In vertrouwen: 'Mijn vader bleek niet mijn vader'

Het leven van Angelique de Vogel kwam volledig op z’n kop te staan toen een groot familiegeheim uitkwam. Haar vermeende vader is niet haar biologische vader. Zij blijkt half Turks. Iedereen wist dit behalve zij zelf.

Puzzelstukjes in elkaar

"Ik stond in de tuin van ons vakantiehuis in Frankrijk met mijn gezin om me heen, toen ik een appje kreeg. Een lange Turkse riedel en onderaan de woorden: DNA positief. Mijn drie kinderen hielden me vast, we knuffelden en de tranen stonden in mijn ogen. Ik voelde me opgelucht en rustig. Eindelijk vielen de puzzelstukjes in elkaar.

Al zo’n anderhalf jaar zat ik niet lekker in mijn vel en ik kon dat maar niet verklaren. Ik heb een leuke man, fantastische kinderen en een fijne baan. Toch voelde ik me van binnen ‘geblokkeerd’ en vroeg ik me telkens af wat er nou toch met me aan de hand was. Werkte ik te hard of was er iets anders aan de hand? Iets klopte er niet, maar ik probeerde het steeds maar te negeren, tot ik dat niet meer kon. Op een avond belde ik mijn tante om te vertellen hoe ik me voelde. Ze zei toen dat er ook iets was waar mijn moeder mee zat. Ik weet niet hoe ik zo snel op die gedachte kwam, maar ik gooide eruit: ‘Is mijn vader niet mijn biologische vader?’ Mijn tante zei dat ik die vraag toch echt aan mijn moeder zelf moest stellen, maar omdat ze het niet direct ontkende, sloeg ik hierop natuurlijk onmiddellijk aan.

Alleen overeenkomsten met mijn moeder

Al vaker had ik vroeger thuis vragen gesteld. Hoe kon het bijvoorbeeld dat ik bruine ogen had en mijn ouders allebei blauwe? En hoe kon het dat mijn jongere broer nauwelijks op mij leek? En dat ik misschien wel overeenkomsten had met mijn moeder, maar totaal niet met mijn vader? Mijn ouders hadden altijd wel een antwoord klaar. Deze keer was het anders. Ik ben een aantal dagen later naar mijn moeder toe gegaan en heb haar mijn vraag gesteld. ‘Klopt het dat mijn ‘opvoedvader’ niet mijn biologische vader is?’ vroeg ik haar. Ze ontkende het niet en begon te vertellen.

Ze was vijftien toen ze een relatie kreeg met een man van tien jaar ouder, die getrouwd bleek te zijn. Toen ze de relatie beëindigde, bleek ze zwanger van hem. En toen ze hoogzwanger was, werd door haar vader bepaald dat ze ergens anders moest gaan wonen. Mijn opvoedvader had ze toen net leren kennen. Ik werd geboren en ze zijn na zeven maanden getrouwd. Ze hadden altijd het idee gehad om me het te vertellen, maar dat is er niet van gekomen. Maar wat me het meeste deed was haar volgende zin: ‘Hij was Turks'. Jij bent dus van Turkse afkomst.’ Ik? Turks? Ik stond echt met mijn oren te klapperen van ongeloof. Dat had ik werkelijk nog nooit in mezelf gezien.

Ik was Turks

Ja, ik had een andere huidskleur dan de rest van de familie – bronziger zou ik zeggen. Soms vergeleek ik de kleur van mijn arm met die van mijn broer. Ik was olijfbruin en ik verbrandde niet als ik in de zon lag. Mijn vriendinnen vroegen zich altijd af hoe dat kon. Nu had ik het antwoord. Ik was Turks. Ik heb het honderd keer moeten herhalen om het te geloven. Het verklaarde ook waarom de relatie met mijn Nederlandse vader altijd wel goed was geweest, maar ik toch het gevoel had dat er in de basis verschillen waren. Dat zat in kleine dingen, bepaalde waarden zou ik ze het liefst noemen. Zo was hij bijvoorbeeld altijd van het credo: als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje. Ik vind juist precies het tegenovergestelde en voel dat ook echt zo. Ik denk altijd in kansen, ben opportunistisch en zal mezelf nooit naar beneden halen.

Vanaf dat moment kwam ik terecht in een periode die ik het beste kan omschrijven als ‘identiteitscrisis’. Ik wist niet meer wie die vrouw in de spiegel was. Ik moest mezelf opnieuw leren kennen en mijn eigen nieuwe geschiedenis schrijven. Het rare was ook dat de hele familie het al bleek te weten. Ooms, tantes, neven en nichten. Ik was niet boos, maar ik heb ze wel heel vaak gevraagd: ‘Wist jij het ook? En waarom zei je dan niks tegen me?’ Hun antwoord was steeds dat ze er wel aan dachten om het me te vertellen, maar het geheim te groot was en ze dat liever aan mijn ouders overlieten.

Ik wist alleen zijn naam

Ik wist niet veel van mijn biologische vader, behalve zijn voornaam, Hasan, die heel vaak voorkomt in Turkije en een achternaam die misschien wel op dertig verschillende manieren gespeld kon worden. Toch ben ik met dat kleine aanknopingspunt op zoveel mogelijk manieren gaan zoeken, en ik kwam uiteindelijk ook in het programma Spoorloos terecht.

