In vertrouwen: 'Mijn ex-vriend dwong me tot ruwe sex'

Het ex-vriendje van Roos (31) dwong haar tot seksuele handelingen die zij verschrikkelijk vond, ondanks dat zij hem smeekte te stoppen. Dat geweld gooide haar leven overhoop.

Het begin van de relatie

Ik was achttien toen ik een relatie kreeg met Mart. Ik kende hem sinds mijn zestiende; we hadden toen eens een keer gezoend, maar ik vond hem een beetje een creep, dus ik heb het toen bij die ene keer zoenen gelaten. Op mijn achttiende zag ik hem weer. In mijn stamkroeg, in mijn geboortedorp waar ik alleen nog in de weekenden kwam. Doordeweeks woonde ik op kamers aan de andere kant van het land. Mijn verkering was net uit. Dat wist de hele community daar. En Mart dus ook. Hij zocht die avond toenadering en we begonnen wat te flirten.

Halverwege de avond vroeg Mart of ik zin had om met hem mee te gaan, ergens een pizzaatje halen. We sprongen samen op één fiets en reden zo door de straten. De pizzeria was al gesloten. Achteraf vertelde Mart me dat hij dat al wist en dat hij op deze manier hoopte mij bij hem thuis te krijgen. Dat lukte, ik ging met hem mee. We gingen naar zijn slaapkamer en begonnen te vrijen.

Tijdens die eerste vrijpartij gebeurden er al dingen die ik niet prettig vond: Mart bracht zijn hand steeds naar mijn billen en anus. Ik duwde telkens zijn hand weg, maar na een tijdje zei hij: ‘Shhh... laat het maar gebeuren,’ en ging hij door. Ik bevroor onder zijn aanrakingen. Ik nam me voor dat het bij deze onenightstand zou blijven. We hielden wel contact, via MSN. Hij vroeg of ik er spijt van had dat ik met hem naar bed was geweest. Ik zei van niet, maar zei wel meteen dat het niet nog een keer zou gebeuren, waarop hij allerlei zielige emoticons stuurde en vroeg of ik nog wel een keer met hem uit eten wilde. Dat deed ik en zo kreeg ik toch een relatie met hem. Ik kreeg met de tijd meer gevoelens voor Mart: we hadden dezelfde humor en deelden de liefde voor muziek. Zo kregen we een relatie. Achteraf gezien, denk ik dat ik zo niet heel bewust voor Mart heb gekozen, ik was 18 en ben er een beetje ingerold. Zo van, we zien het wel. Maar er was zeker een bepaalde chemie tussen ons.

Twee meter kracht

Mart was 23. In de weekenden en vakanties logeerde ik vaak bij hem. Onze vrijpartijen begonnen altijd op dezelfde manier: we lagen in bed televisie te kijken of te praten en opeens sprong hij dan boven op me en begon hij me overal aan te raken en te kussen. Het was zo overweldigend. Ik kreeg zo weinig lucht en ruimte dat ik amper kon ademhalen. Instinctief probeerde ik hem met handen, voeten en knieën van me af te duwen, maar hij zette steevast door, hoezeer ik ook tegenstribbelde. Mart was sterk en bijna twee meter lang, ik kon niet tegen hem op. Er klonk dan een stemmetje in mij dat zei: ‘Laat hem zijn gang maar gaan, des te sneller ben je ervan af.’ En ik liet hem toe, hoewel het veel te heftig, te intimiderend voor mij was en hij steeds verder over mijn grenzen ging.

Ik wilde heus graag sex met hem, maar dan wel op een manier die ook voor mij goed voelde. Het klopte toch ook niet dat hij totaal niet naar mij luisterde of polste of dingen voor mij ook fijn waren? Of lag het aan mij? Gek genoeg legde ik de schuld nooit bij hem. Ik dacht oprecht dat het allemaal aan mij lag en dat ik het kon oplossen door anders te reageren. Soms bedacht ik op de fiets naar hem toe al dat het heel redelijk was als ik zou zeggen dat ik een keertje geen sex wilde hebben. Dan schoor ik mijn bikinilijn opzettelijk niet, zodat ik mezelf minder aantrekkelijk zou vinden en hopelijk meer weerstand kon bieden aan zijn pogingen me over te halen, maar Mart was nooit te stoppen en mijn nee’s werden totaal niet gerespecteerd.

Na verloop van tijd merkte ik dat ik steeds vaker ‘uit’ ging tijdens de sex, met name als hij dingen bij mij deed die ik pijnlijk vond of eng. Zo vond hij het opwindend om mij te penetreren met meerdere vingers tegelijk, het liefst zo veel mogelijk. Ook als het eigenlijk niet ging of paste. Hiermee deed hij me echt pijn, dat zag en wist hij, en toch ging hij door. Hij deed het veel te hard en te diep. Ik voelde pijnscheuten in mijn vagina, maar durfde niks te zeggen omdat ik me daarvoor schaamde. Dit was zogenaamd om mij te bevredigen en ik vond het als 18-jarige nog moeilijk om te zeggen op welke manier ik dat wilde. Hij bleef ook erg gefixeerd op anale sex. Ondanks dat ik zijn handen meerdere keren wegduwde, ging hij met zijn vingers naar en in mijn anus. Hij bleef hier zo op aandringen, dat ik uiteindelijk opgaf, met als gevolg dat hij me op allerlei plekken aan het ‘bevredigen’ was, en ik alleen maar pijn had.

