Karens ex sprong voor de trein: 'Hij zei dat het leven zonder mij geen zin meer had'

"Ik ging nog één keer het gesprek met Ryan aan om te zeggen dat het over en uit was. Weer barstte hij in huilen uit. Hij zei dat het leven voor hem geen zin meer had. Mijn laatste woorden waren dat ik hem een aansteller vond en dat het tijd werd dat hij volwassen werd."

panic attacks alone young woman sad fear stressful depressed emotion.crying begging help.stop abusing domestic violence,person with health anxiety,people bad frustrated exhausted feeling down

Karen (37) is er kapot van als haar man haar verlaat voor een ander. Om het verdriet niet te voelen knoopt ze een relatie aan met Ryan. Niks serieus, maar Ryan ziet in haar z'n grote liefde. Zonder haar heeft zijn leven geen zin, zegt hij. Had ze hem maar serieus genomen...

Gezin

"Michaels oma en die van mij waren vroeger buren. Ik ken Michael dus al mijn hele leven. Vroeger speelden we met elkaar en later gingen we samen uit. Het verbaasde niemand dat wij een stel werden. We woonden nog maar net samen of ik raakte zwanger. We kregen een zoon en een dochter. Twee gezonde kinderen, een huisje aan het water. Wat was ik gelukkig!

Michael had samen met zijn broer een assurantiekantoor. Ik werkte als logopedist, maar had mijn baan op een lager pitje gezet om voor de kinderen te zorgen. Op een dag kwam Michael thuis met het plan om voor zichzelf te beginnen. Zijn broer en hij konden het prima met elkaar vinden, maar waren het zakelijk over veel dingen oneens. Ik probeerde het idee uit zijn hoofd te praten. We hadden een fijne band met zijn familie en ik trok veel met mijn schoonzus Rianne op. Als Michael nu uit de zaak zou stappen, had dat consequenties. Daar kon je donder op zeggen. Helaas zette Michael door. Exact een half jaar later opende hij in een nabijgelegen dorp een eigen kantoor. Mijn schoonvader was laaiend. Mijn schoonzus zei dat ze mij niks kwalijk nam, maar toch nam ze steeds meer afstand en verwaterde onze vriendschap.

Alles moest groots

Het vrat aan me en ik wilde niks liever dan dat alles weer als vanouds werd. Maar Michael leek vleugels te krijgen. De zaken liepen goed, hij kon personeel aannemen, uitbreiden met nog een kantoorruimte, en hij was blij dat hij niet meer onder juk zat van zijn oudere broer. Maar het succes veranderde hem. Hij was niet meer de Michael die ik kende, die in een joggingbroek naar de bakker liep en een middenklasseauto reed. Alles moest opeens groots en anders. Hup een nieuwe wagen, een skivakantie met collegaondernemers, een groter huis.

Kennelijk viel het anderen ook op dat het hem voor de wind ging. We werden uitgenodigd op feestjes van mensen die ik nog nooit had gezien. Michael zat opeens in de plaatselijke ondernemersclub, werd genomineerd voor zakenman van het jaar en gevraagd voor allerlei bestuursfuncties, waardoor hij ’s avonds vaak weg was. Hij genoot van het aanzien, maar tussen ons ontstond wrijving. Toen ik hem vroeg wanneer hij weer eens normaal dacht te gaan doen, keek hij me niet-begrijpend aan. Gunde ik hem zijn succes niet? Ik weet nog heel goed dat ik me afvroeg hoelang het zou duren voordat hij verliefd zou worden op iemand die beter in dat succesplaatje paste. Elke keer als hij naar een sponsoravond moest of zei dat-ie moest overwerken, hield ik mijn hart vast. Op een dag kwam het hoge woord eruit. Hij vond het vreselijk om toe te geven, maar hij had een ander en ze heette Carmen. Mijn voorgevoel klopte dus.

