In 6 spannende uren.
Al jaren roep ik al dat ik mijn haar wil verven, en keer op keer is er een (zeer goed) excuus om het niet te doen. Maar 2016 is het jaar van daden in plaats van woorden, dus daar zit ik dan. Op een mooie vrijdag, in de kappersstoel. Zes (!) uur lang.
Om één uur precies stap ik Salon B aan de Gravenstraat in hartje Amsterdam binnen. Nadat Sue me enthousiast heeft ontvangen, gaan we zitten in de advice zone, waar ik laat zien welke wilde plannen ik allemaal heb. Roze, paars, groen en blauw passeren de revue, maar de kleur waar ik uiteindelijk voor kies is een donkere assige grijs-tint. En mijn zwarte Aziatische lokken tot op mn billen ga ik verruilen voor een lange bob. Oftewel: dertig centimeter eraf, om te doneren aan stichting Haarwensen, en going grandma style! Na het een en ander te hebben besproken vertel ik Sue dat ik haar volledig vertrouw en dat ik haar helemaal haar gang zal laten gaan. Maar moet ik dat nou wel doen?
Terwijl ik in de stylezone zit, realiseer ik me pas echt dat ik gedag ga zeggen tegen mijn lange lokken. Voor ik het weet is mijn haar gemeten, gevlochten en scheert Sue de vlecht eraf. Ja, je leest het goed: de tondeuse gaat door mijn haren, als een zaag door een boomstam. Gelukkig knipt ze daarna alles nog bij en is stap één gezet.
Vervolgens word ik naar de colourzone gebracht en vertelt Sue dat ze mijn haren in fases in de folie gaat zetten, om het te ontkleuren met Olaplex. Het duurt even, en nadat ik een helm van aluminiumfolie op mijn hoofd heb, word ik onder de heaters geplaatst. Na zon 45 minuten komt Sue weer terug, om mij naar de shinezone te begeleiden, waar ik op een heerlijk bed mag liggen om mijn haren uit te laten pakken.
Zó eet je je haar langer (en sterker) >>
Je moet bedenken dat ik met mijn hoofd in een wasbak lig en niets van het gebeuren boven mij kan zien. Plots hoor ik Sue Oh! uitroepen. Horrorscenarios doemen op en ik zie al voor me hoe de heaters mijn haren eraf hebben gebrand. Thuiskomen met een gemillimeterde coup zie ik niet helemaal voor me, dus ik hou mijn adem in. Vervolgens komt de ene na de andere collega kijken en er klinken er meer verbaasde kreten, dit alles terwijl ik nog in uiterste spanning zit en vurig hoop dat mijn haar nog op mijn hoofd zit. Uiteindelijk vraagt Sue of ik klaar ben om te schrikken. Dat klinkt niet heel veelbelovend. Dan zie ik een witte pluk naast me. Is dat mijn haar?! Ja, het is mijn haar en de verbaasde kreten van Sue en haar collegas waren dus positieve bedoeld, want het komt schijnbaar niet vaak voor dat zulk donker haar in 45 minuten zo licht wordt. Stiekem ben ik best een beetje trots. Na mijn haar te hebben gewassen met Olaplex (om het te verzorgen) kan ik weer terug naar de colourzone en leef ik even met de gedachte ‘blondes have more fun’.
In de colourzone gaat hetzelfde riedeltje zich weer afspelen, maar dan met de toner die speciaal voor mij is gemaakt. Zon 5 uur na mijn binnenkomst hier mag ik weer terug op het lekkere bedje, waar mijn haren nogmaals worden uitgespoeld en met Olaplex worden behandeld. Daarna laat Sue mijn haren zien en schrik ik alsnog. Ik zie donkerbruine, bijna zwarte lokken en ik vreesde dat mijn halve dag in de kapsalon helemaal voor niets is geweest. Gelukkig stelt Sue mij gerust: het resultaat is anders wanneer het droog is. Op naar de föhn dus.
En ze heeft gelijk. Nu de föhn op mn kapsel wordt gezet, kan ik weer rustig ademen, want ik zie wel degelijk verschil! Behalve dat je nu écht ziet welk kapsel er geknipt is, wordt ook mijn nieuwe haarkleur zichtbaar. Welke kleur het is? Geen idee, iedereen zegt wat anders, maar feit is dat ik er énorm blij mee ben. Vanaf nu ga ik als hippe oma door het leven!