Ik kon die situatie niet aan. Vanuit het lichamelijke oerinstinct, om te overleven, kwam mijn lichaam in een freeze-stand. Ik tunede als het ware uit, dissocieerde zelfs. Alsof ik er niet bij was en alles een zwarte waas werd. Als ik ‘bijkwam’ uit die zwarte waas focuste ik op leuke dingen, op zaken die in het verschiet lagen, op wat ik die dag verder nog allemaal zou gaan doen. Kennelijk was dit mijn escape, omdat het allemaal te heftig was voor me. De dingen die hij bij mij deed en die ik als zeer onplezierig heb ervaren, vind ik ook nu nog moeilijk om te benoemen, maar ik doe het toch, zodat het hopelijk anderen vrouwen sterkt in hun besef dat pijn of weerstand of iets gewoon niet willen altijd reden genoeg is om te zeggen: ‘Dit niet’. En dat het heel normaal is dat je partner dan naar je luistert, en je je nooit schuldig hoeft te voelen als je ergens niet voor in bent.

Wurgseks

Een keer werd het extra eng, toen hij tijdens de sex mijn keel dichtkneep en ik amper lucht kreeg. Ik ben zelfs echt even helemaal weggeweest. Naderhand vroeg hij: ‘En wat vond je ervan dat ik je keeltje dichtkneep?’ Het gekke is dat ik me pas weer herinnerde dat hij dat had gedaan, toen hij me die vraag de volgende ochtend stelde. Zo ver heen was ik. Doordat ik me dit zo slecht kon herinneren, kon ik geen antwoord geven op zijn vraag. Het was heel verwarrend. Ik weet nog dat ik hem gevraagd heb waarom hij altijd maar doorging tijdens de sex, ook als ik aangaf dat ik iets niet wilde. Zijn antwoord was: ‘Omdat je je verzet uiteindelijk toch altijd opgeeft.’ Hij had er duidelijk schik in om dit machtspelletje met mij te spelen. Veel van de dingen die hij in bed met mij deed, gaven hem ook niet direct lichamelijk genot, toch genoot hij ervan. Hij had zeker sadistische trekken.

Het lijkt nu misschien alsof onze relatie enkel kommer en kwel was, maar dat was niet zo. We konden samen enorm lachen, speelden allebei in een band en deelden die passie voor muziek. Ik voelde zeker wat voor hem. Toch was het duidelijk dat hij weinig om mij gaf. Zo liet hij me bijvoorbeeld gerust alleen door een donker bos fietsen. Ook zei hij dat ik een borstvergroting moest nemen en dat mijn zangstem niet goed genoeg was. Hij vergeleek me voortdurend met zijn ex, zijn grote liefde, en ik kwam er slecht vanaf. Door de manier waarop hij me behandelde, voelde ik me eigenlijk nooit goed genoeg.

Je vraagt je misschien af waarom ik bij hem ben gebleven. Ik denk aan de ene kant dat onze relatie standhield omdat ik er met niemand over sprak, niemand in mijn omgeving wist hoe hij mij behandelde en hoe vreemd hij zich soms gedroeg. Het was iets van ons tweeën, dat schepte een soort verbond. Daarnaast, en dat is lastig uitleggen, waren mijn gevoelens bij hem zo rauw en heftig, dat ik me daarin met hem verbonden voelde, ik ging alles vanuit zijn perspectief bekijken, kreeg zelfs empathie voor hem. Heel vaak dacht ik: als ik dit niet toelaat, ontneem ik hem zijn genot. En ik was er heel sterk in gaan geloven dat zijn genot het allerbelangrijkst was. Mijn veiligheid hing daarvan af. Dingen vanuit zijn oogpunt bekijken, voelde van levensbelang. Ik had niet door dat het voor mij zo destructief was en dat het bijzonder traumatisch kan zijn als iemand constant over je grenzen heen gaat. De reden waarom ik er destijds niet aan onderdoor ben gegaan, is omdat ik alles wegstopte en doordeweeks in mijn studentenstad afstand van hem nam en me met mijn studie bezighield. Dan was dit probleem er gewoon niet.

Smeekbedes

Mart bleef aandringen op anale sex. Hij wilde dat echt een keer proberen. Ik gaf hem zijn zin. Zonder glijmiddel of enige voorbereiding probeerde hij me te penetreren, waarop ik wanhopig zei dat het niet ging en dat het te veel pijn deed. Hij zei dat ik me meer moest ontspannen en ging gewoon door. Hij drong bij me binnen. Ik schreeuwde zonder geluid. Ik wilde dit niet. Ik smeekte hem te stoppen. Het deed hem niks. Op een of andere manier heb ik hem toch van me af weten te duwen en ervoor gezorgd dat hij ‘gewoon’ verder ging, vaginaal dus. Toen het hele drama voorbij was, merkten we dat het condoom gescheurd was. Daar schrok ik enorm van, omdat het bevestigde dat er iets was gebeurd dat niet had mogen gebeuren. Iemand anaal penetreren zonder glijmiddel kan helemaal niet, daarmee breng je iemand lichamelijk schade toe! Waarom was hij niet zuiniger met mij omgesprongen? Ik ging meteen naar de wc, durfde niks van mezelf ‘daar’ aan te raken. Ik voelde me enorm vies en wist niet wat ik moest doen om mezelf weer schoon te krijgen. Ik moest heel erg huilen. Het voelde alsof hij me verkracht had.

