Claudia kampte met een serieuze eetstoornis, maar het duurde lang voor ze geloofd werd. Met alle gevolgen van dien. "Artsen namen me niet serieus en geloofden niet dat ik zo veel pillen slikte. Er is zelfs een keer een dokter geweest die glashard tegen me zei: Mevrouw, u liegt."
Trigger warning: dit artikel gaat over een eetstoornis.
Steeds meer laxeerpillen
"Ik was negentien toen ik mijn eerste doosje laxeertabletten kocht. Ik vond mezelf te dik en dit leek me een goede manier om snel af te vallen. Een buurvrouw slikte ze ook, ze was er zelfs aan verslaafd. Dat zou mij nooit gebeuren, dacht ik toen nog. Maar dat ene pilletje per dag werden er al snel meer. Ik kreeg anorexia, wilde steeds dunner zijn en sloeg naast het laxeren ook helemaal door met sporten.
Mijn darmen werden lui en ik moest steeds meer pillen slikken om nog naar de wc te kunnen. In de jaren die volgden pleegde ik echt roofbouw op mijn lichaam. Het overmatig trainen putte me uit. Daarnaast onttrok het laxeren ook nog eens alle vocht- en voedingsstoffen uit mijn lijf. Op een gegeven moment slikte ik acht pakjes laxeermiddel per dag! Dat zijn ruim tweehonderd tabletten...
Als een junk moest ik ’s ochtends vier verschillende winkels af om aan mijn pillen te komen – drogisterijen mogen maar twee pakjes per klant verkopen. Alles stond in het teken van die pillen. Mensen zagen mij als een vrolijke meid die haar zaakjes goed voor elkaar had. Maar mijn leven bestond uit niets anders dan werken en ’s avonds en ’s nachts laxeren. Ik sliep geen nacht door, drie uurtjes hooguit. Soms viel ik zelfs in slaap op het toilet met mijn hoofd tegen de wasbak.
Helse buikpijnen
Een paar jaar geleden besloot ik hulp te zoeken. Eerst bij de huisarts. Na een aantal gesprekken verwees hij me door naar een kliniek in Amsterdam, waar mijn anorexia zou worden behandeld. Vijf dagen per week volgde ik therapie om aan mijn zelfbeeld te werken. Na drie weken werd ik weer weggestuurd. Ze hadden daar alleen ervaring met mensen die niet aten of overgaven, maar een laxeerverslaving en darmen die het niet meer deden, dat was te complex voor hen.
Ik raakte behoorlijk wanhopig. Artsen namen me niet serieus en geloofden niet dat ik zo veel pillen slikte. Er is zelfs een keer een dokter geweest die glashard tegen me zei: ‘Mevrouw, u liegt.’ Maar ik loog niet! Mijn leven draaide om die pillen en mijn gezondheid werd steeds slechter. Ik lag met helse buikpijnen op bed. ’s Avonds als ik van mijn werk kwam, was mijn buik vaak helemaal opgezet door het vocht. Dan woog ik zeven kilo meer dan in de ochtend! Ik begon foto’s en filmpjes van mijn buik te maken, om artsen ervan te overtuigen dat ik echt een groot probleem had. Ik weet nog dat ik in die tijd weleens dacht: was ik maar verslaafd aan alcohol of drugs. Dat zien mensen aan je gedrag. Laxeren is zo’n ‘stille’ verslaving. Je neemt stiekem je pillen, niemand die merkt dat je lijdt. Dat maakt het geheim dat je met je meedraagt alleen maar groter.
Dikke darm eruit
Op een dag vertelde ik aan een goede vriend dat ik op deze manier niet meer wilde leven. Ik meende het. Dit was toch geen leven! Hij schrok er zo van dat hij zonder mijn medeweten het televisieprogramma Dit is mijn lijf benaderde. Ik werd meteen gebeld. Ook de redactie van RTL Late Night nam contact met me op. Of ik aan tafel mijn verhaal wilde doen? Voor het eerst had ik het idee dat er echt naar me werd geluisterd en dat mensen de tijd voor me namen. Na mijn optreden bij Late Night kreeg ik veel positieve reacties. Vrouwen en meisjes spraken me aan op straat, ze waren erg geschrokken. Ze gebruikten zelf ook laxeerpillen en wisten niet dat de gevolgen zo groot konden zijn. Een drogisterij liet via Twitter weten dat deze tabletten tot de meest gestolen producten behoren!
