Anna Nooshin: 'Ik ben altijd een streber geweest'

Veertien jaar geleden richtte je platform NSMBL op. Hoe ben je sindsdien veranderd?

"Los van hoe cringe ik het soms vind wat ik vroeger deed, kan ik met veel bewondering naar mezelf terugkijken en denken: je was superonbevangen en zonder angst. Soms dacht ik: wat een irritante persoonlijkheid. Maar nu ik ouder word en moeder ben, kijk ik ook met veel empathie naar de groei die ik heb doorgemaakt. Ik ben nu zoveel rustiger, zoveel meer geaard. De belangrijkste verandering is dat ik eindelijk heel goed weet wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik doe. Het maakt me niet meer uit wat anderen zeggen, ik heb weinig bewijsdrang meer. Ik ben mezelf wel een tijdje kwijt geweest. In de tijd dat ik mijn docu Anna: Status maakte voor Prime Video ging ik op mijn allerslechtst. Ik denk dat het een accumulatie was van al die jaren dat ik zoekende was. Daarna ben ik heel veel gaan werken aan mezelf. En eigenlijk kan ik dit jaar pas voor het eerst zeggen dat ik echt heel content ben met hoe ik in mijn vel zit."

'In mijn twintiger jaren was ik zo zoekende en egocentrisch. Ik ben blij dat ik daar niet meer in zit'

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Komt dat ook doordat je vorig jaar moeder werd?

"Dat staat er los van. Voor mijn gevoel heeft het vooral te maken met de transitie van midtwintiger naar middertiger. Als ik nu kijk naar mijn twintiger jaren, denk ik: hoe fantastisch die onbevangenheid ook was, ik ben superblij dat ik er niet meer in zit. Het was zo’n zoekende fase, zo egocentrisch. Ik ben liever waar ik nu ben."

Je weet je steeds weer te vernieuwen. Hoe doe je dat?

"Ik word na veertien jaar nog steeds dolgelukkig van mijn werk en voel creatief gezien altijd prikkels om nieuwe dingen te doen. Eigenlijk zijn alle bedrijven waar ik in zit ontstaan uit een natuurlijke drang. Of je het nou manifesteren noemt of ergens heel erg in geloven: ik zend het uit naar het universum en geloof oprecht dat dingen dan naar je toe komen. Ik ben altijd een streber geweest. Dat komt ook voort uit mijn verleden (Anna kwam als vluchteling naar Nederland, red.). Ik heb op een gegeven moment bedacht: ik ga nooit meer terug naar hoe het was. Daarmee kwam het besef hoe belangrijk het is om hard te werken en zelfstandig te zijn. Ik ben voornemens om mijn dochter Nala op te laten groeien met diezelfde mentaliteit. Het helpt echt als je al jong een doel hebt en leert wat verantwoordelijkheid is. Mijn grootste zegening is dat ik altijd heel goed heb geweten wat ik wilde."

Je bent ook niet bang om in het diepe te springen en te falen.

"Nee, helemaal niet. Het is niet fijn als iets niet lukt. Maar hoe kun je iemand die iets probeert en z’n best heeft gedaan nou uitlachen of haten? Ik heb ook vaak genoeg gefaald. En ik neem soms echt grote risico’s waarvan ik denk: oeh, als dit klapt, is het financieel wel intens. Maar ik weet ook dat ik altijd een manier vind om het weer beter te maken. Sommige dingen moet je meemaken om ervan te leren. Ik zie het ook niet als falen als iets niet lukt, dan was het gewoon niet ‘mijn’ bedrijf. Voor mijn gevoel ben ik pas net begonnen, ik wil nog veel groter groeien met mijn ondernemingen. Waar ik privé soms onzeker kan zijn, weet ik op carrièrevlak zeker: dat gaat me lukken."

Je bent een van de initiatiefnemers van FI (Female Initiative) en hebt een podcast met Yeliz Çiçek. Wat wil je daarmee bereiken?

"Onze slogan is: real queens don’t gatekeep. Waarom zou je jouw ervaringen niet met andere vrouwen delen? Ik gun het hen heel erg dat ze verder komen in hun carrière. Ik zou willen dat ik meer vrouwelijke rolmodellen had gehad toen ik net begon, die heb ik echt gemist. Vrouwenliefde is het allermooiste, het kan heel erg verbinden. Soms kun je een vreemde vrouw aankijken en aan één blik genoeg hebben. Het is de kunst om de juiste vrouwen om je heen te verzamelen en de mensen die niet een pure intentie hebben eruit te filteren. Ik geloof dat elke vrouw dit meteen voelt, maar als je jonger bent, is het lastiger om hier meteen naar te handelen."

Zie jij jezelf als een feminist?

