Ellis kan ondanks prima inkomen niet rondkomen: 'Ik schaam me dat ik in deze situatie ben beland'

Ellis (38) heeft een prima inkomen, maar ze kan er niet meer van rondkomen. De hoge huur en stijgende energiekosten zijn nauwelijks nog op te brengen en sinds kort moet ze kiezen welke rekeningen voorrang krijgen.

Hoge kosten

Ellis: "Drie jaar geleden woonden mijn dochter Roos (14) en ik nog in een sociale huurwoning. Ons huisje was klein maar fijn en de huur van 651 euro per maand was prima op te brengen. Al mijn vaste lasten samen bedroegen toen rond de 1300 euro. Met mijn salaris hield ik ongeveer 1200 euro per maand over voor de boodschappen, benzine en om te sparen voor onvoorziene uitgaven zoals een kapotte wasmachine. Ik bedenk vrijwel dagelijks hoe goed ik het destijds eigenlijk had: geen geldzorgen, altijd kunnen pinnen en voldoende extra’s om lekker naar de kapper of uit eten te gaan.

Alles veranderde toen ik via een datingapp Martijn leerde kennen en een relatie met hem kreeg. Hij woonde bij mij in het dorp, in een grote vrijstaande woning dichtbij het strand. Opeens was ik liever bij hem dan in mijn eigen kleine huis. Daar kwam bij dat Martijn zijn bedrijf aan huis heeft, plus twee honden. Daardoor lag het voor de hand dat ik, zodra ik Roos bij haar vader had gebracht, naar hem toe zou rijden in plaats van hij naar mij. Een jaar lang woonde ik de helft van de tijd bij Martijn en de andere helft met Roos in mijn eigen huis, dat doordat ik er minder was steeds minder als thuis ging voelen. Ik miste Martijn, de ruimte, het strand en het wandelen met de honden. Roos was ook erg op Martijn gesteld en langzaamaan gingen we het hebben over samenwonen.

Vreemd met zijn ex

Omdat ik eerder uit een relatie ben gestapt, hield ik de boot in het begin nog wat af, totdat Martijn met Kerst vroeg of Roos en ik nu niet eindelijk bij hem konden komen wonen, zodat we met z’n drietjes een gezin zouden vormen. Ik ging akkoord en begon thuis meteen al mijn spullen uit te zoeken, reed ritjes naar de vuilstort en gaf dingen weg die ik anders straks dubbel had. Martijn wilde eerst zijn zolder verbouwen voor Roos en huurde meteen een vakman in. Omdat er toch flink geklust moest worden, besloot hij ook de badkamer aan te pakken. Ik lichtte de woningbouwvereniging in dat ik mijn woning zou verlaten en zegde per april mijn huur op. In maart was het huis van Martijn nog één grote stofwolk en daarom woonde hij een paar weken bij ons. Overdag en soms ook ’s avonds reed hij vaak even op en neer naar zijn huis annex bedrijf om wat dingen te regelen.

Op een dag kwam Roos met een kapotte telefoon van school. Het ding viel steeds uit en moest opgestuurd worden naar de leverancier. Daar baalde ze natuurlijk van, want nu was ze niet bereikbaar. Ze ging op zoek naar een oud toestel en vond die in een krat waar Martijn offertes en andere paperassen in bewaarde, die tijdelijk op mijn studeerkamer stond. Roos legde de oude Samsung aan de lader, tikte 0000 als toegangscode en het ding deed het gewoon. Ze wilde haar eigen simkaart in het toestel stoppen, maar zag dat Martijn twaalf ongelezen appjes had en kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen.

Toen ik twee uur later uit mijn werk kwam, stond Roos me met het toestel in de hand in de hal op te wachten. 'Mam, ik zou nog even wachten met dat samenwonen', zei ze beduusd, 'want Martijn gaat hartstikke vreemd!' Ik ging door de grond. De man met wie ik op het punt stond samen te gaan wonen, had nog steeds contact met zijn ex en zocht haar regelmatig op voor een wilde avond. In een van de berichtjes had zij zelfs gevraagd of er iets zou veranderen nu hij met mij ging samenwonen. Zijn antwoord? Dat hij gewoon zou blijven langskomen. Ik heb Martijn gebeld en gezegd dat-ie twee uur de tijd had om zijn spullen bij mij op te halen, en dat ik hem daarna nooit meer wilde zien.

Driemaal de huur

Totaal van slag belde ik meteen de woningbouwvereniging, in de hoop dat ik de huuropzegging nog ongedaan kon maken. Ik ben er zelfs naartoe gereden om mijn verzoek toe te lichten, maar helaas... mijn huis was al aangeboden op het portaal voor woningzoekenden. Het enige wat ze me konden aanbieden was een extra maand, zodat ik de tijd had om iets anders te zoeken. Ik wist natuurlijk dat de woningmarkt helemaal op hol geslagen was en dat het lastig zou worden om iets te vinden, maar dat ik na drie weken van bellen en makelaars afgaan nog altijd niks had gevonden, had ik niet voorzien. De huurprijzen waren ook nog eens schrikbarend hoog, en veel verhuurders stellen tegenwoordig de eis dat je driemaal de huur moet verdienen. Met een huur van 1500 euro per maand, betekent dat dus dat je een salaris van 4500 per maand moet vangen.

