Lisa Loeb: 'Ik heb gehuild toen Dennis en Stefan van Married at First Sight uit elkaar gingen'

Fan van reality-tv

Ik moet iets bekennen: ik ben verslaafd aan reality-tv. Programma's waarin mensen daten, ruziemaken, elkaar verraden en huilen. Heel veel huilen. Waar andere hoogopgeleide, progressieve mensen hun avonden vullen met documentaires over klimaatverandering in Sub-Sahara Afrika, zit ik onder een dekentje met een zak drop te kijken hoe een man met de bijnaam 'Stampertje’ aan vier vrouwen tegelijk belooft dat hij ‘echt voor de liefde komt’.

Mijn man Daniel, die tijdens zijn studie sociologie boeken las met titels als 'De hyperrealiteit van mediabeleving in het postkapitalistische tijdperk', kijkt me dan spottend aan. ‘Mag dit wel van het feminisme?’ vraagt hij half-grappend, terwijl hij toch stiekem over mijn schouder meekijkt.

Geen schaamte

Ja, ik weet dat reality-tv vaak problematisch is. Ja, ik weet dat ze vaak schadelijke stereotypen bevestigen. Ja, ik weet dat het grootste deel gescript is. En tóch heb ik gehuild toen Dennis en Stefan van Married at First Sight uit elkaar gingen. (Ze leken zo perfect voor elkaar!) Maar ik weiger me nog langer te schamen, want ik heb ontzettend véél geleerd van reality-tv. Serieus. Meer dan van menig zelfhulpboek: Van Temptation island leerde ik dat mannen die zeggen ‘vertrouw me, ik ben anders dan andere jongens’ altijd – en dan bedoel ik ook echt ALTIJD – precies hetzelfde zijn als andere jongens. Dit kun je overigens ook leren bij Ex on the beach en Love island.

Van Love is Blind leerde ik dat een ‘emotionele connectie’ betekent dat je drie keer hebt gehuild in een gesprek door een ondoorzichtige wand, waarna je meteen bereid bent om te trouwen met iemand van wie je niet eens weet of ze hun tandpasta vanuit het midden uitknijpen. ‘We hebben een ongelooflijke band opgebouwd!’ roepen ze, nadat ze elkaar exact vijf keer hebben gesproken. Mijn tandarts kent me al vijftien jaar, maar ik zou niet overwegen met hem te trouwen, al heeft hij wel al vaker mijn speeksel gezien dan de gemiddelde verloofde in dat programma.

En van The bachelor leerde ik dat je blijkbaar op je eerste date al kunt weten of je met iemand wilt trouwen. Tenminste, als die date bestaat uit bungeejumpen boven een vulkaan terwijl Whitney Houston op de achtergrond speelt. Zonder bungeejump: geen liefde. Dat verklaart waarschijnlijk waarom mijn vroegere Tinder-dates in de lokale Bagels & Beans nooit zijn uitgemond in een huwelijksaanzoek.

Guilty pleasure

Mijn fascinatie voor realityshows bereikte een hoogtepunt toen ik zelf een datingshow mocht presenteren. Ineens zat ik niet meer op de bank voor de tv, maar stond ik aan de zijlijn van echte drama's, echte tranen en – verrassend genoeg – soms ook echte connecties. En hoewel ze soms mega fout zijn: toch blijf ik kijken. Want deze programma's leggen, ondanks al hun kunstmatigheid, iets bloot over onze diepste verlangens en angsten. Ze tonen hoe wanhopig we soms kunnen verlangen naar validatie en erkenning. Hoe gevoelig we zijn voor afwijzing. Hoe moeilijk het is om écht kwetsbaar te zijn.

Dus de volgende keer dat iemand mijn guilty pleasure veroordeelt, zal ik niet meer schuldbewust mijn hoofd laten zakken terwijl ik mompel dat ik eigenlijk alleen maar VPRO-documentaires kijk. In plaats daarvan zal ik vol overtuiging zeggen dat ik bezig ben met diepgaand antropologisch onderzoek. Want dat is het ook. Of moet ik zeggen: dat is het óók.