Check! Erotisch verhaal van Renske

Voor Marie Claire dook redacteur Renske in de wereld de erotiek. Een erotisch verhaal in navolging van E.L. James van 50 Tinten Grijs.

Voor Marie Claire dook redacteur Renske in de wereld van de erotische verhalen. Dit geheel in navolging van E.L. James van 50 Tinten Grijs. Het leverde een vermakelijk verslag in het decembernummer op, want een geloofwaardig en geil stukje schrijven blijkt nog hysterisch moeilijk. Lees hier haar eerste erotische verhaal, en laat weten wat jij er van vindt.

Nice to meat you
‘I don’t know if you still remember me. I am the guy you met ten years ago, during your holiday in France. Just wanted to check how you are. I actually still think of you a lot. Kisses, Jake.

Het is maandagochtend en ik check Facebook in de trein op weg naar mijn werk. Ik lees het bericht van Jake nog maar een keer, in de hoop dat ik daarna weer normaal kan ademen. Maar het wordt er alleen maar erger op. Is hij het echt? Is dit de man die ik al jaren uit mijn hoofd probeer te zetten? Is dit de man die ik desondanks al honderd keer door Google heb gegooid, maar altijd tevergeefs? (Een restaurantrecensie en wat sportuitslagen van een voetbaltoernooi daargelaten.) Hij is het, hij is het, hij moet het zijn. En dus tik ik een berichtje terug. Jake! What a lovely surprise. Of course I remember you. It was so nice to meat you back then.

OMG. Er staat nu dat ik het heel ‘vlees’ vond om hem te ontmoeten. Wat nu? Ik begin als een bezetene over het scherm van mijn iPhone te swooshen in een poging mijn bericht te wissen, maar het lukt niet. Maar net als ik echt onder een paniekaanval dreig te bezwijken krijg ik een aimabel berichtje terug – waarin hij gelukkig niet rept over mijn hysterische tikfout. Sterker, voor ik het weet zijn we tien jaar terug in de tijd, en tig berichtjes verder. Wat natuurlijk geweldig leuk is, maar ook belachelijk eng. En een tikje problematisch. Want ik heb Al Heel Erg Lang een vriend. Een prachtige, slimme, bijster lieve man waar ik al jaren mee samenwoon en waar ik heel gelukkig mee ben.

Maar die nacht droom ik over Jake. We zijn weer bij elkaar, het is weer zoals vroeger, hij zegt dat hij me wil, dat hij me nu nooit meer laat gaan. En ik? Ik ben als een puber zo blij. Heb werkelijk het gevoel dat ik thuiskom. Sterker: het is zo’n wezenlijke droom dat ik me als ik wakker word afvraag of het een teken is. Moet ik hier iets mee? Moet ik uitzoeken wat we voor elkaar betekenen? Ik wil het niet, ik wil het niet, maar het is bizar hoeveel hij losmaakt. De verliefdheid van toen, het verlangen, maar ook de wanhopige pijn die ik ervoer toen het na drie weken over moest zijn. Want hoe oud waren we? Negentien, twintig? Twee jongvolwassenen die op het punt stonden een eigen leven te beginnen. Hij aan het begin van een bokscarrière in Engeland, ik eindelijk ingeloot voor mijn grote droom, een studie Geneeskunde. Bovendien was dit nou niet bepaald de man waar ik mee kon thuis komen. Ik had het mijn ouders letterlijk horen zeggen: een bókser? Daar kun je toch geen zinnig woord mee wisselen? Nee, we waren niet voor elkaar gemaakt en niet voor elkaar bedoeld. En dus lukte het me om hem en ons (na tien puberale jankgedichten) een plaats te geven. Hoewel er altijd één ding bleef knagen: de seksuele chemie die er tussen ons was. Die kon je verdomme bijna buitenaards noemen. Want Jake kon filmkussen als de beste – nog voor The Notebook überhaupt gemaakt was. Zijn ademhaling altijd woest en hoog van opwinding, zijn blik zo lustig dat het pijn deed, en dan die twee grote handen, waarmee hij mijn hoofd vastpakte en vastbesloten naar zich toetrok. Hij kuste mij met zoveel toewijding dat ik, volledig van de wereld, niets anders wilde dan doorgaan, doorgaan, doorgaan. Doorgaan tot het eind, tot het moment dat we allebei kregen wat ons toekwam. Hoewel dat dus nooit gebeurde. Want de ironie wil namelijk dat ik in die tijd óók een andere relatie had – thuis, in Nederland. Achteraf weliswaar helemaal geen betekenisvol contact, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ook echt met Jake naar bed te gaan. Een buitengewoon spijtige en opmerkelijke dwaling van het begrip eerlijkheid waar ook hij nog steeds last van heeft, zo blijkt uit een van de laatste berichtjes. We have unfinished business, don’t you think? I never ever stopped thinking about us, the things I felt, the things I still wanna do to you. One day I’ll have to have you. And I just know it will happen.

En nu sta ik op Schiphol, met een ticket naar Londen in mijn tas. Ik kan niet meer denken, alleen maar aan de leugen die ik thuis heb opgehangen: een weekend Londen voor een bijzonder medisch congres. Terwijl ik nooit last-minute hoef te reizen voor mijn werk? Ik haat mezelf echt totaal, maar hij laat me niet los. Of liever gezegd: ik kan ONS niet loslaten.