Via een oud-collega werd ik getipt over een kleine eengezinswoning aan de rand van het dorp, die in de particuliere sector werd aangeboden. Ik schrok toen ik er binnenstapte: het was een uitgewoond hok met een achtertuin zonder omheining en een gedateerde keuken en badkamer. De man die het huis verhuurde vroeg niet naar mijn inkomen, maar wilde wel driemaal de huur als voorschot en ook nog eens 3000 euro borg. Oftewel, of ik even zevenduizend euro wilde neertellen! Inwendig was ik woest op alle huisjesmelkers die denken de hoofdprijs te kunnen vangen voor een krot. Maar goed, ik had geen keus. Ik besloot het huis te accepteren en mijn boeltje te verhuizen in de hoop dat er snel iets beters en vooral goedkopers op ons pad zou komen.

Leven op crackers

Inmiddels woon ik alweer drie jaar in dit huis dat veel te duur is voor me. Met mijn salaris kan ik ternauwernood de huur en al mijn rekeningen betalen. Boodschappen doe ik van mijn spaargeld en dat is eerdaags ook op. Ik heb er echt slapeloze nachten van. Uiteraard kijk en vraag ik om me heen naar andere woningen, maar er is gewoon helemaal niks! Bij de woningbouw ben ik nummer zoveel en gaan doorstromers die in de sociale huursector een huurwoning achterlaten heel vaak voor, waardoor ik minder kans maak.

Ik heb nog wel een autootje, maar pak meestal de fiets omdat ik geen geld heb voor benzine. Met het openbaar vervoer ergens naartoe gaan is ook veel te duur, waardoor ik soms maandenlang mijn ouders of oude schoolvriendinnen niet zie. Als je geen geld hebt, kun er heel weinig en raak je tamelijk geïsoleerd. Met weemoed denk ik aan hoe mijn leven een paar jaar terug was. Eropuit met mijn dochter, samen een terrasje pakken, even op een neer naar oma... Het leek allemaal zo vanzelfsprekend, maar dat is het dus niet.

Het is niet alleen die huur die me nekt, maar ook allerlei andere kosten zijn enorm gestegen. Doe eens de weekboodschappen; je schrikt je je toch dood! En mijn loon stijgt gek genoeg niet mee. Ik probeer de schade zo beperkt mogelijk te houden door heel zuinig te doen. Op de dagen dat Roos bij haar vader is, leef ik bijvoorbeeld op crackers met smeerkaas of bak ik een eitje. Kleding koop ik niet of tweedehands. Ik schaam me dat ik met een heel prima inkomen in een dergelijke situatie ben beland. Ik had mijn dochter anders gegund. En mijn ouders wil ik hier niet mee belasten of om hulp vragen. Zij hebben genoeg aan hun eigen sores.

Ik sta op het punt om op zaterdag of in de avonduren wat bij te gaan verdienen, bijvoorbeeld als schoonmaker. Dat zal dan wel zwart moeten, anders word ik gekort op mijn kindgebonden budget en schiet ik er onder de streep geen bal mee op.

Geldzorgen

De stress die geldgebrek met zich meebrengt, is ongekend. Ik val kilo’s af en ben altijd alert en bang voor een onverwachte rekening of onvoorziene situatie. De eindafrekening van het energiebedrijf bijvoorbeeld, of iets van de belastingdienst waar ik ‘te veel’ van heb ontvangen en daardoor moet terugbetalen. Over dat soort dingen lig ik in bed te piekeren en dat terwijl ik vroeger heerlijk sliep en geen zorgen had.

Laatst kreeg ik een mailtje van school, of we even een laptop voor Roos wilden aanschaffen en een dure rekenmachine. Ik sla meteen op tilt als ik dat soort berichten lees. Soms moet ik kiezen welke rekening ik op tijd betaal en welke ik nog even laat liggen. Ik weet dat dat heel dom is, want op die manier betaal je ook aanmaningskosten en ben je uiteindelijk verder van huis. Net als in termijnen betalen. Dat lijkt leuk, maar het drukt wel weer op de maandlasten.

Waar ik al met al misschien nog wel het meeste van baal, is dat ik tijdelijk in deze woning zit waarin ik, mede door mijn financiële toestand en de uitzichtloosheid, totaal geen rust vind. Ik voel dat ik klem zit in dit rothuis. Natuurlijk houd ik alles schoon en haal ik het onkruid uit de tuin, maar daar is ook alles mee gezegd. Ik verf geen muren, maak me het huis niet eigen en voel me nog steeds niet thuis. Simpelweg omdat ik hier niet wil zijn en zeker niet voor zoveel geld."

Dit artikel verscheen eerder op Marie Claire. 

Tekst: Natasja Bijl (Marie Claire) | Beeld: Adobe Stock