Te gewoontjes voor hem

Michael trok meteen bij haar in en ik kon in ons huis blijven wonen. Hij maakte een schema voor alles wat de kinderen aanging, en ze kregen nieuwe fietsen en nieuwe kleding voor als ze bij hem waren. Het gemak waarmee hij alles achterliet om bij die griet te zijn, maakte me laaiend. En de snelheid waarmee hij alles wilde regelen al helemaal. Ik kon het woord efficiënt op een gegeven moment niet meer horen. Dat was misschien een gangbaar begrip in zijn vakgebied, maar geen term die je gebruikt om een relatie van vijftien jaar even vlotjes te beëindigen. Omdat ik wilde weten bij wie mijn kinderen om het weekend zaten, eiste ik een kennismaking met Carmen. Toen ze de deur van haar huis opendeed om me binnen te laten, begreep ik waarom Michael als een blok voor haar was gevallen. Ze leek wel een model, zo knap en jong. En haar huis was al even flitsend. Toen drong het pas echt tot me door: ik ben te gewoontjes voor hem.

Daten om hem te vergeten

Hoewel het al tijden niet lekker liep tussen ons, miste ik Michael en ons gezinsleven verschrikkelijk. Ik voelde me heel eenzaam en probeerde de band met m’n schoonzus Rianne te herstellen, maar zij stond er helaas niet voor open. Mijn ex-schoonvader, de opa van onze kinderen, ook niet. Ik pijnigde mezelf door Carmen op te zoeken op Instagram, waar ze in geuren en kleuren haar geluk etaleerde. Carmen aan de rand van een infinity pool, Carmen in een piepkleine rode bikini, Carmen met Michael naast haar paard. Tijdens het scrollen stuitte ik ineens op een wat oudere foto waarop ze in Oostenrijk aan de kaasfondue zit, naast mijn Michael. Het was tijdens die wintersportvakantie met zakenlui; zo lang was dit dus al gaande! Op dat moment stortte mijn wereld zo mogelijk nog verder in.

Er kwam een klein lichtpuntje in mijn leven toen twee oud-collega's me vroegen of ik bij hen in een nieuwe praktijk wilde komen werken. Onze jongste ging na de zomer naar school en ik moest weer onder de mensen komen, vond ik. Dit was de uitgelezen kans om mijn werk weer op te pakken. Mijn baan beviel me en ik fleurde weer een beetje op, totdat ik op een avond van mijn zoontje hoorde dat Carmen in verwachting was. Opnieuw voelde ik me zo op mijn ziel getrapt. Pislink was ik dat ik het via de kinderen moest horen. Had Michael dan echt helemaal geen respect meer voor mij? En waarom zo snel? Toen ik de volgende morgen uithuilde bij collega’s, riepen ze in koor: ‘Weet je wát jij moet doen? Een date scoren en weer eens een wilde avond hebben! Al dat zelfbeklag helpt je niet.’

Sex met een ander

Ik liet me het datingscircuit in praten, terwijl ik er eigenlijk nog niet aan toe was. Na een paar etentjes met mannen bij wie ik al vanaf de eerste handdruk wist dat het niets zou worden, ontmoette ik Ryan. Hij was lang, slank en vijf jaar jonger dan ik. Hij had geen kinderen, geen verplichtingen en woonde zelfs nog bij zijn ouders. Ryan had een goede baan, was de halve wereld rondgereisd en had iets mysterieus. Het was heel spannend om sex met hem te hebben, want ik had tot nu toe alleen maar met Michael het bed gedeeld. Daarnaast was het heerlijk om weer eens met iemand uit eten te gaan of een terrasje te pakken. Ik deed wat Carmen deed en plaatste de ene na de andere foto van Ryan en mij op Instagram. Achteraf gezien best heel kinderachtig. Wie probeerde ik ervan te overtuigen dat mijn leven weer oké was? Na een maand of twee begon ik aan onze relatie te twijfelen. Ik was nog niet los van Michael en daar paste geen andere man bij.