"Je kunt geen dochter – en eigenlijk ook geen zoon – hebben en niet een feminist zijn. Ik mag hopen dat alle vrouwen én mannen vinden dat we gelijke rechten horen te hebben. Maar ik
ga niet tegen van alles protesteren. Voor mij zit het meer in voelen wat niet klopt en mijn eigen pad creëren. Ik heb mezelf uit mijn vluchtelingenverleden gevochten en wil absoluut niet de slachtoffermentaliteit hebben. Ik kan namelijk alles voor mezelf creëren wat ik wil, en dat wil ik Nala ook meegeven. Natuurlijk zie ik ook wat er allemaal nog beter kan voor vrouwen. Daarom maken we ons met FI heel hard voor zaken als meer vrouwen in de tech business, op hoge posities en in het investeringslandschap."

Zit de kracht van gelijkheid ook in het erkennen dat mannen en vrouwen verschillend zijn op veel vlakken?

"Dat denk ik wel. Ik houd bijvoorbeeld van een man die de deur voor me opent, mijn jas ophoudt en een stoel aanschuift. En als er dingen besloten moeten worden voor Nala die ik moeilijk vind – vaak heeft dat te maken met haar loslaten – dan vind ik het heel fijn als mijn vriend Thijs dat doet. Dat doet niets af aan het feminist zijn, het kan heel goed naast elkaar bestaan. Ik geloof niet in tegen mannen zeggen: ‘Ik ben een feminist, dus jij mag dit en dat niet doen’. Voor mij gaat het om gelijke kansen."

Zijn jouw ambities en prioriteiten veranderd sinds je moeder bent?

"Mijn ambities zijn alleen maar groter geworden, ze gaan tot het oneindige sinds ik Nala heb. Mijn prioriteiten zijn wel veranderd, omdat ik me er veel bewuster van ben met wie ik mijn tijd wil doorbrengen. Ik durf ook meer aan mijn eigen behoeftes toe te geven en ‘nee’ te zeggen. Van nature was ik altijd al iemand die graag thuis is en graag alleen is. Maar mijn hele twintiger en begin dertiger jaren was ik continu op pad. Nu denk ik vaker: wat brengt dit mij en ons als gezin? Mijn ambitie zal ik nooit verliezen. Ik houd te veel van mijn werk om te denken: ik doe een stap terug. Daarnaast is dit ook gewoon het echte leven, daarin heb je verantwoordelijkheden en een hypotheek te betalen."

Hoe vind je de juiste verdeling thuis?

"In ons geval doen we dat niet met z’n tweeën, maar echt met drie, vier of vijf personen, omdat onze families superbetrokken zijn. Dat collectieve gevoel rondom ouderschap heerst veel minder in Nederland. Hier wordt sneller gedacht: zij krijgen een kind, dus ze moeten het samen oplossen. Vanuit de Iraanse cultuur staan we daar veel meer in als een collectief: je bent er voor elkaar als het op de baby aankomt. Zo is mijn tante vanuit Iran naar Nederland gekomen om mij de eerste drie maanden na de geboorte van Nala bij te staan. Soms hoor ik vriendinnen zeggen: ‘Mijn ouders kunnen niet bijspringen’. Zelf zou ik me niet kunnen voorstellen dat mijn moeder zegt: ‘Sorry, maar ik heb ook mijn eigen leven’. Het is bij ons vanzelfsprekend dat je elkaar helpt. Je bent niet bang om je kwetsbare kant als moeder te laten zien, bijvoorbeeld toen jullie je vakantie op Bali afbraken omdat het reizen met een baby niet werkte. Is dat een bewuste keuze?

"Nee, ik heb daar helemaal niet over nagedacht toen ik mijn TikTok-video opnam. Die vakantie was afschuwelijk, ik dacht alleen maar: ik ben zo blij als ik weer in Amsterdam ben. Vervolgens kreeg ik heel veel reacties van moeders die zeiden: ‘Wat fijn dat je deelt dat het zo klote was’. Eigenlijk ben ik altijd vrij open over het moederschap, en dus ook over de dingen die niet goed gaan. Ik ga het echt niet mooier maken dan het is. Je ziet me ook vaak zonder make-up en met wallen en lijnen – ik gebruik namelijk nooit een beautyfilter."

Waar ben je trots op?

"Ik ben trots dat ik mezelf gevonden heb en dat ik mezelf de gratie heb gegeven om daar heel lang over te doen. Qua carrière ben ik trots op wat er allemaal staat. Maar ik wil niet te comfortabel worden en mezelf altijd blijven uitdagen. Ik loop over van de ideeën, van een boek schrijven over het moederschap tot een talkshow presenteren. Verder ben ik bovenal trots dat ik een moeder ben die heel senang is met zichzelf. Dat had ik twee jaar terug nooit kunnen bedenken."