Marloes is privédetective: 'Zenuwslopend, maar het geeft zo’n kick'

De een werkt als huisarts, de ander heeft een kantoorbaan, en weer een ander werkt in het onderwijs. Het zijn banen waar niemand vreemd van opkijkt. Marloes' werk daarentegen zorgt vaak voor veel nieuwsgierigheid. Zij werkt namelijk als privédetective.

Uren wachten

Marloes: "Soms post ik de hele dag voor een huis, tot ’s avonds het licht uitgaat. Als de auto van de minnaar die ik volg er dan nog staat, heb ik ’m. Maar er zijn natuurlijk meer tekenen dat iemand ergens de nacht heeft doorgebracht. Dauw op de auto in de ochtend bijvoorbeeld.

Door te posten verzamel ik bewijzen voor een alimentatieonderzoek. Ik achterhaal voor mijn klant of zijn of haar ex al met een nieuwe vlam samenleeft alsof ze gehuwd zijn en daarmee onterecht aanspraak maakt op alimentatie. Er zijn dagen dat ik uren zit te wachten. Maar áls ik mijn subject dan zie, giert de adrenaline door mijn lijf.Dat komt waarschijnlijk doordat er altijd een heel proces aan voorafgaat.

Na een eerste gesprek met de klant krijg ik vaak een adres, een foto van degene die ik moet volgen en ik hoor in welke auto hij rijdt. Na een speurtocht op internet en ka nalen als Facebook voelt het soms bijna alsof ik de man of vrouw in kwestie ken. Je kunt online al een aardig beeld van iemand krijgen. Mijn hart zit vaak in mijn keel als ik diegene dan voor het eerst in levenden lijve spot. Een gevoel van ‘dat is ’m!’, maar ook een teken dat ik direct moet reageren. Moet ik foto’s maken? Zet ik de achtervolging in? Heb ik alles? Ik heb na een plotselinge achtervolging weleens een bus voor mijn neus zien wegrijden, omdat ik geen ov-chipkaart had en mijn tas in de auto had laten liggen. Zenuwslopend eigenlijk, maar het geeft ook zo’n kick.

Drugs en loverboys

"Mijn vak is omgeven met mysterie. Als ik bijvoorbeeld bij een netwerkbijeenkomst laat vallen wat voor werk ik doe, zijn alle ogen steevast op me gericht. Mensen hangen aan mijn lippen. Dat vind ik leuk, want ik heb ook echt een geweldige baan. Het is inmiddels jaren geleden dat ik met een partner recherchebureau Rebuss opzette. We doen onderzoek voor bedrijven, de overheid en particulieren.

Het past bij me. Ik heb nogal een onrustig gestel, dus een kantoorbaan is niks voor mij. Ik moet het veld in, ben altijd op zoek naar spanning en vernieuwing en ik heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Dit werk geeft me dat allemaal, of ik nou iemand betrap op vreemdgaan of bij het stelen uit de bedrijfskas. Al betekent het soms ook dat ik letterlijk drie maanden naar iemands leven kijk en doorlopend post en foto’s maak van een sleutel die het slot ingaat en van het kusje bij het afscheid. Na twee tot drie maanden heb ik een heel pakket, dat ik vervolgens in een rapport moet verwerken. Het moet juridisch juist zijn en alle punten moeten feitelijk verwerkt zijn. Heel veel werk, maar ook dankbaar. Je klus is dan rond, afgelopen.

In actie

We komen in actie bij stalking of bedreiging en doen bijvoorbeeld forensisch onderzoek om het handschrift van een stalker te achterhalen. Bezorgde klanten schakelen ons daarnaast in als ze bijvoorbeeld de gangen van hun kinderen willen nagaan. Soms zoeken we vermiste personen of volgen we iemands kind als er bijvoorbeeld vermoedens zijn van drugsgebruik of loverboys.

Verder zetten we ons in voor ondernemers die willen weten wie hun bezittingen stelen. De ene keer gaat het om geld, andere keren is het de tijd van de baas en blijkt iemand die zich ziek heeft gemeld ergens anders een zwart klusje te doen. Het is aan ons om die mensen daarop te betrappen. Naast het observeren doen we ook veel digitaal onderzoek en belwerk om aan informatie te komen. Al met al is het altijd een puzzel waarvan de stukjes op hun plaats moeten vallen.

Een gouden duo

"Mijn compagnon is meester in de rechten, ik heb een achtergrond bij de politie. Zij is de denker, ik de doener. Een gouden match. Hoewel ik bij de politie werkte als opleidingsadviseur, had ik altijd al meer interesse in de technische recherche. Op de een of andere manier ben ik daar nooit terechtgekomen. Ik deed wel assessments, maar het kwartje viel pas toen ik een documentaire zag over een vrouwelijke privédetective. Het was niet de eerste keer dat ik daarmee in aanraking kwam.

