Twee jaar na het ontsnappen uit de klauwen van een ISIS bevelhebber, vertelt Badia Hassan Ahmed aan Susan McClelland haar verhaal en spreekt over haar wens om de benarde toestand van medevluchtelingen te benadrukken.
Binnenvallen
“Het geluid van ISIS-soldaten die mijn kleine dorpje Kocho in Irak bestormen, zal ik nooit vergeten. Het was augustus 2014 en ik was pas 19 jaar oud. Ze reden naar binnen, onder het stof en bloed, schreeuwden en zwaaiden met hun geweren en begonnen ons in groepen in te delen alsof we slaven waren.
“We wisten allemaal dat ze onze dierbaren aan het vermoorden waren”
Meisjes ouder dan 12 jaar, jonge vrouwen en hun kleine kinderen werden gescheiden van de tienerjongens, oudere vrouwen en mannen. En wat ik me het meest herinner is het geluid van huilen en bedelen omdat de gezinnen uit elkaar werden gerukt. Een paar minuten later hoorden we in de verte geweerschoten. De ISIS-commandant vertelde ons toen dat ze onze honden aan het doden waren. Maar ik brak in tranen uit toen ik naar de gezichten van de meisjes om me heen keek. We wisten allemaal dat ze onze dierbaren aan het vermoorden waren.”
Normaal tienermeisje
“De dag voordat ik ontvoerd werd was een normale dag. Ik was thuis met mijn moeder, vader en zeven broers en zussen. Ik ben de tweede jongste in een Yazidi-familie. We zijn een Koerdische gemeenschap, verspreid over de provincie Nineveh in Irak. In tegenstelling tot de Koerden staat ons geloof dicht bij het Soefisme, een mystieke tak van de Islam. Maar de extremistische ISIS (Islamitische staat Irak en Syrië) ziet ons als niet-moslim en gelooft dat het OK is om ons tot slaaf te maken. ISIS vermoordt al jaren onze mannen en kinderen en ontvoert ons vrouwen en meisjes als seksslavinnen en dat gebeurt nog steeds. Ik had gewoon nooit gedacht dat ik één van hen zou worden.
“Ik bleef achter met mijn drie jaar oude neefje”
Ik was een normaal tienermeisje. Ik hield ervan om naar school te gaan en droomde ervan om dokter te worden. Maar tijdens mijn ontvoering werden die dromen vernietigd. Ik was met mijn zussen toen ISIS het dorp binnenkwam, maar in de chaos raakten we elkaar kwijt. Ik bleef achter met mijn drie jaar oude neefje. Mannen met geweren brachten ons naar een verlaten school. Ik besefte het toen nog niet, maar het zou mijn gevangenis worden voor de komende twee maanden. Ik vertelde de bewakers dat mijn neefje mijn zoon was. Als ik dat niet had gedaan, was hij weggehaald.”
Gevangenis
“Onze gevangenis was vies en te vol. De bewakers spuugden en sloegen ons dagelijks. Ze gaven ons heel weinig eten – ik keek toe hoe mijn lichaam steeds dunner werd. En het voedsel dat ze ons gaven, was besmet met drugs die ervoor zorgden dat we zo lusteloos werden dat we niet in staat waren om terug te vechten. Ik was net alert genoeg om me te herinneren dat ik de mannen elke dag binnen zag vallen en de vrouwen die ze leuk vonden uitkozen, om vervolgens met ze naar buiten te gaan. De ene dag was er nog een vrouw, de volgende dag was ze weg, uitverkoren om de ‘vrouw’ te worden van een ISIS-terrorist.
“We zagen er vuil, wild en ongeschikt uit”
In het schoolhuis heb ik een vriendschap gesloten met een ander meisje, zij was ook 19. We waren zo wanhopig, dat we ons lot wilden ontlopen. We pakten de wikkels van snoepjes, die de kinderen kregen van ISIS om ze tevreden te stellen, en die plakten we op ons gezicht en in ons haar. Zo zagen we er vuil, wild en ongeschikt uit om iemands ‘vrouw’ te zijn. Op een dag, toen onze list werd ontdekt, schopten en sloegen ISIS bewakers ons als straf en vertelden ons dat we er aantrekkelijker uit moesten zien voor de kopers.”