Via het programma Dit is mijn lijf ben ik in contact gekomen met een arts in Apeldoorn. Hij vond het een wonder dat ik überhaupt nog leefde. Zijn voorstel was of mijn dikke darm eruit of een stoma. Wat heb ik gehuild! En het was ook zo ironisch: ik, die altijd mooi en slank wilde zijn, zou straks eindigen met een zakje op haar buik. In goed overleg besloten we het nog één jaar aan te kijken en daarna de keuze te maken. Ik startte op aanraden van de arts met een nieuw medicijn. De kwaliteit van mijn darmen verbeterde daardoor iets, waardoor ik het laxeren enigszins kon gaan afbouwen. Op dat moment had ik geen werk en leefde ik van een uitkering. Driemaal per week naar Apeldoorn kon ik nauwelijks betalen. Het medicijn, dat 120 euro per maand kostte, werd ook niet vergoed. Mijn vader heeft me enorm geholpen zodat ik de behandelingen door kon zetten.
Nooit meer brood
Ik heb een hele studie gemaakt van welk voedsel pijnklachten veroorzaakt en waar ik wel goed op reageer. Er is zoveel wat ik niet kan eten. Brood, pasta, rijst en suiker zijn sowieso no-go. Ik maak salade van bloemkool en bakjes met eten voor op mijn werk of onderweg. Dat kost heel veel tijd en energie. En het zorgt ervoor dat ik nog steeds altijd met mijn darmen bezig ben.
Door al die jaren laxeren is het letterlijk een chaos in mijn buik. Mijn darmflora is volledig aangetast en de peristaltiek – de spierbeweging in de darmen die het verteerde voedsel kneedt en naar de endeldarm vervoert – doet het niet meer. Om me enigszins goed te voelen, moet ik me aan m’n dieet houden en heb ik een heel strakke dagplanning. Om mijn vochthuishouding op gang te brengen moet ik regelmatig een half uur lopen en verschillende preparaten slikken. Je wilt niet weten hoe georganiseerd mijn leven is. Anders lig ik binnen de kortste keren met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis – dat is me al meerdere keren overkomen. Een paar jaar geleden nam ik nog weleens een broodje. Daar kon ik na alle groenten en yoghurt opeens zo naar verlangen. Maar na één boterham klapte ik dubbel van de pijn, dus dat eet ik niet meer.
Dit is mijn verhaal
Nu gaat het redelijk met me. Alles wat ik heb meegemaakt, heeft me gevormd. Ik ben een dankbaar mens. Ik klaag niet over kleine dingen en probeer zoveel mogelijk van het leven te genieten. Ik zit nu op zes tot acht laxeerpillen per dag, helemaal zonder kan ik niet. Mijn energielevel is heel erg laag en ik moet mezelf elke morgen oppeppen om uit bed te komen. Mentaal is het heel zwaar. Als ik denk aan de verloren jaren die achter me liggen, breek ik. Daarom probeer ik er niet te veel bij stil te staan.
Ik hoop dat ik anderen met mijn verhaal kan laten zien hoe gevaarlijk het is om laxeermiddelen te slikken. Dat het verslavend is en je darmen blijvend kan beschadigen. Ik hoop dat moeders hun dochters in de gaten houden, alert zijn en blijven communiceren. Zeker omdat de nadruk in deze tijd enorm ligt op een slank en gespierd lichaam – soms lijkt het zelfs belangrijker te zijn dan je gezondheid. Sinds drie jaar ben ik echt van mijn anorexia af. Door mijn manier van eten en leven ben ik slank, maar niet meer zo mager als ik was. Sporten kan ik helaas niet meer. Ik woon alleen en heb geen relatie, maar dat is prima. Ik ben gelukkig en weet wat ik wil. Ik zou graag in de verslavingszorg willen werken en mijn verhaal en kennis met zoveel mogelijk mensen willen delen. Omdat ik zelf heel vaak tegen een muur van onbegrip ben gelopen en weet hoe pijnlijk het is om niet gehoord en begrepen te worden. Dan voel je je pas echt alleen. Als ik iemand daarin kan helpen, ben ik blij. Genoeg wensen dus voor de toekomst, maar eerst moet ik me sterker gaan voelen. ’s Nachts gewoon doorslapen in plaats van laxeren, zou al een grote stap voorwaarts zijn."
Dit artikel verscheen eerder in Marie Claire november 2017.
Tekst: Marjolein Straatman | Beeld: Dids (pexels)