Reboundrelatie

Ryan twijfelde juist helemaal niet. Vol trots stelde hij me voor aan zijn vrienden en familie, die blij waren dat hij eindelijk een serieuze relatie had. Het vleide me, maar het benauwde me nog meer. Hij had het al over het familieweekend en de kinderen voorstellen aan zijn ouders. Maar dít wilde ik niet. Opeens zag ik dat we er heel anders in stonden. Hij wilde huisje-boompjebeestje, dat had-ie immers nog nooit gehad. Maar ik had die fase net achter de rug en zocht juist iemand met wie ik leuk kon afspreken. Ik was er niet klaar voor om me weer te binden. Ik besloot onze kortstondige relatie te beëindigen. Dat het een lastig gesprek zou worden, had ik wel verwacht, maar dat hij snikkend zou smeken of ik er alsjeblieft over wilde nadenken, had ik niet zien aankomen. Hoe goed kenden we elkaar nou eigenlijk? Tegelijkertijd schrok ik van zijn gevoeligheid en had ik medelijden met hem. Daardoor was ik niet helemaal duidelijk naar hem en dat zorgde voor verwarring. Want terwijl ik hoopte dat het wel tot hem zou doordringen, hield hij hoop.

Over en uit

Hij haalde er van alles bij om me op andere gedachten te brengen en accepteerde gewoon geen nee. Intussen had ik toch weer contact met Rianne – daar was ik zo blij om! Ik vertelde haar over Ryan, die inmiddels een blok aan mijn been was en me dagelijks belde of onaangekondigd voor de deur stond. Toen ik op een dag terugkwam van een boodschap, stond-ie zelfs met mijn zoon in de achtertuin te voetballen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Rianne en mijn collega’s adviseerden me om heel duidelijk te zijn tegen hem. Mensen gaan relaties aan, maar hebben ook het recht ze te beëindigen als het niet goed voelt. ‘Dat hij het lastig vindt om dat te accepteren, daar moet hij zelf mee te dealen’, zei Rianne. Ze had natuurlijk gelijk, ik hoefde me niet te verontschuldigen voor mijn gevoel. Ik ging nog één keer het gesprek met Ryan aan om te zeggen dat het over en uit was. Weer barstte hij in huilen uit, tranen met tuiten, maar toen hij zag dat ik voet bij stuk hield, veranderde hij van toon. Hij zei dat het leven voor hem geen zin meer had, zonder mij en de kinderen. Hoezo, de kinderen! Hij had ze in totaal vijf keer gezien, twee keer met ons gegeten. Die gast was krankzinnig geworden en probeerde mij een schuldgevoel aan te praten. Daar had ik geen zin in! Mijn laatste woorden waren dat ik hem een aansteller vond en dat het tijd werd dat hij volwassen werd. Zo heb ik hem de deur uitgezet. Die avond heeft hij nog drie keer gebeld. Wanhopig schreeuwde hij dat hij zichzelf iets zou aandoen. Ik dacht dat hij me gewoon probeerde te manipuleren en heb mijn telefoon voor het slapen uitgezet. De volgende morgen had ik vijf ingesproken berichten.

Was het mijn schuld?

Diezelfde dag werd ik op m’n werk door de politie gebeld. Het ging om Ryan. Twee minuten later stonden ze aan mijn bureau. Of ik even wilde gaan zitten, want ze kwamen iets ergs vertellen. Ryan had zichzelf van het leven beroofd door ’s ochtendsvroeg voor de trein te springen. Hij had het niet in zijn eigen woonplaats gedaan maar in de mijne, op een spoorwegovergang waar ik dagelijks langskom op weg naar m’n werk. Ronduit vreselijk! Allerlei vragen speelden door mijn hoofd. Had ik hem kunnen tegenhouden? Was het mijn schuld? Had ik nog naar hem toe moeten gaan? Heb ik het verkeerd ingeschat? Na zijn begrafenis heb ik gepraat met zijn vrienden. Zij gaven toe dat Ryan psychische problemen had en perioden van ups en downs kende, maar ook zij hadden dit niet zien aankomen. In Ryans auto werden drugs en alcohol aangetroffen en een foto van ons samen."

Ken of ben je iemand die met deze gedachtes rondloopt en heb je hulp nodig? Bel dan naar 113 of 0800-0113. 

Dit artikel verscheen eerder Marie Claire (september 2020). 

Bron: Natasja Bijl | Beeld: Adobe Stock