In Jonna Works The News buigt redacteur Jonna ter Veer zich op geestige doch inhoudelijke wijze over de (opmerkelijke) actualiteit. Dit keer: ‘How To Handle Hitsige Dokters’.
‘Wat een lekker wijf hebben ze hier in de bediening’, zei een gezette pokdalige veertiger in pak tegen de man naast hem. Ik was achttien en werkte als bardame bij een groot zakelijk event op Papendal. Zojuist had ik beide mannen een drankje gebracht. De dresscode was witte bloes en zwarte rok. Niets bijzonders. Koortsachtig dacht ik na wat ik met zijn seksueel getinte opmerking aan moest. Laten overgaan, bijdehand antwoord terug geven? Het was niet nodig, want de man naast hem zei: ‘Ik zal het aan mijn dochter doorgeven.’ Die man naast de pokdalige veertiger was namelijk mijn vader, die vanwege zijn werk ook op dat event aanwezig moest zijn. Ik had geen last gehad van de opmerking van die man hoor. Het had me vooral verbaasd omdat ik het niet professioneel vond. Maar verder zag ik het toch maar als het bouwvakkersfluitje. Ook al zie je hun bilspleet als ze naar je fluiten het is toch een lach terug waard, voor mij.
Seksuele intimidatie bij co-assistenten
Waarom denk ik daar nu aan? Dat komt door het nieuwsbericht dat 1 op de 5 co-assistenten wel eens te maken heeft met seksuele intimidatie op het werk. [http://nos.nl/artikel/509356-seksuele-intimidatie-coassistenten.html] Ik heb op die bedieningsklus na eigenlijk nooit meer te maken gehad met seksuele intimidatie op het werk – als die opmerking daar al onder viel – want daarna ging ik aan de slag bij Sanoma en daar is ruim 90 procent vrouw. [http://www.sanoma.nl/] Daarom heb ik het erover met mijn vriendin Roos (niet haar echte naam) die nu arts is. Kreeg jij van je bazen seksuele opmerkingen naar je hoofd geslingerd, vraag ik? ‘Oh ja hoorÂ’, zegt ze, ‘vaak zat.Â’
Hartje op buik
En dan brandt ze los. Over die keer dat ze bij een bevalling aanwezig was en de gynaecoloog – die door de kers-verse vader gevraagd was om fotoÂ’s te nemen – ook haar kiekte, want: ‘Nu heb ik tenminste een foto van je.Â’ Of die keer dat ze bij een operatie assisteerde en de chirurg, toen de patiënt onder narcose was, met jodium een hartje op de buik van de patiënt voor haar tekende. Dat kon natuurlijk echt niet. Of dat ze iemands bloeddruk opnam en de arts haar veelbetekenend aankeek: ‘Wat doe je dat goed. Heb je al een vriendje?Â’ Waar de patiënt dus bij zat.
Bouwvakkersfluitje
Roos reageerde nergens op. Maar ze gaf haar superieuren ook niet aan en dat kwam vooral, zegt ze, omdat ze nooit ook maar een seconde het idee kreeg dat ze werd gezien als dom blondje. Hun commentaar op haar deed niet af aan het feit dat ze als hele capabele arts werd beschouwd. Niemand heeft haar ooit aangeraakt, ze heeft zich nooit geïntimideerd of onveilig gevoeld. Ze zag de meeste situaties dus – net als ik die ene keer – als het bouwvakkersfluitje. En ze kon verder enorm met haar bazen lachen tijdens haar co-schappen.
Oplossing Als Roos weg is, google ik het nieuwsbericht nog een keer. Ziekenhuizen zijn geschrokken en gaan nieuwe maatregelen treffen, lees ik. Ik Whatsapp Roos: ‘Wat zou jij willen dat er wordt veranderd?‘ Binnen 30 secon-den krijg ik een berichtje terug. ‘Ach’, schrijft ze, ‘er worden tegenwoordig zoveel vrouwen opgeleid tot arts, het kan niet anders of het probleem verdwijnt vanzelf, want straks zijn er nauwelijks mannelijke artsen meer.‘
Tekst: @jonnaveer
Â
