Lisa Loeb: 'Mijn rode lippen zijn mijn handelsmerk. Een statement dat zegt: hier ben ik, in volle glorie'

Een ander kunstwerk 

Elke ochtend verandert mijn badkamer in een atelier. De wastafel wordt mijn palet, mijn gezicht het canvas, en die set fluffy kwasten ligt als gereedschap van een kunstenaar te wachten. Dit is mijn ritueel. Mijn kleine revolutie. Mijn poging om eruit te zien alsof ik meer dan vier uur heb geslapen.

Wat is een oogschaduwpalet anders dan een verzameling mogelijkheden? Of in mijn geval: een verzameling mislukte experimenten waarbij ik eindig als een kruising tussen een panda en Inez Weski. Na tien jaar oefenen kan ik eindelijk een cateye maken zonder dat het lijkt alsof ik hem heb aangebracht tijdens een aardbeving.

Statement

Mijn rode lippen zijn mijn handelsmerk. Een statement dat zegt: hier ben ik, in volle glorie. En ja, ook met kleine stukjes op mijn tanden, op mijn wangen, en op mysterieuze wijze ook op mijn elleboog aan het eind van de dag. Mijn natuurlijke habitat is te herkennen aan het spoor van rode kusafdrukken dat ik nalaat op koffiekopjes en wijnglazen, en inmiddels ook op de wangen van mijn zoontje van dertien maanden. De foundation die ik zorgvuldig uitstrijk is geen masker, maar een tweede huid die me beschermt tegen de wereld die vrouwen nog steeds beoordeelt op uiterlijk. Al smeer ik hem met de precisie van een peuter die voor het eerst met vingerverf speelt. De lijn in mijn nek die het verschil verraadt tussen mijn echte huidskleur en mijn ‘TV-gezicht’ is mijn versie van moderne kunst – onbegrepen door de massa, maar zijn tijd ver vooruit qua genialiteit.

En ja, ik weet dat er een industrie achter mijn geliefde make-up zit die miljoenen verdient aan mijn imperfecties. Een industrie die me dagelijks laat weten dat ik er zonder hun hulp uitzie als een verwaarloosde wortel. Maar dan kennen ze mij nog niet: ik investeer met evenveel overgave in beauty als voetballers in bitcoins. Mijn wenkbrauwpotlood is mijn machtigste instrument. Het bijtekenen van wenkbrauwen is misschien wel de spannendste fase in mijn beautyroutine – een delicate evenwichtsoefening op de dunne lijn tussen elegantie en ‘Madonna in de jaren 80’. Elke ochtend zweef ik op het randje van glamour en volledige ontsporing, Eén verkeerde beweging, één moment van onoplettendheid, en ik kan me de rest van de dag verstoppen achter grote zonnebrillen of roepen dat het een bewuste keuze is, echt waar.

Ritueel

Elke ochtend schilder ik mezelf opnieuw. Een ritueel dat begint met goede intenties en meestal eindigt in een race tegen de klok waarbij ik met één hand mascara aanbreng en met de andere een boterham eet, en tegelijkertijd probeer te beslissen of ik vandaag ga voor ‘natuurlijke schoonheid’ (wat betekent: 47 producten om eruit te zien alsof ik er geen gebruik) of ‘dramatische look’ (waarbij ik uitzie alsof ik een auditie doe voor een musical over Boy George).

En als ik ’s avonds alles weer afwas, en mijn naakte gezicht me aankijkt in de spiegel, weet ik: morgen kan ik weer opnieuw beginnen. Een ander kunstwerk creëren. Een nieuw verhaal vertellen. En als dat verhaal me weer een kwartier kost terwijl ik al te laat ben voor een belangrijke afspraak, dan is dat maar zo. Want schoonheid vraagt offers. Meestal van mijn portemonnee en slaapritme, maar hey, dat is de prijs van kunst.