/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2024%2F08%2FwcYtJwnjxDOzQq1724338142.jpg "Lisa Loeb beweging")
"Het universum heeft ons uit elkaar geleid", was het laatste dat ze me appte. We kenden elkaar nog van de basisschool. Onze levens gingen heel vaak andere kanten op, maar we wisten elkaar altijd weer te vinden. Tot nu. Want ze heeft me voorgoed gedumpt voor een stapel zelfhulpboeken en een collectie kristallen.
Ze is verhuisd naar een parallelle dimensie waar vrouwen niet meer vechten voor gelijke rechten maar voor hun 'divine feminine energy'. Een wereld waarin je succes niet bereikt door keihard te werken, maar omdat je het 'manifesteert' met rozenkwarts in je yoni. Waar het patriarchaat niet wordt bestreden met feminisme, maar met wierook en volle-maan-rituelen.
Ontdek je goddelijke vrouwenlijkheid
Het begon met een onschuldig boek, toen een podcast, vervolgens een workshop ‘Ontdek je goddelijke vrouwelijkheid’, en voor ik het wist was ze fulltime aan het manifesteren, olie aan het diffusen en stond haar Instagram vol met quotes als ‘Surrender to your feminine essence’.
Ik werd ondertussen moeder, besloot geen borstvoeding te geven ("je ontkoppelt je kind van zijn natuurlijke bron en verstoort zijn energetische balans voor het leven") en ging na zeven weken alweer aan het werk ("je verloochent je goddelijke rol als hoedster van het nest en doorbreekt de cruciale bindingsperiode"). Ze keek me aan met een mengeling van medelijden en teleurstelling, alsof ik een soort mislukt spiritueel project was.
"Maar jij was toch altijd zo bezig met feminisme?" vroeg ik verbaasd.
"Dat was voordat ik begreep dat vrouwen niet hetzelfde hoeven te zijn als mannen", antwoordde ze, slurpend aan haar kurkuma-latte – koffie dronk ze niet meer, te mannelijk. "Als we stoppen met pushen zoals mannen dat doen en ons overgeven aan onze cyclische natuur, lost alles zich vanzelf op."
Sorry, wát? We hebben eeuwenlang gevochten voor stemrecht en gelijke beloning, en nu moeten we ineens weer terug naar ‘vrouwen komen van Venus’?
/https%3A%2F%2Fthumbor.pijper.io%2FnVKcXXQU_KLUh1KB1W5tGB-X9Ck%3D%2F1200x800%2Ftop%2Fhttps%253A%252F%252Fcdn.pijper.io%252F2024%252F08%252FwcYtJwnjxDOzQq1724338142.jpg)
'Mannelijke' energie
Bij ons laatste gesprek vertelde ze dat ze twijfelde of onze energieën nog wel ‘resoneerden’, omdat ik te veel ‘in mijn mannelijke kant zat’. En ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Moet ik woedend zijn op deze vrouw, die zichzelf in mijn ogen onderdrukt en probeert haar omgeving daarin mee te nemen? Of moet ik niet zo cynisch zijn en openstaan voor iemand die het niet met mij eens is, ook als dit tegen mijn eigen waarden ingaat?
Wat mij het meest stoort is hoe deze zogenaamd 'progressieve' spirituele beweging eigenlijk een regressieve wolf in schaapskleren is. Een sluwe make-over van dezelfde oude stereotypen: vrouwen zijn gevoelig, zorgzaam en cyclisch, terwijl mannen rationeel, daadkrachtig en lineair zijn. Het is alsof het patriarchaat een hippe workshop heeft gevolgd en nu terug is met amethist en een Spotify-playlist vol mantra's. En ja, misschien heb ik haar dat iets te ‘mannelijk’ laten weten. En heb ik daarbij geïmpliceerd dat ze gebrainwasht is door social media en in een antifeministische fuik gevallen is. En misschien had ik dat iets subtieler kunnen doen, en meer kunnen luisteren in plaats van praten. Misschien zat ik weer eens te veel in mijn mannelijke energie.
Misschien is het maar beter zo, al voelt het nu vooral verdrietig. Want uiteindelijk zijn wij beiden sterke vrouwen, maar met onverenigbare definities van wat dat betekent.