Natuurlijk gun je je vriendin een hele rits kinderen als ze daar gelukkig van wordt, maar het kan best heftig zijn als ze nog amper tijd heeft of de gesprekken alleen nog over hapjes en tandjes gaan. Slikken en aanpassen of mag je best iets verwachten als kindvrije vriendin?
Alleen voelen binnen de vriendschap
Jullie zijn twee handen op een buik, partners in crime en vrienden voor het leven. En dan krijgt je vriendin een of meer bloedjes van kinderen. Pardoes kukel je – wat natuurlijk heel logisch is – een flink stuk naar beneden op haar prioriteitenlijst. Even slikken, maar je gunt je vriendin de wereld en een elftal aan kinderen als ze daar gelukkig van wordt. In het gunstigste geval ben je net zo excited als zij, koop je hoogstpersoonlijk de hele babyafdeling voor haar leeg en sta je vooraan in de rij als er een oppas wordt gezocht. Even mooi is het als er niet zo veel aan jullie vriendschap verandert, omdat de wederzijdse interesse voor elkaar stevig overeind blijft staan. Maar het kan ook wat minder rooskleurig uitpakken, bijvoorbeeld als je vriendin vergeten lijkt te zijn dat jij ook nog bestaat of bijna al je vriendinnen aan het baren zijn geslagen en de non-stop kinderpraat je de neus uitkomt. Dan kun je je verdomd alleen of gewoon heel erg anders dan je vrienden gaan voelen.
Is een relatie gedoemd te mislukken als één partner kinderen wil en de ander niet?
Daar weet ‘Babette’ (34) alles van. “Sinds een aantal jaren ben ik de enige zonder kinderen in onze vriendengroep. Natuurlijk is het lastig dat ze allemaal minder tijd voor me hebben en we elkaar veel minder zien, maar ik vind het vooral vervelend dat de gesprekken bijna alleen maar over groeispurten, lekkende borsten en slaapjes gaan. Ik begrijp dat dat nu het belangrijkste is in hun leven en toon ook echt interesse en empathie, maar tegelijkertijd ben ik heel teleurgesteld in de desinteresse die er naar mij is. Als ik iets vertel, dan onthouden ze dat niet goed, vragen ze niet door en komen ze er zelden op terug. Terwijl het feit dat ik geen kinderen heb echt niet betekent dat mijn leven over rozen gaat. Voor mij houdt het in dat deze vriendschappen leeg zijn geworden. Met één vriendin heb ik uiteindelijk gedeeld hoe ik me voelde, maar zij kon zich niet in mij verplaatsen. En toen ik aan mijn vriendinnen vroeg of ze een aparte groepsapp wilden aanmaken voor hun gesprekken over luiers enzo, vonden ze het vooral heel pijnlijk dat dat mij dus niks boeide.”
Babette krijgt vaak het gevoel dat haar vriendinnen haar leven niet ‘af’ vinden of vinden dat ze achterloopt. “Ze blijven maar vragen wanneer mijn vriend en ik ook aan kinderen beginnen. Daardoor heb ik het gevoel dat ik me moet verantwoorden voor mijn keuzes. De waarheid is overigens te pijnlijk om te delen: door hen ben ik gaan twijfelen of ik überhaupt nog wel kinderen wil. Mijn vriendinnen hebben sinds ze moeder zijn zero ambitie, weinig interesse in de wereld en willen vooral cocoonen. Ze zijn daar heel gelukkig mee en gunnen mij dat oprecht ook, maar juist die beperkte blik op hoe je een fijn leven kunt leiden stoot mij zo af. Eigenlijk vraag ik me af of ik ze nog wel tot mijn vrienden kan rekenen en dat maakt me verdrietig. Al hoef ik dan gelukkig geen babyshowers meer af te lopen. Niet dat ze trouwens langskomen als ik eens iets heb georganiseerd…”
Geneuzel over babydingen
Meer vrouwen voelen zich zoals Babette. Dertigers of zelfs twintigers die niet voor kinderen gaan – of bij wie het niet lukt – kunnen zich pardoes een buitenstaander gaan voelen in hun eigen vriendengroep. Psycholoog en schrijver van Het dertigers dilemma Nienke Wijnants – zelf overigens ook moeder – (h)erkent het probleem meteen. “De omgang met kindvrije vrienden is absoluut een blinde vlek bij dertigers met jonge kinderen. Ze zijn niet zo sensitief richting die groep. Vanaf het moment dat er baby’s zijn, worden ouders er in hun toch al drukbezette levens volledig door in beslag genomen. Opeens is het een en al geneuzel over basale babyvraagstukken. Dat kan extra vervelend zijn voor mensen die geen kinderen kunnen krijgen, maar zelfs de groep die bewust voor een kindvrij leven kiest gaat zich hierdoor eenzaam voelen. Hun vrienden hebben veel minder tijd en vinden het makkelijker afspreken met vrienden die ook kinderen hebben. Dan gaan ze met z’n vijven naar een café waar kinderen mogen blèren en worden kindvrije vrienden niet meer meegevraagd. Al met al wordt er vooral een beroep gedaan op het aanpassingsvermogen van de dertigers zonder kinderen.”
Dat herkent Rowena Elshot (29 jaar, verloofd) als geen ander. “In mijn vriendengroep begonnen de meesten al jong aan kinderen, de eerste was rond haar 22ste zwanger. Het was best even wennen dat de gesprekken niet meer over uitgaan maar over zwangerschappen gingen, maar ik probeerde daar heel erg ruimte voor te creëren. Ik vond het ook gewoon hartstikke mooi dat ze een kindje kreeg en was een van de eersten die haar in het ziekenhuis bezocht. Het was wel lastig dat de gesprekken vanaf toen altijd over haar zoontje gingen of dat ze hem altijd meenam. Voor mijn verhalen was minder of maar heel kort ruimte. Inmiddels heeft 90% van mijn vriendinnen kinderen en maak ik dit dus veel vaker mee. Soms voel ik een steek in mijn buik als ik weer word afgekapt, omdat een vriendin iets over haar kinderen wil vertellen. Ik ben bang dat ik nu egoïstisch of ongeïnteresseerd overkom, maar dat is niet zo, ik probeer me juist continu in hun levens te verplaatsen.”
Ook Rowena probeerde met een vriendin het gesprek over hun veranderde vriendschap aan te gaan. “Ik vertelde dat ik merkte dat het niet meer zo vaak of maar heel even over mij gaat en vroeg hoe zij dat ervoer. Helaas reageerde ze heel defensief. Jammer, want ik geloof juist dat een open gesprek heel gezond kan zijn. Ik voel rouw en verdriet, omdat sommige vriendschappen nooit meer in de oorspronkelijke vorm zullen bestaan en we bijvoorbeeld niet snel meer samen een weekendje weg zullen gaan. Boos ben ik niet, daarvoor voel ik te veel vreugde als er weer een minimensje aankomt dat zo veel op mijn vriendin lijkt. Wel voel ik me soms eenzaam en onder druk gezet door opmerkingen als ‘volgende keer met een kleintje van jullie erbij?’”
Meer weten? Het complete artikel lees je nu in Marie Claire, waarin ook de andere kant wordt belicht.
Tekst: Mariska Vermeulen | Beeld: Наташа Чижевская (pexels)