Hij is duidelijk ouder geworden. Nog altijd knap, nog altijd Jake, maar dan met hardere gelaatstrekken. En hij is stiller dan vroeger: op het vliegveld probeer ik het gesprek op gang te krijgen, maar hij geeft me een kus op mijn wang en onderbreekt mijn zenuwachtige geratel. ‘Laten we naar mijn huis gaan.’ Na een nerveuze taxirit – WAT DOE IK HIER – stappen we in de lift naar zijn appartement. Ik durf hem niet aan te kijken, het enige wat ik hoor is zijn ademhaling, die overigens steeds sneller lijkt te gaan. Pas na een paar minuten heb ik de moed op te kijken, waardoor ik zie dat hij net zo verbouwereerd is als ik door het weerzien. Gelukkig maakt ons oogcontact dat hij op me af durft te lopen en me een kus geeft. Een lieve, lange, trage kus die eerst onderzoekend, maar daarna steeds woester wordt.

De lift stopt, we stappen de hal in, alwaar hij me plots tegen de muur zet. Hij kijkt me doordringend aan: Jake weet opeens weer heel goed waar hij mee bezig is. Hij kust me in mijn nek, knoopt mijn blouse open, maakt met één hand mijn bh los en bevrijdt daarmee mijn inmiddels gespannen borsten. Ik voel me volledig aan hem overgeleverd, terwijl er ieder moment iemand langs kan lopen. Jake gaat behoedzaam en vol overgave verder. Hij draait met zijn tong langzaam rondjes om mijn tepels. Eerst zachtjes, maar daarna zuigt hij ze krachtig naar binnen. Dan voel ik zijn hand onder mijn rok: hij moet voelen hoe nat ik inmiddels ben. Ik kan het niet ontkennen, ik wil hem, hier en nu, tegen de muur van de hal aan. En opeens trekt hij met een ruk mijn slip uit, tilt hij me op en neuken we alsof ons leven er vanaf hangt.

Ik schreeuw het uit, hoor hoe mijn genot weerklinkt in het trappenhuis. Het kan me allemaal niks meer schelen, ben in een trance en alles en iedereen vergeten. Maar dan stopt Jake om de deur van zijn appartement open te maken. Hij gebiedt me op mijn buik op de sofa te gaan liggen: opeens voel ik me het schoolmeisje dat vol overgave wacht op het sein van de meester. Ik hoor hoe naar me toe loopt en achter me gaat zitten. Hij komt met zijn pik tegen mijn billen aan, waardoor er een beetje voorvocht achterblijft: ik ril van genot. Helemaal als hij zijn grote warme hand tussen mijn benen laat glijden en met mijn klit speelt. Het maakt dat ik meer wil. Ik wil hem weer in me voelen, ik wil hem in me voelen als ik klaarkom. Ik moet hem bijna smeken, maar gelukkig weet hij op tijd weer bij me naar binnen te dringen. En als ik hoor hoe zijn onderlijf ritmisch tegen mijn lijf aan botst, als ik hoor hoe hij bijna zijn hoogtepunt bereikt, als ik voel hoe hij uiteindelijk met krachtige scheuten zijn zaad in mij spuit, kom ik zelf ook ongelofelijk hard klaar. Ik kerm het uit van genot, en kijk met vuurrode wangen op. Zou iemand het gemerkt hebben?

Waarschijnlijk niet: er om elf uur ’s ochtends hangen er niet zoveel mensen in de champagnebar op Schiphol. Alleen de ober kijkt me wat schaapachtig aan, hoewel dat ook kan komen omdat ik al net mijn derde glas champagne soldaat heb gemaakt. Ik schuif wat ongemakkelijk heen en weer, probeer weer bij zinnen te komen, en hoor dan opeens mijn naam. Mrs. Van Doelen, you’re delaying your flight. Immediate boarding please at gate D 36. We will proceed to offload your luggage.

Gelukkig heb ik geen bagage ingecheckt. En gelukkig heb ik zojuist nog even goed gekeken op het vers aangemaakte FB-profiel van Jake. Een vrouw, twee kinderen, een hele serie vrolijke familiefoto’s. Ik zal het nooit zeker weten, maar als ik zijn woorden allemaal nog eens rustig na lees gaat het hier gewoon om een ordinaire bootycall. Ik zie bij geen enkel woord in zijn berichtjes waaruit blijkt dat het hem ook maar een beetje om mij te doen was. En daarom tik ik in de trein terug naar huis het laatste bericht naar mijn bokser. Thanks for all the brilliant and VERY inspiring lines. But I am happy where I am right now. And according to your Facebook page you’re pretty settled too. So let’s leave each other in peace. I truly wish you a wonderful life. Please say hello to your wife and kids for me, will you?

Credits foto: Dirk Kikstra, haar en make-up: Severine van Donkelaar via The House Of Orange. Tijdens haar schrijfproces kreeg Renske tips en trucs van schrijver Thomas Blondeau, bekend van het erotische verhaal Hard en Teder.

 [poll id=”2″]

Laatste nieuws