Oef. Het Rotterdam Filmfestival (IFFR) is net een bonbonwinkel: pick me, pick me schreeuwen de arty films. Maar welke kies je? Marie Claire focuste op sterke vrouwenrollen. Dit is onze top-3.
1. The Unspeakable Act
Zus wordt verliefd op broer. Aaaah, denk je, te crazy laat maar. Toch maakt deze film je dag. Dat komt vooral door hoofdrolspeelster Tallie Medal die Jackie speelt, een 17-jarig meisje waar je instant van gaat houden. Denk Lena Dunham in Girls, een beetje weird, maar bloedauthentiek. Haar broer Matthew is alles wat ze in een man zoekt. Hij is slim, grappig, lief en sexy. Samen roken ze elke avond stiekem sigaretjes uit het zolderraam, totdat hij uit huis gaat om aan Princeton te studeren. Zij stuk van verdriet besluit om in therapie te gaan.
De regisseur heeft zoveel humor in de film gestopt (die psychiater met haar kille Freudiaanse blik, briljant!) dat de scènes als bruiswater bij je binnenkomen. The Unspeakable Act is een liefdevol portret van een ongewone puber-crush. Gaat dat zien!
Vrijdag 1 februari, 12.00 uur, Cinerama 5
2. It Felt Like Love
Nu we toch in de puber-crushes zijn: It Felt Like Love belicht de liefde van de14-jarige Lila voor de veel oudere tattoo-boy Sammy. Dat komt zo: haar beste vriendin verslijt vriendjes als Carrie Bradshaw schoenen verslijt. Aan Lila vertelt ze alles wat ze met hem doet, zodat Lila denkt: ik wil dit ook. De tragiek is: zelf zou ze liever nog echt kind zijn en tikkertje spelen op het strand. Maar omdat ze denkt dat het zo hoort werpt ze zichzelf aan de voeten van die tattoo-jongen, een vage kennis van haar vriendin. Ze gaat hem stalken, doet ultrakorte jurkjes aan álles om maar bij de volwassen wereld te horen. Schrijnend is de scène dat ze bij Sammy thuis komt en hem en zijn vrienden aantreft voor een pornofilm. Ik kan jullie wel pijpen, biedt ze aan. Ach puppy toch
Een mooi coming-of-age-drama dat de opgroeifase nou eens niet romantiseert. Want wie ooit veertien was, weet: dit is een fakking harde fase.
Zaterdag 2 februari, 18.45 uur, Pathé 4
3. Diego Star
Oké oké, naar de letter gelezen is de hoofdpersoon van deze film eigenlijk een man. Namelijk, de Afrikaanse monteur Traoré. Het schip waarop hij werkt is vanwege een ongeluk gestrand bij de Canadese kust. Om de bemanning op te vangen heeft de maatschappij geregeld dat hij tijdelijk kan inwonen bij een alleenstaande moeder, Fanny, die de maaltijden verzorgt op het schip. Er ontspint zich tussen hen een rare relatie. Zij krijgt geld van de scheepsmaatschappij omdat hij bij haar inwoont. Maar ze laat hem ook op haar zoontje passen, waardoor de grens tussen een financiële transactie (namelijk huisvesting) en vriendschap troebel wordt. Als Fanny erachter komt dat Traoré is ontslagen het ongeluk zou zogenaamd zijn schuld zijn – en zij dus geen geld meer voor hem ontvangt zet ze hem op straat.
De boodschap van de film – uiteindelijk kiezen we allemaal voor onszelf en alles in de wereld gaat over geld komt hard aan. Want eigenlijk zijn we allemaal Fanny. Of we nu willen of niet. Fanny, gespeeld door Chloé Bourgeois, was voor ze werd gecast automonteur. Het maakt de situatie die ze speelt nog invoelbaarder.
Vrijdag 1 februari, 19.30 uur, Oude Luxor
Tekst: Jonna ter Veer
Photocredit: It Felt Like Love, International Film Festival Rotterdam