Op een gegeven moment werd ik bang dat hij zich zorgen zou maken over mij, dus raapte ik mezelf bij elkaar. Eenmaal weer in de kamer zag ik dat Mart vredig lag te slapen. Ook dat kwam hard aan, dat hij niet eens even wilde checken of ik wel oké was. Ik kon het niet opbrengen om naast hem te slapen, dus ging ik op een ander bed in de kamer liggen en huilde mezelf in slaap. De volgende ochtend zag Mart dat ik niet naast hem lag. Hij zette zijn zieligste stemmetje op en vroeg verbaasd waarom ik niet bij hem in bed lag, alsof ik hem iets had aangedaan, in plaats van andersom. Ik stond op en liep naar zijn bed om weer naast hem te gaan liggen. Zo veel macht had hij over mij. Ik deed wat hij wilde. Het was zijn schuld niet... Ik dacht opnieuw dat ik fout zat, niet hij.

Anale verkrachting

Na dit voorval heb ik hulp gezocht op een online forum waar ik over de anale verkrachting vertelde, in de hoop wat steun of advies te krijgen. Maar in plaats van support of medeleven kreeg ik als reactie dat ik dom was geweest. Ik had van de wisseling van anale sex naar vaginale sex ook nog een infectie opgelopen. Volgens de meiden die dit lazen, was dat mijn eigen schuld, ik had echt beter moeten weten. Zij vonden bovendien dat ik Mart ten onrechte van verkrachting beschuldigde. Ik had toch zelf ‘a’ gezegd. Door deze reacties werden mijn gevoelens van schuld en schaamte alleen nog maar groter. Ik kon bij niemand terecht met mijn verhaal. Hierdoor kwam ik nog meer in een isolement en kreeg ik nog meer het idee dat het aan mij lag. Na tien maanden verkering trok Mart de stekker uit onze relatie. Hij was niet meer verliefd, zei hij. Ik ben tot op de dag van vandaag blij dat hij dat gedaan heeft.

Ik had die beslissing waarschijnlijk niet snel genomen. Sterker nog, ik had zelfs liefdesverdriet van onze breuk, ook al klinkt dat gek. Na een poosje kreeg ik een nieuwe relatie, met mijn huidige vriendin (ik ben biseksueel). Het viel haar al snel op dat ik moeite had met intimiteit en erg moest huilen en raar reageerde als ik haar wilde vertellen dat ik een keertje geen zin in sex had, omdat ik bijvoorbeeld moe was of niet lekker. Ik was er zo aan gewend geraakt hem altijd zijn zin te geven, dat ik al dat geven heel gewoon was gaan vinden. Een vanzelfsprekendheid naar de ander, die ik van mezelf verwachtte. Er kwam een moment waarop ik voor de eerste keer met haar praatte over mijn meest traumatische ervaring.

Door niet langer te zwijgen, was de geest uit de fles en werd het in mijn hoofd een grote wirwar, een eindeloze film waarin ik alles herbeleefde. Er ontstonden hele discussies in mijn hoofd. Waarom had ik me niet meer verzet? Waarom had ik dit toegelaten? Wat was mijn eigen aandeel geweest? En wat als ik mijn verhaal met anderen zou delen, dan zouden zij toch ook op z’n minst antwoord willen op die waarom-vragen? Ik was mensen toch een verklaring schuldig? Ik moest toch kunnen uitleggen hoe het zat? Ik kreeg de hele situatie maar niet scherp in mijn hoofd en belandde in een depressie. Na veel zelfonderzoek en met behulp van verschillende therapieën ben ik gaan begrijpen wat er lichamelijk en emotioneel allemaal met me gebeurd was. Dat ik bepaalde escapes had ontwikkeld omdat ik niet met de situatie om kon gaan, en dat het makkelijker was te denken dat het aan mij lag dan toe te geven dat ik een partner had die continu zijn zin doordrukte. Ik heb antwoorden gevonden op vragen als: waarom ben ik niet weggelopen? Waarom heeft dit tien maanden voortgeduurd? Waarom heb ik hem zijn gang laten gaan? Ik kan eindelijk tegen mezelf zeggen dat het nooit mijn schuld geweest is. Ik heb gedaan wat ik kon, want als ik destijds anders of beter had gekund, had ik dat zeker niet nagelaten. Hij was fout, niet ik.

Dit artikel verscheen eerder in Marie Claire november 2019. 

Tekst: Natasja Bijl | Beeld: cottonbro studio (pexels)