Lisa Loeb: 'Ik zit nog steeds te wachten op dat magische moment waarop ik een oermoeder word'

Lisa Loeb (35) is presentator, schrijver en cabaretier. In Marie Claire schrijft ze over wat haar raakt en niet meer loslaat.

Moedermythe

Al snel na de bevalling zou het moeten komen. Ik had eigenlijk gehoopt dat het er tijdens mijn zwangerschap zou zijn, of in ieder geval zou beginnen te groeien tijdens de laatste weken voor de geboorte. Dat was niet gebeurd, maar nu mijn zoon er dan echt was, zou het zeker over mij moeten komen: het moederinstinct.

"Alles zou in pasteltinten gehuld zijn en er Instagram-waardig uitzien, en er zou nooit poep zijn."

Ik had er al zoveel over gehoord. Van moeders om mij heen, van momfluencers en in tijdschriften en podcasts: als je eenmaal een kind hebt dan verander je in een alwetende oermoeder die instinctief weet hoe ze luiers moet verschonen, in elk huiltje van haar kind herkent wat het op dat moment nodig heeft en haar eigen ware aard ontdekt. Al vanaf mijn eigen geboorte zou deze kennis ergens diep in mij weggestopt moeten zitten en deze zou zich nu eindelijk moeten openbaren. Bovendien zou alles in pasteltinten gehuld zijn en er Instagram-waardig uitzien, en er zou nooit poep zijn.

Inmiddels in mijn zoontje drie maanden, is er heel veel poep en weinig pastel, en zit ik nog steeds te wachten op dat magische moment waarop ik een oermoeder word. Tot nu toe: niets.

Sterker nog, mijn man is veel handiger met onze baby dan ik. Vanaf het moment dat onze zoon geboren was, ontpopte mijn man zich tot een oervader. Hij verschoonde de luiers alsof het niks was, maakte ieder flesje en wiegde onze zoon ’s nachts in slaap. Ik lag erbij en ik keek ernaar – letterlijk, want ik was aan het herstellen van een keizersnede. En toen ik eenmaal op de been was, had ik een achterstand opgelopen en voelde ik me een enorme kluns.

Bekijk ook

Lisa Loeb: 'Een geplande keizersnede leek me ideaal, maar nu is het toch wel erg spannend' | Marie Claire

"‘Een zware buikoperatie’… die woorden gonzen na in mijn hoofd. Maar ik moet me eraan overgeven. Het is natuurlijk wel de leukst mogelijke operatie die je kunt ondergaan, want ik ga straks mijn baby voor het eerst ontmoeten."

Terwijl mijn man met gemak een rompertje dichtmaakte, worstelde ik met de drukknoopjes alsof het een puzzel van duizend stukjes was. En ik voelde me daar schuldig over, want ik zou dit als moeder toch makkelijk moeten kunnen!? Toen besefte ik dat zelfs bij mij, zelfverklaard opperfeminist, de stereotyperingen diepgeworteld zijn.

De maatschappij verwacht dat vrouwen automatisch weten hoe ze moeten moederen, terwijl mannen nauwelijks in staat zouden zijn om een baby in hun armen te houden zonder catastrofale gevolgen. Dit beeld is niet alleen ouderwets, het is ook schadelijk. Het zet vrouwen onder immense druk en onderschat de capaciteiten van mannen.

Uit cijfers van het CBS blijkt dat 80 procent van de Nederlanders vindt dat moeders met jonge kinderen niet of maximaal 28 uur per week zouden moeten werken, terwijl vaders fulltime aan de slag zouden moeten. Het is 2024, maar onze gedachten over ouderschap lijken vastgeroest in de jaren 50. Deze verwachtingen doen geen recht aan de realiteit van moderne gezinnen.

Mijn man is niet alleen een fantastische vader, hij is ook een inspiratiebron voor andere mannen (en vrouwen) om hem heen. Want uiteindelijk draait opvoeden om liefde, zorg en betrokkenheid – en dat heeft niets te maken met je geslacht. En ik? Ik leer elke dag, ik groei, ik omarm mijn rol als imperfecte moeder, en ik probeer me niet te laten leiden door de druk van buitenaf. En hopelijk lukt het me vandaag dan eindelijk om dat rompertje zonder YouTube tutorial dicht te krijgen. Ik heb er alle vertrouwen in.