Ooit, toen mijn ouders net gescheiden waren, heeft mijn vader alimentatieonderzoek laten doen naar mijn moeder door een privédetective. Hoewel dat natuurlijk op zijn zachtst gezegd niet leuk was, had ik toen al een enorme fascinatie voor het beroep. De rapportage van het onderzoek die mijn vader destijds ontving, heeft hij altijd bewaard. Toen ik die las, begon het vak helemaal te leven en wist ik zeker dat ik dit moest gaan doen. Ik ben van nature heel nieuwsgierig en ik vind het leuk om mijn creativiteit te gebruiken om informatie te krijgen. Instanties zoals de gemeente mogen bijvoorbeeld veel gegevens niet verstrekken, maar wel ja of nee antwoorden op de vraag of iemand op een bepaald adres woont."

Affaire met de buuf

"Inmiddels kan ik een boek schrijven over wat ik allemaal heb meegemaakt. Een van onze eerste klanten huurde ons in vanwege bedreiging. De vrouw van het stel kreeg dreigbrieven en de man wilde achterhalen van wie. Wij het onderzoek gestart, camera’s gericht op de voordeur opgehangen... Begon de man zich steeds typischer te gedragen. Hij was argwanend, vroeg zich af of wij ons werk wel goed deden. Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw. Hij wist wel degelijk wie zijn vriendin bedreigde. Dat was namelijk zijn vrouw. Hij bleek een huis met haar te hebben tegenover zijn vriendin. Zijn vrouw wist van zijn affaire met de overbuurvrouw, maar zijn vriendin was er dus niet van op de hoogte dat hij getrouwd was. Zijn hele dubbelleven en het pendelen tussen de twee huizen en de twee vrouwen kwam naar boven. En ook dat hij ons eigenlijk had ingeschakeld om zijn vriendin in de gaten te houden. Niets is wat het lijkt."

De eerste klant

"Onze allereerste klant was een man die vermoedde dat zijn vrouw vreemdging. We lagen bij haar huis op de loer om een eventuele minnaar te spotten. Echt makkelijk ging dat niet, want ze woonde op de zevende verdieping van een flatgebouw. Daarom stonden we met een verrekijker op een afstandje op een bedrijventerrein, ons hardop afvragend waar haar slaapkamer precies was. Opeens werden we op onze schouders getikt. Politie. Wat waren wij daar aan het doen?

In onze zoektocht hadden we er helemaal niet bij stilgestaan dat er op bedrijventerreinen overal camera’s hangen en dat wij, al speurend, op beeld waren binnengekomen bij de politiemeldkamer. Mijn partner verzon gauw de smoes dat ze vermoedde dat haar vriend vreemdging en dat we hem wilden betrappen. Met een begripvolle reactie van de agent en het advies om hem te dumpen kwamen we weg. Man, wat een blunder. En wat een adrenaline. We hebben ervan geleerd, maar het was wel wat gênant."

Zogenaamd op zoek naar m'n hond

"Zoiets gebeurt ons natuurlijk nooit meer. Inmiddels zijn we veel ervaring en expertise rijker en hebben we een hele verzameling handige spullen zoals pruiken, petten, brillen én gadgets. Een knoopje dat stiekem een minicamera is, een pen waarmee je kunt filmen, een schroef met een camera erin en een zonnebril die beelden maakt. Die gadgets zijn onwijs handig en leuk en zorgen ervoor dat ik in combinatie met een vermomming vrij snel in mijn rol ben. Een privédetective moet opgaan in de omgeving. Op een camping pas ik mijn kleding aan. Vraagt iemand zich af wat ik daar doe, dan ben ik mijn hond aan het zoeken. Tijdens het schaduwen van een gokverslaafde werknemer in een sjofele tent was ik gestoken in een joggingpak en droeg ik roze lippenstift en grote oorringen. Als we als stel moeten, huren we soms we een mannelijke rechercheur in. Het geluk is wel dat vrouwen wat minder opvallen dan mannen. Maar ’s avonds en ’s nachts is dat alleen juist niet zo. Dan gaan we vaak met zijn tweeën op pad en zijn we voor de buitenwereld twee vriendinnen op weg ergens naartoe. Als ik hele dagen post in mijn auto, werk ik vaak wat op mijn laptop. Zo verdacht ziet dat er niet uit. Helemaal niet zelfs. De meeste mensen denken gewoon dat je iemand bent die voor de gemeente werkt."

Gerechtigheid

"Het wachten is wel eens irritant, maar gelukkig staat er vaak een beloning tegenover. Een poosje geleden onderzocht ik een bedrijf waar duizenden euro’s uit de kas waren verdwenen. Onze klant had geen idee wie de dader was. Maanden heeft het me gekost, maar toen was het ineens raak. De videobeelden toonden onmiskenbaar hoe een medewerkster de bedrijfskas opende en geld wegnam. Eindelijk. Daarna kwam het leukste: haar confronteren. Dat viel nog niet mee. Op de een of andere manier speelde ze het klaar om – ondanks de beelden – nog vier uur lang te ontkennen voordat er een bekentenis uit haar mond kwam. Nogal wrang, want ze was de beste verkoopster van het bedrijf. Maar het was geweldig dat de werkgever uiteindelijk toch zijn geld terugzag, van zijn werknemer af was en ook onze kosten kon terugvorderen. Gerechtigheid. Dat ik daarvoor kan zorgen, maakt dit echt het mooiste beroep dat er bestaat."

Dit artikel verscheen eerder in Marie Claire 2018. 

Tekst: Marjolein Straatman | Beeld: Jan Baborák (Unsplash)