Selah Sue is hard op weg om de diva, de Adele van de Lage Landen te worden (3voor12). Zowel muzikaal als qua persoonlijkheid zeer overtuigend. (LiveXS) Zomaar een greep uit de lovende reacties over het optreden van Selah Sue op Pinkpop. In Marie Claire mei voorspelden wij al dat de Vlaamse singer-songwriter hét talent van 2011 zou worden. We interviewden haar over de ontdekking van haar stem, haar heftige puberteit en de dag dat Prince haar opbelde. Lees het hier terug.
Hoe zit dat met jou en Prince?
«Een paar maanden geleden werd ik opeens opgebeld. Of ik over twee uur het voorprogramma van Prince kon verzorgen in het Sportpaleis in Antwerpen. Ik stond goed en wel op het podium voor de soundcheck en Prince kwam al op me af om te zeggen hoe benieuwd hij was naar mijn show. Ik dacht: what the fuck is this? Van de zenuwen heb ik hem toen afgewimpeld. Daarna kwam zijn vrouw naar mij toe: Prince wil je ontmoeten, backstage. Doodeng, maar ik ben gegaan.»
Waar praat je dan over?
«Hij vond mijn show fantastisch en zei dat ik een grote toekomst had. Daardoor werd ik wat minder zenuwachtig en durfde ik zelf een paar vragen te stellen. Ik vroeg of ik nog zangles moest nemen maar hij zei: Jij ademt muziek. Houd het maar zo natuurlijk mogelijk. Daarna nodigde hij mij uit voor een aftershow, maar helaas ging zijn bassiste vervolgens in een nagel zitten. Ze had een gat in haar kont en moest naar het ziekenhuis voor een prik. Heel spijtig.»
Goh, wat een vreemd verhaal.
«Ja, bizar hè? Vind het altijd erg leuk om te vertellen.»
En nu is er je debuutalbum. Wie heb je het als eerste laten luisteren?
«Ik denk dat mijn moeder de eerste was. Ik zat met haar in de auto.»
Heb je jouw muzikale talent van haar geërfd?
«Niet bepaald. Werkelijk niemand in mijn hele familie zingt, of doet iets met muziek.»
Was het daardoor moeilijk je ouders te overtuigen van je muzikale toekomstplannen?
«Absoluut niet. We zijn een hecht gezin omdat we alledrie (Sanne heeft een oudere broer en zus, red.) een moeilijke pubertijd hebben gehad. De focus van mijn ouders is daarom: als je maar gelukkig bent. Al zou je vuilnis willen rapen.»
Vertel eens over die moeilijke pubertijd.
«Ik had heftige ups en downs, stemmingswisselingen. Op het randje van gevaarlijk. Dat was supermoeilijk, heb in die tijd ook veel psychologen gesproken. Ik had alles wat ik wou, het ging goed op school, had genoeg vriendinnen en toch was ik zwaar ongelukkig met mezelf. Echt verschrikkelijk onzeker. De hele plaat gaat over mijn jeugd, over de aanvaarding van mezelf. Het is onderdeel geworden van wie ik ben.»
Ben je door je muziek ook meer met jezelf in het reine gekomen?
«Zeker. De dagboeken die ik in die tijd schreef, daarvan goot ik sommige teksten na verloop van tijd gewoon in een liedje. Het ultieme loslaten.»
Denk jij dat ellende de bron is van mooie muziek?
«Ja. Ik ben de laatste twee jaar vrij stabiel en heb nog geen een nieuwe tekst geschreven. Ik zou niet wéten waarover. Ik ben echt aan het zoeken naar onderwerpen.»
Je zou jezelf bijna opnieuw in het ongeluk storten.
«Haha. Ja, ik moet misschien wel wachten tot het weer slecht gaat.»
Voelde je nog druk rondom dit eerste album? Iedereen wacht al zo lang op je debuut.
«Nee. Het gekke is dat ik over mijn muziek altijd heel zeker ben geweest. Als ik zing voel ik me vrij. Ik heb zo hard aan dit album gemaakt, moeten ruziemaken zelfs, om te krijgen hoe ik het wil. Dat maakt de druk minder. Als mensen het niet goed zouden vinden, dan denk ik: so be it. Ik blijf toch wel muziek maken, of ik nu wel of geen succes heb.»
Wanneer ontdekte jij je stem?
«Pas heel laat. Ik zong natuurlijk wel, het klonk nooit vals, maar vanaf mijn zestiende kreeg ik een opeens mijn huidige stemkleur. Zo bizar. Ik weet nog dat mijn vader zei: oh, zing jij?»
Denk je nu wel eens: dit is wat ik kennelijk zocht, nu voel ik me goed?
«Ja. Zeker. Ik zie mezelf niks anders meer doen.»
Hoe staat het met je studie psychologie?
«Haha, daar ben ik al lang mee gestopt. Hoewel ik het een mooi idee vond zelf een praktijk te hebben. Omdat ik zelf ook zoveel aan mijn psychologen heb gehad.»
Wat is de mooiste les die je over jezelf hebt geleerd?
«Ik wilde vroeger bij iedereen in de smaak vallen, daar ben ik totáál van verlost. Ik heb me nog nooit zo vrij en goed gevoeld. En ik weet nu: smalltalk kost me teveel energie. Na een optreden zijn er vaak mensen die even willen praten, dat kap ik vaak gewoon af. Dat is geen arrogantie, ik wil me alleen niet meer in al die bochten hoeven wringen.»
Laat de mensen maar gewoon naar Selah Sue luisteren.
«Ja. Haha. Echt wel.»
Deze zomer is Selah Sue nog te zien op Festival Mundial, North Sea Jazz en PITCH.
