Wanneer Marlies om financiële redenen 's avonds avondles gaat geven, komt ze in contact met Dave. Ze hebben meteen een goede klik en van het een kwam het ander: ze kregen een affaire.
Bijles in de avonduren
Marlies (38): "Het braafste meisje van de klas, dat was ik vroeger. Mijn vriendinnen en collega’s hebben nog altijd dat beeld van mij. Ik doe geen impulsieve dingen, maak geen verre reizen, werk al jaren als wiskundedocent in het voortgezet onderwijs en ook qua relatie ben ik steady. Ron en ik zijn al veertien jaar samen en hebben drie kinderen, een zoon van 10 en een tweeling van 8.
Eind vorig jaar kreeg ik te horen dat ik vanwege een fusie minder uren voor de klas kon staan. Om het financiële gat op te vullen, besloot ik in de avonduren bijlessen te gaan geven. Op een ochtend vroeg een collega of ik nog plek had voor een oud-leerling van hem, Dave. Dave had twee jaar terug in zijn mentorklas gezeten en was in dat eindexamenjaar zijn vader verloren. Desondanks had hij zijn vwo-diploma weten te behalen en was hij doorgestroomd naar een hbo-opleiding. Gek genoeg kon ik me hem helemaal niet herinneren. ‘Zeg maar dat hij me kan bellen’, antwoordde ik. Nog geen drie dagen later zag ik hoe een breedgeschouderde jongeman zijn fiets tegen de schutting zette en nonchalant richting onze voordeur liep.
Favoriete juf
Dave was een intelligente jongen. Het wiskundeprobleem was dan ook niet te wijten aan een gebrek aan inzicht, maar aan zijn thuissituatie. Omdat zijn moeder veel dronk, had hij een paar maanden geleden besloten bij zijn zus in te trekken, tot hij een eigen woning zou krijgen. Hij moest daar wel kost en inwoning betalen en hij wilde sparen voor als hij op zichzelf zou gaan wonen. Elk vrij uurtje werkte Dave bij een broodjeszaak in de stad. Soms ging hij eerder van school om geld te verdienen. Dit was dan ook de reden waarom hij bij een aantal vakken achterop was geraakt. ‘Gaat het nu wel beter dan, met jou en je moeder?’ vroeg ik bezorgd. ‘Mwah, gaat wel’, antwoordde hij. Ik las het verdriet in zijn ogen en had het vreselijk met hem te doen, zo jong en dan al zo veel ellende. Ik moest deze jongen gewoon helpen!
Het ene lesuurtje per week werd opgeschroefd naar twee uur, op maandag- en op donderdagavond. Na een paar weken begon ik steeds meer naar onze momenten samen uit te kijken. Dave had een goed gevoel voor humor en een mooie kijk op het leven. Ik vond het heerlijk om hem te zien lachen, dan kon hij echt stralen. Zijn schoolwerk ging vooruit, vertelde hij. Af en toe stuurde hij me ’s avonds een berichtje. ‘Hoe is het met mijn favoriete juf?’ vroeg hij dan plagerig. Ik merkte dat ik er vrolijk van werd, zelfs op mijn werk voelde alles lichter en leuker. Ondertussen hadden de bijlessen zich van mijn bijkeuken naar de bibliotheek verplaatst, waar we vaak tot sluitingstijd bleven kletsen. Zo gingen er drie maanden voorbij waarin we intensief contact hadden. Als ik hem tijdens de lessen gadesloeg, vroeg ik me soms af wat ik voor hem betekende. Wat ging er in hem om? Was ik zijn docent en hij mijn leerling of waren we vrienden geworden? En wilde een jongen van 19 überhaupt vriendschap sluiten met een vrouw van 38? Ik durfde er niet naar te vragen. Wat deed het er ook toe?
Samen naar Ikea
Op een dag belde Dave me enthousiast op. Hij had goed nieuws, zei hij. Hij had een woning toegewezen gekregen, eindelijk een plek voor zichzelf. Aan het einde van de maand zou hij de sleutel al krijgen. Omdat hij nog maar weinig spullen had, stelde ik voor samen naar Ikea te gaan, waar ik van alles in het winkelwagentje gooide en voor hem afrekende. ‘Dat je dit allemaal voor mij doet. Ik wil het je allemaal terugbetalen, hoor.’ Dave had tranen in zijn ogen en ik ook, van ontroering. Het voelde zo fijn om hem te helpen. Voordat ik hem thuis afzette, pakte hij mijn hand stevig vast en bedankte hij me wel tien keer. ‘Dat zit wel goed’, zei ik. Ik dacht aan mijn man. Ron zou het er nooit mee eens zijn dat ik ons geld weggaf, dus zweeg ik als het graf over de slordige 500 euro die ik die middag had gepind. Dozen vol borden, bestek en pannen verstopte ik achter de schotten op onze zolder, in de hoop dat hij ze niet zou vinden.
