Maar liefst zestien uitgeverijen wilden het boek Geen van ons keek om van voormalig NOS-journaliste Tahmina Akefi uitgeven. Tahmina is van oorsprong Afghaans, vluchtte op 12-jarige leeftijd met haar familie naar Nederland en schreef een prachtig verhaal gebaseerd op haar leven als jong meisje in Afghanistan.
Wat wil je duidelijk maken met Geen van ons keek om?
«Ik vertel een verhaal wat nog nooit is verteld. Het is gebaseerd op mijn leven als jong meisje in Afganistan. De Mujahedien waren toen (net als op dit moment) in Kabul aan de macht. Wat weinig mensen weten is dat zij net zo beestachtig zijn als de Taliban. Toch worden ze door het Westen als helden beschouwd omdat ze tegen de Russen hebben gevochten. Met dit boek ben ik de stem van de mensen die nog steeds lijden onder de Mujahedien.»
Wat voor meisje was je toen je in Afghanistan woonde?
«Eerst was ik een vrolijk en speels meisje. Ik was graag onder mensen. Later, door de situatie en alles wat er gebeurde, werd ik stil en in mezelf gekeerd. Gelukkig was ik jong en begreep ik nog niet alles.»
Wat was je grootste angst tijdens de oorlog?
«Ik was niet per se bang om dood te gaan, maar wel om alleen achter te blijven zonder mijn familie. Veel kinderen hadden hun ouders verloren. Ze kwamen op straat terecht en werden vervolgens ontvoerd en verkocht. De stad veranderde bovendien enorm. Voor de oorlog was Kabul waar ik woonde ontzettend mooi en modern. Binnen een paar dagen veranderde het in een spookstad. In 2009 ging ik voor het NOS terug naar Kabul en het was niet meer te herkennen. Alleen de bergen zagen er nog hetzelfde uit.»
Wanneer kwam je op het idee een boek over je eigen leven te schrijven?
«Tijdens mijn verblijf in Kabul voor de NOS kwamen er veel herinneringen boven. Ik zag het verdriet van de straatkinderen, de ellende waarin ze leefden. Ik herkende mezelf in hen. De angst die ik zelf had toen ik daar nog woonde, was voor hen werkelijkheid geworden. Eenmaal terug in Nederland ben ik een blog met mijn herinneringen en ervaringen begonnen.»
Wat gebeurde er toen?
«Nadat ik mijn verhaal had verteld tijdens de Nova College Tour werd ik opeens benaderd door het literaire agentschap Sebes & Van Gelderen. Of ik een boek wilde schrijven over de missie in Uruzgan en hoe ik aankeek tegen de oorlog in Afghanistan. Ik heb toen gezegd: ik schrijf een boek, maar dan wel een roman over mijn leven.»
Was dat een manier om de herinneringen te verwerken?
«Ik geloof niet in verwerking, want herinneringen zullen je altijd bijblijven. En het verlies van datgene wat je dierbaar was, zal altijd pijn blijven doen. Maar het schrijven van een boek geeft het wel een plekje.»
Zou je ooit nog terug willen naar Afghanistan?
«Ik hoop dat ik ooit nog terug ga, maar als de machthebbers in Afghanistan weten wat ik heb geschreven, ben ik daar niet veilig. Toch houdt het mij niet tegen erheen te gaan, want op een dag wil ik terug naar de stad van mijn herinneringen.»
Geen van ons keek om is vanaf vandaag te koop!