Nieuwe ‘man’
“Maar het ergste moest nog komen. Als onderdeel van onze straf werden mijn neefje, vriendin en ik naar Aleppo gereden, waar we werden overgedragen aan een ISIS-commandant. Hij keek ons aan en vertelde ons via een vertaler dat hij eerst met mij zou trouwen en mijn vriendin als zijn tweede vrouw zou nemen. ‘Ik heb een man, dat jongetje is mijn zoon’, loog ik, verwijzend naar mijn neefje. ‘Het kan me niet schelen, je bent geen echte moslim, dus je huwelijk telt niet meer’, zei hij. ‘Alsjeblieft, ik ben zwanger’, zei ik in de hoop dat hij me zou afwijzen als hij dacht dat ik het kind van een andere man droeg. Maar hij nam me mee naar een dokter die me aan een vernederend onderzoek onderwierp en bevestigde dat ik nog maagd was. Die nacht verkrachtte de commandant me en zei dat als ik niet deed wat hij zei, hij mijn neefje aan ISIS zou overdragen.
“Mijn ‘man’ was eigenlijk een Amerikaan, die zich vijf jaar eerder tot de islam had bekeerd”
Ik was geschokt toen ik ontdekte dat mijn ‘man’ eigenlijk een Amerikaan was, die zich vijf jaar eerder tot de islam had bekeerd. Hij sprak weinig Arabisch en geen Kurmanji, mijn moedertaal, en zo communiceerde een vertaler voor ons. Ik kon hem in het Engels horen spreken op Skype tegen zijn familie in de Verenigde Staten. Hij had daar twee kinderen en een vrouw. Ik vroeg me af of zijn familie wist wat hij me aandeed. Hij sloeg, verkrachtte en vernederde me bijna elke dag. Ik voelde me gebroken, maar moest sterk blijven voor mijn neefje. Ik vertelde hem verhalen die mij als kind waren verteld om hem te troosten. Toen ik verkracht werd, kalmeerde mijn vriendin hem en zei dat hij zijn oren moest bedekken zodat hij mijn geschreeuw niet zou horen.”
Ontsnapping
“Op een ochtend, net toen ik bijna de hoop had opgegeven, vertelde mijn ‘man’ ons dat hij mee ging strijden en dat hij een aantal dagen niet terug zou komen. Niet lang nadat hij vertrok, slaagden we erin om het sterke slot op de voordeur open te wrikken en de straat op te gaan.
Dat gevoel zal ik nooit vergeten. Mijn hart klopte zo snel dat ik me nauwelijks kon bewegen. In een snel tempo liep ik langs de zijstraten, de ene arm verbonden in die van mijn vriendin, terwijl mijn andere hand zich vasthield aan die van mijn neefje. Ik kon zijn kleine knokkels in mijn greep wit zien worden. Maar hij huilde niet. Zelfs om drie uur wist hij dat als hij een geluid maakte, we het risico liepen om voor de rest van ons leven gevangen te worden gehouden.
“Met een trillende stem belde ik een familielid”
Ik haalde het tot op de markt en smeekte een marktverkoper om me zijn telefoon te laten gebruiken. Met een trillende stem belde ik een familielid en gaf hem ons adres. Mijn familielid vertelde ons dat we terug moesten gaan naar het huis en zei dat hij over een paar dagen zou aankomen. Die paar dagen waren de langste die ik ooit heb meegemaakt: dromen van vrijheid, maar toch bang dat we voor de rest van ons leven gevangen en tot slaaf gemaakt zouden worden.”
Vluchtelingenkamp
“Op een middag werd er op de deur geklopt en ik opende de deur om mijn familielid met zijn vrienden aan te treffen. We glipten een auto in, reden naar de grens en liepen uiteindelijk terug naar Irak.
We konden niet terug naar ons dorp, dus gingen we naar het Rowanga vluchtelingenkamp in Koerdistan. Daar vond ik met veel plezier een aantal van mijn broers en oudere zussen, waaronder de moeder van mijn neefje. We huilden allemaal – geschokt en opgetogen dat we elkaar teruggevonden hadden. Maar toen huilden we om degenen die er niet bij waren. Tot op de dag van vandaag worden mijn andere broers en ouders nog steeds vermist.
“Achter de statistieken en de krantenkoppen over de vluchtelingencrisis schuilen echte menselijke verhalen zoals die van mij”
Via de WADI organisatie en het Jinda Center heb ik mijn leven weer op een rijtje gezet. Ongeveer een jaar lang woonde ik in het kamp en hielp ik de gezinnen daar met het uitdelen van voedselhulp. Kort daarna kreeg ik asiel in Duitsland en ik studeer nu talen en verpleging. Mijn droom is nog steeds om dokter te worden en om terug te keren. Zodat ik de getroffenen van deze gruweldaad wat genezing kan bieden. Ik wil me ook uitspreken over wat ik heb meegemaakt, want achter de statistieken en de krantenkoppen over de vluchtelingencrisis schuilen echte menselijke verhalen zoals die van mij. En verdienen het om gehoord te worden.”
Het originele verhaal verscheen op Marie Claire UK, klik hier om Badia Hassan Ahmed te zien.
Bron: Marie Claire UK | Beeld: iStock