Ik vond het ontzettend spannend om met zo’n persoonlijk verhaal op tv te komen, maar ik had weinig alternatieven omdat ik naar een speld in de hooiberg zocht. Ik wilde zo graag weten wie mijn biologische vader was. Ik wist dat hij een stuk ouder was dan mijn moeder, dus misschien wel echt op leeftijd moest zijn inmiddels. Om een lang verhaal kort te maken: via Spoorloos kwamen er wel enkele tips binnen, maar de redacteuren van het programma zijn uiteindelijk gestopt met zoeken omdat ze niet verder kwamen. Ik moest even slikken natuurlijk, want als het Spoorloos niet lukt… Toch ben ik doorgegaan met zoeken.

Ik kreeg hulp van verschillende mensen, onder anderen forensisch onderzoekers die ik via mijn werk kende uit de cybersecurity-wereld. Eigenhandig belde ik in mijn avonduren iedere tip na. Zo was er uiteindelijk toch een Turks stel uit Delft dat zich dacht te herinneren wie mijn vader moest zijn geweest. Een man die zich in die tijd – en dat was opvallend – door de stad verplaatste op een motor. Via een andere bron kwam ik uiteindelijk zelfs in contact met mijn mogelijke halfbroer. Hij liet mij foto’s zien van zijn vader die misschien ook wel mijn vader zou kunnen zijn. Het was een vreemde gewaarwording, want bij het zien van die foto’s voelde het alsof er een bliksemschicht door me heen ging. Ik weet niet waar het precies in zat, maar ik herkende direct iets van mezelf in zijn blik en zijn houding.

Mijn halfbroer heeft mijn mogelijke vader benaderd en over mijn bestaan verteld. Hij was ernstig ziek, had net een openhartoperatie gehad en hij onderging chemokuren. En er was ook al beginnende Alzheimer bij hem geconstateerd. Hij stemde ermee in dat ik naar Istanbul kwam om samen met hem een DNA-test te ondergaan. En toen in eerste instantie werd voorgesteld om het een beetje in de luwte te houden, zei hij meteen: ‘Als ik Angelique’s vader ben, mag iedereen dat weten. En als ik haar vader niet ben, vertel Angelique dan dat ik met haar meeleef en haar vader had willen zijn.’ Toen ik met hem voor het testlab stond om bloed af te laten nemen, was voor mij die test al haast niet meer nodig. Ik voelde dat het klopte.

Een ontmoeting

Toen ik na een paar weken toch de bevestigende uitslag van die test kreeg, wist ik dat mijn leven voor altijd anders zou zijn. Het emotioneerde me. Ik hoefde niet meer te zoeken. Ik ben al snel naar Istanbul afgereisd om mijn biologische familie te ontmoeten. Mijn Nederlandse ouders stonden daar gelukkig ook volledig achter. Het was heel bijzonder om ook mijn stiefmoeder en mijn oudere zus te ontmoeten. Bijzonder en ook wel vreemd natuurlijk. We komen uit een totaal andere cultuur, zij zijn bijvoorbeeld vrij gelovig. Daarnaast spreken we elkaars taal niet, daarom communiceren we via Google Translate.

Ik heb achtenveertig jaar van mijn leven zonder hen doorgebracht. Er is zoveel om bij te praten dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Ik heb mijn stiefmoeder de trouwfoto van mij en mijn man gegeven, dat was een mooi moment waarop we allemaal met tranen in onze ogen stonden. Mijn stiefmoeder zei: ‘In Turkije ben ik je moeder.’ Dat raakte me diep. Inmiddels ben ik al een paar keer bij mijn familie geweest. Mijn zoon van bijna zestien ging ook al een keer mee. We leren elkaar steeds een stukje beter kennen. Ik word iedere keer ontvangen als een cadeau, dat is fantastisch.

Binnenkort gaan mijn man en alle drie de kinderen ook mee. We zijn het erover eens dat het een avontuur is dat we ook met z’n vijven graag aan willen gaan. We proberen ook de Turkse taal nu een beetje te leren. Ik ben er heel trots op hoe we dit als gezin doen. Natuurlijk zal het tijd kosten om elkaar echt te leren kennen, maar dat geeft niet. Ik voel de rust die over me heen is gekomen sinds ik dit weet. Ik voel me completer. Daarom wil ik me inzetten voor anderen die ook op zoek zijn naar hun biologische ouders. Het is mijn missie om te zorgen dat mensen weten waar ze vandaan komen. Daarom heb ik ook mijn boek geschreven. Ik heb gemerkt dat het ontzettend belangrijk is om je afkomst te kennen en zelf te bepalen wat je hiermee doet. Het is tenslotte je fundament waarop je bouwt in je leven."

Het boek Ontworteld van Angelique de Vogel ligt nu in de winkel.

Dit artikel verscheen eerder in het november/decembernummer van Marie Claire.

Tekst: Merel Brons | Beeld: Leah Kelley (Pexels)