Dat vond ik zo mooi, wat de puurheid van muziek kan doen. Bovendien zou een kantoorbaan niets voor mij zijn; het is mijn grootste nachtmerrie om dag in dag uit achter hetzelfde bureau te zitten.’

Waar haal je inspiratie vandaan?
‘Uit het dagelijks leven en vaak uit films. Nemo Nobody is geïnspireerd op de film Mister Nobody. Die vond ik zo tof dat ik gelijk ben gaan schrijven. Als ik een van mijn ‘inspiratiedagen’ heb, schud ik zo iets uit mijn mouw.’

Je vertelde eerder dat begin twintig het dieptepunt is. Voel je dat nog steeds zo?
‘Nee, nu weet ik wat ik wil. In die periode was ik ongeveer twintig, ik woonde niet meer thuis en ik kwam op het punt waarop ik het écht moest gaan doen. Volwassen worden voelde als een grote druk en daardoor raakte ik enigszins verdwaald. Ik zat niet meer op school, had alleen een bijbaantje in een Indonesisch restaurant – waar ik nog steeds werk – en wist totaal niet wat ik wilde. Uiteindelijk ben ik uit die dip gekomen toen ik ging studeren aan de Herman Brood Academie. Toen ontmoette ik de jongens (Danny, Samgar en Tom, red.) en heb ik mezelf teruggevonden.’

Dat is nu ongeveer twee jaar geleden. Waarom klikte het tussen jullie?
‘Een echte verklaring is er niet. We werkten samen voor het vak Act Development en belandden op een dag in café Stairway to Heaven. Met een biertje kwam het idee om iets rustigs te maken, zonder drummer. Die eerste repetitie was gelijk heel bijzonder: we zaten in een soort roes en een paar uur later was het nummer Running er. Dat gaf ons zo’n “wow-gevoel”! Die instant chemie was er gewoon.’

Omschrijf jullie muziek.
‘Experimenteel, dromerig. Ik kan het niet echt in een hokje plaatsen. We worden geïnspireerd door verschillende genres en al die invloeden komen samen in onze muziek. Ik luister zoveel muziek – ook klassiek – en op dit moment staat Beach House hoog in mijn playlist. Haar geluid (Victoria Legrand, red.) is echt te gek: ze heeft een stem met karakter.’

Welk nummer op jullie album betekent het meest voor jou?
‘Nemo Nobody vind ik het mooiste qua sfeer. Hoewel veel nummers veel voor me betekenen, zoals Same Room, Different House. De break-up met mijn ex-vriendin na een relatie van drie jaar, gaf me veel inspiratie. Ik had veel spijt van bepaalde dingen en ik zat in een moeilijke tijd.

Hoe is het om met drie mannen op tour te zijn?
‘Tuurlijk ben ik de vrouw tussen de mannen, maar believe me, zij hebben ook vrouwelijke trekjes, haha! Aan de andere kant: ik ben altijd one of the guys geweest. Vroeger voetbalde ik alleen maar en ik herinner me nog goed dat ik het haar van mijn Barbie afknipte. Misschien klikt het daarom zo goed tussen ons, omdat ik altijd een tomboy ben geweest. Ik zie Danny, Samgar en Tom als mijn broers, als familie. Dat zie je ook terug op het podium: we staan op een rijtje en vormen een waar front. Ik heb wel eens gezegd: ‘We zijn een tafel: als je één poot weghaalt, dan staat-ie niet meer.’

Hoe zit het met gênante momenten tijdens optredens?
‘Ik moet toegeven dat ik soms best zenuwachtig ben. Niet voor het optreden zelf, maar voor het praatje met het publiek. Het liefst zou ik helemaal niks zeggen. Het is niet dat het me niet boeit, maar ik word er gewoon zo zenuwachtig van. Soms kan ik heel ongemakkelijk op het podium staan, terwijl ik over mijn woorden struikel. Dat is wel ietwat awkward

MaximeBarlagMisterandMississippi2Jouw signature podium look?
‘Sowieso een hoed. En herenschoenen. Verder kun je mij uittekenen in een zwarte skinny en vintage items als een Levi’s spijkerbloes – zoals net op het podium. Ik shop graag bij Episode, Zipper of op het Waterlooplein.’

Waarom een hoed?
‘Het geeft me een comfortabel gevoel en daardoor is het – onbewust – mijn signature look geworden. Een invisibility cloak kan ik het niet helemaal noemen, maar met die hoed voel ik me safe. Ik draag mijn hele leven al hoofddeksels.’

Meest dierbare item in je kast?
‘De zwarte hoed die ik vaak op heb, betekent veel voor mij. Hij is eigenlijk van mijn vader. Vroeger speelde hij mondharmonica in een bandje en dan droeg hij die hoed tijdens het spelen van blues. De hoed komt uit Ecuador en is al zo’n dertig jaar oud.’

Ondanks lange dagen on tour zie je er altijd fantastisch uit. Jouw beautygeheim?
‘BB cream van Garnier! Hoewel ik soms mascara op doe, ben ik geen make-upfan. Het enige wat ik dagelijks opsmeer, is mijn BB cream en een blush van Rimmel London: tips van mijn vriendin die visagiste is. Sindsdien is mijn zoektocht naar het perfecte product gelukkig voorbij.’

Meer weten over deze Inspiring Woman en haar band? Check hun site.

Tekst: Leonie Oude Elferink, fotografie: Alice Mahran, Tom Roelofs en Katinka Lichters

Laatste nieuws