Lisa Loeb (34) is presentator, schrijver en cabaretier. In Marie Claire schrijft ze over wat haar raakt en niet meer loslaat.
Behoorlijk goed
Ik ben al drie keer uitgenodigd voor een informatieavond van Extinction Rebellion. Je weet wel, zo’n avond waarop Carice van Houten zichzelf gevonden heeft als klimaatactivist waardoor ze nu vooroploopt in de strijd. Ik had Carice kunnen zijn! Maar dat ben ik niet, niet alleen omdat ik niet zo goed kan acteren als zij maar vooral omdat ik Extinction Rebellion tot drie keer toe op het laatste moment heb afgezegd.
Er waren heus redenen: de eerste keer was ik ziek, de tweede keer moest ik last minute nog aanschuiven bij een talkshow in Hilversum en de laatste keer… ja, wat voor goed excuus had ik ook alweer die derde keer? Volgens mij bedacht ik ineens dat ik me door mijn angststoornis niet durf te laten arresteren en dat ik me daarom niet kan inzetten voor Extinction Rebellion. Maar was dat de echte reden? Je kunt ook meedoen met een aanmoedigingsdemonstratie vanaf de zijkant, dus van gearresteerd worden hoeft helemaal geen sprake te zijn. Waarom durf ik dan steeds niet naar deze informatieavond?
Het eerlijke antwoord: ik weet niet of ik wel bij Extinction Rebellion mag zonder eerst een ander persoon te worden, en de leuke dingen in mijn leven op te geven. Ik ga een paar keer per jaar met het vliegtuig op vakantie, ik probeer zo min mogelijk vlees te eten maar doe dit toch nog te vaak om mezelf met droge ogen flexitariër te noemen en ik hou van kleding kopen. En dan niet tweedehands. Kortom: ik voel me te hypocriet om te demonstreren voor het klimaat. Of misschien eerlijker: ik ben bang dat ik mijn hele leven moet omgooien en alleen nog maar grassprietjes mag eten in een tiny house met een lekkend dak zonder stroomvoorziening voordat ik mezelf klimaatactivist kan noemen.
Maar met te veel mensen zoals ik gaan we de wereld niet redden. En dat is wel heel hard nodig. Het voelt verleidelijk om je kop in het zand te steken (of in mijn geval: in weer een nieuwe designer pet die ik niet nodig had). Want dat het niet goed gaat met de opwarming van de aarde is overduidelijk. Bij ons is het deze zomer misschien een stuk warmer dan we gewend zijn, maar in landen als India komen nu al mensen om door de extreme hitte. Ik schrik ervan hoe weinig zorgen onze overheid zich daarover lijkt te maken, en hoeveel geld er elke dag nog naar fossiele subsidies gaat.
Ik ben geen perfecte klimaatactivist. Maar misschien hoeft dat ook niet. Om de planeet te redden hebben we niet een paar mensen nodig die het perfect doen, maar zoveel mogelijk mensen die het behoorlijk goed doen. Ieder jaar groeit het aantal zelfbenoemde flexitariërs in Nederland, maar neemt ook de vleesconsumptie toe. Daar is dus heel veel winst te behalen. Ik denk dat we allemaal kunnen proberen om het zo goed mogelijk te doen. Dus ik ga me aanmelden voor die vierde informatieavond, en deze keer ga ik wél.
Dit artikel verscheen ook in Marie Claire september/oktober 2023.