Het lijkt een nieuwe trend: selfies delen van verdrietige of angstige momenten en anderen laten meegenieten van je tegenslagen. Is het ineens hip om te falen? Journalist Alice van Essen moet er even aan wennen, maar ziet er ook de voordelen van in.
Een vriendin liet me een foto van een kennis op Facebook zien: in tranen, met een rood bevlekt gezicht en nog net geen snottebel onder haar neus. Voor alle duidelijkheid: ze had de foto zelf gepost. Mijn vriendin deed uit de doeken hoe dit was gegaan. De kennis had hartverscheurend bij haar uitgehuild toen haar verkering uit was. Ze ging helemaal op in haar verdriet, totdat ze opeens haar mobiel pakte en een selfie van haar behuilde gezicht maakte. Mijn vriendin stond versteld en dat zou ook mijn reactie zijn geweest, ware het niet dat ik niet zo lang geleden de selfie van ene Amber Smith onder ogen had gekregen. De 22-jarige Britse legde zichzelf vast net na een paniekaanval en zette de foto online. Je ziet de radeloosheid op haar gezicht en de angst in haar ogen. Ze schreef erbij waarom ze dit deed: ze wilde nu weleens een ongefilterde kant van zichzelf laten zien. Ook een knap, jong meisje als zij is niet altijd gelukkig en heeft weleens een angstaanval. Ze riep anderen op niet bang te zijn om hun minder mooie kanten te delen, zodat er niet in stilte wordt geleden achter al die perfecte gezichten. Haar foto ging viral. Logisch wel, omdat ze met haar actie en oproep de code van de gelukkige plaatjes probeert te doorbreken.
‘Ook een knap, jong meisje als zij is niet altijd gelukkig en heeft weleens een angstaanval’
Wat een verademing, dacht ik aan de ene kant, eindelijk iemand die eens iets echts laat zien. Anderzijds voelde ik me er ook ongemakkelijk bij: wat bezielt iemand om op zo’n beroerd moment haar telefoon te grijpen en dit dieptepunt met de rest van de wereld te delen? Gaan we nu werkelijk álles in ons leven openbaar maken, zelfs de momenten waarop we verdriet of pijn hebben? En hoe oprecht is het tonen van je zwakte op deze manier, verwordt het zo niet tot de laatste modegril?
‘Klinkt goed, je zwaktes tonen en daar kracht uit halen, maar dat heb je niet zo 1, 2, 3 voor elkaar’
De moed om te falen
Op zich is er natuurlijk niks mis met zo’n oproep om je ook eens van je kwetsbare kant te laten zien. Kennelijk verlangen we na al die goednieuwsberichten naar ‘echt’. En zo nieuw is de uitnodiging van Amber Smith nou ook weer niet. Vanaf de andere kant van de oceaan spoort schrijver en wetenschapper Brené Brown ons al jaren aan om onze imperfecte kanten bloot te leggen. Brown is bekend van haar bestsellers De kracht van kwetsbaarheid en De moed van imperfectie, maar misschien nog wel het meest van haar geweldige TED Talks, die meer dan tien miljoen keer werden bekeken. Ze deed jaren onderzoek naar kwetsbaarheid, moed en schaamte en kwam erachter dat het je ongelooflijk veel oplevert als je je zwakheden durft te tonen – aan jezelf en aan anderen. Heb de moed je authentieke, imperfecte zelf te laten zien, betoogt ze, want pas dan kun je een bezield leven leiden, met écht contact en verbinding met de mensen om je heen. Klinkt goed, je zwaktes tonen en daar kracht uit halen, maar dat heb je niet zo 1, 2, 3 voor elkaar. Ik moet den- ken aan een boek dat journalist Rutger Lemm niet zo lang geleden schreef. Een grootse mislukking is een verzameling van waargebeurde verhalen over al zijn falen.
Lees dit artikel verder in het oktobernummer van Marie Claire. Vind’m hier of abonneer je en mis geen enkele editie!
Waarom falen goed voor je is
1/ De ervaring zelf is de belangrijkste les. Je gaat er anders door naar het leven kijken.
2/ De kennis die je opdoet als iets mislukt is van onschatbare waarde. Die kennis kan bij een volgende poging leiden tot succes.
3/ Hoe vaker er iets mislukt, hoe meer veerkracht je krijgt.
4/ Als je faalt, groei je als mens. Het helpt om dingen in perspectief te zien en zet je aan het denken: waarom doe ik de dingen die ik doe?
Tekst: Alice van Essen | Beeld: Katelijne Verbruggen