Op de dag van de sleuteloverdracht moest ik gewoon werken, maar ik had met Dave afgesproken dat ik ’s avonds naar zijn nieuwe huis zou komen kijken. Aan het einde van de middag laadde ik mijn auto vol. Snel kocht ik onderweg nog een fles champagne en zo stond ik rond achten bij hem op de stoep. Er hingen nog geen lampen in de woning, maar er stonden wel wat waxinelichtjes in de vensterbanken. In het halfdonker zaten we in het lege appartement, met onze ruggen tegen de verwarming dronken we champagne uit een plastic bekertje. Dave begon te vertellen over het ongeluk van zijn vader en dat hij hem vandaag nog meer miste dan op andere dagen. Ik wist niks uit te brengen en kon hem alleen maar aankijken. Ik hoorde zijn adem. Snoof zijn geur op. Opeens was ik me intens bewust van het feit dat we helemaal alleen waren. Zijn hand dicht bij mijn been. Hij draaide zich naar me toe en raakte met zijn vingertoppen mijn wang aan. Het volgende moment zoenden we. Niet wild, niet teder, maar precies goed. Ik kon het bijna niet geloven. Was ik dit? Deed ik dit? Dave nam me mee naar zijn slaapkamer, legde een fleecedeken op de betonnen vloer en begon me langzaam uit te kleden. Ik was totaal verbijsterd over de manier waarop hij zonder enige aarzeling de leiding nam en gebaarde dat ik naast hem moest komen liggen. Ik sloot mijn ogen en gaf me zonder schaamte over aan de liefde. Het waarschuwende stemmetje dat zei dat dit absoluut niet kon en immoreel was, negeerde ik volkomen.
Mad about the boy
Die nacht deed ik van alle opwinding geen oog dicht. Ik moest zo giechelen om wat er gebeurd was. Ik had met Dave gevreeën, met hem onder de douche gestaan en me door hem laten inzepen. We hadden naakt achter elkaar aangerend door een ijskoud appartement en samen de slappe lach gekregen. De volgende morgen stond ik helemaal hyper op. Het voelde alsof ik 40 graden koorts had, met blozende wangen stond ik voor de klas. Om het kwartier checkte ik mijn telefoon. Dave had net als ik weinig geslapen, schreef hij. Ergens tegen het middaguur appte hij me dat hij vrij was en me weer wilde zien. Ik deed iets wat ik in al die jaren nooit had gedaan: ik meldde me ziek en liep de school uit, naar mijn auto. Onderweg naar Dave’s huis blèrde ik Dinah Washingtons Mad about the boy luidkeels mee. Het ‘I'm feeling quite insane and young again’ was volledig op mij van toepassing. Dit was namelijk precies hoe ik me voelde: het was krankzinnig dat ik iets met een jongen van 19 had, maar tegelijkertijd heerlijk om me weer jeugdig en vrij te voelen. Dat het een oud-leerling van onze school betrof en dat ik mijn man bedroog, leek er helemaal niet toe te doen. Onbezonnen natuurlijk!
Steek van jaloezie
De eerste weken met Dave waren heerlijk. Ik verzon allerlei smoesjes om maar zo vaak mogelijk bij hem te zijn en had het gevoel dat ik zweefde. Maar naarmate de tijd verstreek werd het allemaal ook verwarrend voor me. Naast zijn sterke, jonge lichaam zonder grammetje vet of enig teken van ouderdom, verbleekte ik. Ik werd onzeker. Als ik bij hem was, hield ik continu mijn buik in. Zodra hij me aankeek, was ik me bewust van iedere lachrimpel en grijze haar die hij zag. Zwiepten mijn borsten niet te erg, of mijn bovenarmen? Was het vel rond mijn benen niet te slap? Vond hij me echt wel mooi? Het werd steeds ongemakkelijker voor me. Daarbij vond ik het erg moeilijk dat ik daar met niemand over kon praten. Een slippertje zou ik nog opbiechten aan vriendinnen, maar sex met een 19-jarige… No way! De magie verdween langzaamaan en wat overbleef was de realiteit, namelijk dat ik tweemaal zo oud was als hij. Dave stuurde me steeds minder berichtjes, we spraken minder vaak af en op een middag zag ik hem met een groepje vrienden en vriendinnen in de stad staan. Jonge meiden in strakke jeans en opwaaiende zomerjurkjes met daaronder de perfecte benen en billen draaiden om hem heen. Ik voelde een steek van jaloezie. Tegelijkertijd wist ik dat dit was zoals het hoorde. Wat moest hij nou met mij?
Knagend geweten
Ik heb Dave nog een keer gebeld om te vragen of hij echt met niemand over onze affaire wilde praten. Het zou me niet alleen mijn huwelijk maar waarschijnlijk ook mijn baan kosten. Hij reageerde nogal laconiek, dat vond ik erg teleurstellend en ook helemaal niet passen bij de band die wij hadden. Eigenlijk ben ik tot op de dag van vandaag bang dat hij zijn mond voorbijpraat en dat alles uitkomt. Ik slaap er slecht door en heb voortdurend onrust in mijn lijf. In het begin kreeg ik nauwelijks een hap door mijn keel en viel ik kilo’s af. Dat gaat nu iets beter.
Natuurlijk voel ik me vaak bijzonder schuldig tegenover mijn man. Ik heb zelfs overwogen hem de waarheid te vertellen. Ron zou zich vreselijk verraden voelen, dat weet ik, en niet kunnen bevatten hoe ik in hemelsnaam sex kon hebben met iemand van 19, een jongen nog! Ons huwelijk zou deze crisis waarschijnlijk niet overleven. Dat is het opbiechten van de waarheid me niet waard, hoe hard mijn geweten ook knaagt. Al die keren dat ik een smoes gebruikte om maar bij Dave in de buurt te zijn. De vluchtige vrijpartijtjes overdag, voordat ik mijn kinderen van school ging halen, ik vind het vreselijk dom van mezelf. Dat het een oudleerling betrof maakt het alleen maar gênanter. Nee, ik ben er zeker niet trots op dat ik dit heb gedaan."
Dit artikel verscheen eerder in Marie Claire Augustus 2016
Tekst: Natasja Bijl | Beeld: Andrea Piacquadio (Pexels